Samuła Kazimierz (1924–1984), chemik-farmaceuta, dyrektor Instytutu Przemysłu Farmaceutycznego w Warszawie. Ur. 23 IX w Łysołajach w pow. lubelskim, był synem Józefa, małorolnego chłopa, i Stanisławy z Kociubów.
W czasie niemieckiej okupacji S. pracował w rodzinnym gospodarstwie rolnym. W l. 1944–7 odbywał służbę wojskową w Sztabie Generalnym WP i równocześnie uczył się w II Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych w Warszawie, które ukończył w r. 1947. W l. 1947–52 studiował na Wydz. Chemicznym Politechn. Gdańskiej. Już podczas studiów pracował jako asystent w Zakładzie Botaniki Politechn. Gdańskiej, a po uzyskaniu magisterium w Katedrze Chemii Nieorganicznej Akad. Med. w Gdańsku. W r. 1954 wykładał dodatkowo chemię w Liceum Felczerskim w Gdańsku. W t. r. przeszedł na stanowisko kierownika laboratorium badawczego Kutnowskich Zakładów Farmaceutycznych «Polfa», po roku awansował na naczelnego inżyniera i w l. 1960–5 był tam dyrektorem. W r. 1965 doktoryzował się na Politechn. Gdańskiej na podstawie pracy Analiza fotochemiczna igieł jałowca pospolitego – Jumperus communis L. napisanej pod kierunkiem Zofii Jerzmanowskiej i w t. r. podjął pracę w Instytucie Farmaceutycznym (od r. 1972 Instytucie Przemysłu Farmaceutycznego) w Warszawie jako jego dyrektor; na stanowisku tym pozostał do r. 1982. Równocześnie od r. 1971 wykładał ekonomikę przemysłu farmaceutycznego na Wydz. Farmacji Akad. Med. w Warszawie. Był długoletnim członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W r. 1973 mianowano go docentem, a habilitował się rok później na podstawie rozprawy Badania chemiczne w grupie azachalkonów na Politechn. Gdańskiej. Od r. 1982 do śmierci kierował Pracownią Poszukiwania Nowych Związków w Instytucie Przemysłu Organicznego w Warszawie. Wypromował 4 doktorów. Był współautorem wraz z Anną Cieniecką monografii Wstęp do projektowania leków (W. 1979). Ogłosił 15 prac naukowych z dziedziny bromatologii i syntezy organicznych związków biologicznie czynnych, 18 artykułów popularnonaukowych, w tym Działalność Instytutu Farmaceutycznego („Farmacja Pol.” 1967 nr 9/10, „Biul. Informacyjny «Cefarm»” 1967 nr 9/10), a także napisał skrypt Zarys ekonomiki przemysłu farmaceutycznego (W. 1977). Głównymi osiągnięciami naukowymi S-y są: opracowanie dwustopniowej kwasowo-alkalicznej ekstrakcji morfiny z makuchów, wyodrębnienie i rozdział lanatozydów A, B i C, wyodrębnienie związków flawonoidowych z gryki i Sophora japonica, synteza kwasów gibberelinowych metodą fermentacyjną oraz synteza wielu flawonoidów i ich azotowych analogów. Uzyskał 20 patentów na otrzymywanie półproduktów do syntezy leków oraz wyodrębniania insuliny z trzustki zwierzęcej. Był członkiem Komitetu Nauk Chemicznych PAN oraz rad naukowych Instytutów: Farmaceutycznego (Przemysłu Farmaceutycznego), Chemii Organicznej PAN, Leków. Otrzymał nagrodę ministra przemysłu chemicznego I stopnia (1973) oraz nagrodę „Życia Warszawy” z tytułem «Mistrza techniki» (1966). Zmarł 10 II 1984 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Komunalnym Półn. (Wólka Węglowa) (kw. W II-8).
Żonaty (od 24 IX 1949) z Zofią z Żabińskich miał S. synów: Krzysztofa, inżyniera elektronika, i Jędrzeja, inżyniera chemika.
Roeske W., Bibliografia polskiej historiografii farmaceutycznej, 1816–1971, W. 1973; – Wspomnienia pośmiertne i nekrologi z r. 1984: „Biul. Inform. Inst. Przemysłu Farmaceutycznego” nr 1 s. 76, „Życie Warszawy” nr 39, 40, 44, 45; – Informacje rodziny.
Piotr Tomasik