Sikorski Kazimierz (1842 – po 1865), spiskowiec, powstaniec r. 1863, zesłaniec. Ur. 21 II w Warszawie, był najstarszym synem Wawrzyńca, właściciela domu w Warszawie przy ul. Żelaznej, i Pauliny.
W l. 1853–61 S. uczęszczał do gimnazjum realnego w Warszawie, gdzie należał do kółek patriotycznych, a jego kolegami byli m.in. Aleksander Kraushar i Roman Rogiński. Jako student Szkoły Sztuk Pięknych (SSP) zbliżył się w lipcu 1861 do Komitetu Akademickiego założonego przez Władysława Daniłowskiego, również brał udział w spotkaniach w mieszkaniu Apolla Korzeniowskiego. S. był zwolennikiem «czerwonych», uczestniczył w manifestacjach patriotycznych w Warszawie. Z Korzeniowskim, Stanisławem Szachowskim, Rogińskim, braćmi Leonem, Janem i Stanisławem Frankowskimi i in. był na zebraniu (przed 23 IX) w mieszkaniu Bolesława Voigta, studenta SSP, w czasie którego uchwalono protest przeciwko ograniczeniu wyborów samorządowych do obszaru Król. Pol., z pominięciem ziem ruskich i litewskich. Zawiadomiony przez Szachowskiego o grożącym mu aresztowaniu, 5 lub 6 X 1861 wraz z Rogińskim i Szachowskim wyjechał S. z Warszawy. Udali się do Horodła, gdzie włączyli się wraz z przebywającymi już tam braćmi Frankowskimi w przygotowania do obchodów październikowych rocznicy unii horodelskiej. Mimo zakazu organizowania manifestacji, zebrani w Stepankowicach koło Horodła ogłosili odezwę, ułożoną przez Rogińskiego i Szachowskiego, a odczytaną w czasie obchodów przez ks. Stefana Laurysiewicza (później wydaną drukiem ze zmianami). Brał udział w organizowaniu «czerwonego» Komitetu Ruchu, którego kasa znajdowała się początkowo u niego. W jesieni 1861 z ramienia tegoż komitetu został razem z Szachowskim wysłany jako komisarz do woj. płockiego, aby rozszerzać organizację na prowincji.
Z początkiem stycznia 1862, zagrożony aresztowaniem, za pieniądze rodziców i z pomocą Józefa Narzymskiego, wyjechał S. za granicę. Przebywał w Paryżu, gdzie wstąpił do Tow. Młodzieży Polskiej. Należał do twórców adresu zbiorowego młodych Polaków z 15 III t. r. do gen. Józefa Wysockiego z prośbą o objęcie przez niego funkcji dyrektora Szkoły Wojskowej Polskiej w Genui. W końcu marca udał się do Włoch w towarzystwie m. in. Zygmunta Padlewskiego, Rogińskiego, Szachowskiego i wstąpił do Szkoły Wojskowej, której 27 III dowódcą został gen. Wysocki. Od 1 V 1862 S. wyjechał do Cuneo, dokąd przeniosła się szkoła. Wg J. A. Bałaszewicza był wówczas agentem Tow. Demokratycznego i we Włoszech miał werbować członków do warszawskiego Centralnego Komitetu. Po rozwiązaniu szkoły, w sierpniu wyjechał do Paryża i zapisał się na politechnikę.
Po wybuchu powstania S. powrócił do kraju. W pierwszych dniach lutego 1863 przybył do Piątkowa w Ks. Pozn., majątku Natalisa Sulerzyskiego, skąd miał udać się do Królestwa razem z oddziałem Józefa Dowmontowicza. Jednakże 10 II został aresztowany przez Prusaków w Gajewie. Zatrzymany wraz z pięcioma innymi ochotnikami, osadzony został w więzieniu w Grudziądzu, skąd na początku kwietnia odesłano go do Francji. Do Królestwa wrócił dopiero we wrześniu 1863. Wg złożonych zeznań i orzeczenia dra Tymoteusza Stępniewskiego, S., chory na syfilis, musiał się udać na leczenie szpitalne i dopiero z początkiem stycznia 1864 rozpoczął działalność powstańczą. W mieszkaniu S-ego przy ul. Senatorskiej odbywały się tajne zebrania warszawskiej organizacji miejskiej. S. należał do bliskich współpracowników Aleksandra Waszkowskiego; był wydziałowym organizacji miejskiej, radnym 4. wydziału Rady Miejskiej. Od lutego był zastępcą Marcelego Drylla, zawiadowcy prasy i drukarni naczelnika miasta (potocznie zwanego naczelnikiem prasy), a po jego ucieczce objął jego stanowisko. Do jego obowiązków miało należeć uruchomienie drukarni dla potrzeb organizacji miejskiej; nie mogąc sobie z tym poradzić, w kwietniu lub maju, złożył dymisję i przekazał nierozliczone rachunki Aleksandrowi Laskowskiemu. Dn. 15, lub 16 V, uczestniczył w posiedzeniu Rady Miejskiej, na którym postanowiono rozwiązać organizację miejską.
Jesienią 1864 S., chcąc uniknąć aresztowania, przerobił paszport matki i jako Władysław Dziedzicki próbował wyjechać do Prus, a stamtąd do Francji. Aresztowany 12 X 1864 w Mławie, został odesłany do Warszawy i 18 X stanął przed Tymczasową Komisją Śledczą. W śledztwie załamał się. Złożył obszerne zeznania, które przyczyniły się do aresztowania Waszkowskiego. Wyrokiem Sądu Polowego z 19 VIII 1865 skazany został na 12 lat ciężkich robót i zesłany na Syberię. Sądzono także matkę S-ego za pomoc synowi w ucieczce, ale winę jej darowano. Dalsze losy S-ego nie są znane.
Brak informacji o stosunkach rodzinnych S-ego.
Bukowski A., Pomorze Gdańskie w powstaniu styczniowym, Gd. 1964 (podaje, że S. zmarł w r. 1912); Jabłoński H., Aleksander Waszkowski ostatni naczelnik miasta Warszawy w powstaniu 1863 1864, W. 1963; Karbowski W., Polska Szkoła Wojskowa we Włoszech (1861–1862), Studia i Mater. do Hist. Wojsk., VIII cz. 2 s. 41, 75; Kieniewicz S., Powstanie styczniowe, W. 1983; Komar J., Warszawskie manifestacje patriotyczne 1860–1861, W. 1970; Krajewski M. R., Powstanie styczniowe w ziemi dobrzyńskiej (1863–1864), w: Z dziejów powstania styczniowego na Kujawach i ziemi dobrzyńskiej, W. 1989 s. 106; Myśliborski-Wołowski S., Udział Prus Zachodnich w powstaniu styczniowym, W. 1968; Ramotowska F., Narodziny tajemnego państwa polskiego 1859–1862, W. 1990; taż, Rząd carski wobec manifestacji patriotycznych w Królestwie Polskim w l. 1860–1862, Wr. 1971; – [Bałaszewicz J. A.] Potocki A., Raporty szpiega, W. 1973 I; Cederbaum, Wyroki Audytoriatu; [Kraushar A.], Kartki z pamiętnika Alkara, Kr. 1910 I 8; Powstanie styczniowe na Lubelszczyźnie. Pamiętniki, L. 1966; Roman Rogiński powstaniec 1863 r. Zeznania i wspomnienia, W. 1983; Sulerzyski N., Pamiętnik byłego posła ziemi pruskiej na sejm berliński, W. 1985; Zarys powstania styczniowego; Zeznania śledcze o powstaniu; – B. Czart.: rkp. ew. 1362, 1363.
Janusz Pezda