Sławiński Kazimierz (1914–1985), lotnik, inżynier architekt, autor książek o tematyce lotniczej. Ur. 7 VII w Kijowie, był synem Ignacego, inżyniera cukrownictwa, i Celiny z Leśniewskich. W końcu r. 1920 rodzina zamieszkała we Włocławku.
S. uczył się w gimnazjach we Włocławku i w Gnieźnie, gdzie w r. 1932 otrzymał świadectwo dojrzałości w Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego. Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim (1932), w Szkole Podchorążych Rezerwy przy 1. Batalionie Balonowym w Toruniu (1933), a następnie został przyjęty do zawodowej Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu; ukończył ją 15 X 1935 w stopniu podporucznika artylerii. W tym samym czasie odbył kurs obserwatorów balonowych, co umożliwiło mu podjęcie służby stałej w 1. Batalionie Balonowym (1935–7). Od grudnia 1937 do czerwca 1938 przeszedł w Centrum Wyszkolenia Lotniczego Nr 1 w Dęblinie kurs aplikacyjny obserwatorów dla oficerów lotnictwa. W lipcu 1938 przydzielono go do służby w 4. P. Lotniczym w Toruniu, gdzie zastał go wybuch wojny. W l. 1935–9 był członkiem Aeroklubu Pomorskiego w Toruniu.
Po wybuchu wojny polsko-niemieckiej S. pełnił we wrześniu 1939 służbę jako podporucznik obserwator w 46. Eskadrze Obserwacyjnej w składzie lotnictwa Armii «Pomorze». Swoje doświadczenia i przeżycia przedstawił m. in. w książkach: Bitwa o Pomorze 1939 (W. 1974), Na wrześniowym niebie 1939 (W. 1976), W pomorskiej gardzieli (W. 1976) i Z lotów na rozpoznanie (W. 1984), a przede wszystkim w obszernej, wydanej pośmiertnie pracy: Lotnictwo Armii «Pomorze» (Pruszków 1992). Natomiast lata nauki i pracy w lotnictwie toruńskim posłużyły mu za podstawę do napisania książki Lotnictwo toruńskie 1920–1945 (W. 1983).
Dn. 19 IX 1939 S. dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozach oficerskich: Prenzlau, Colditz i Woldenberg (Dobiegniew) do 30 I 1945. Okresowi internowania poświęcił publikacje: Uciekamy (W. 1958), Jeniecki obóz specjalny Colditz (W. 1973) oraz Ucieczki z niewoli (W. 1975); wojenne losy polskich lotników ukazał w powieści Wyrównany rachunek (W. 1966).
Po wojnie S. wrócił do kraju i od sierpnia 1945 pracował w Polskich Liniach Lotniczych (LOT) w Warszawie na Okęciu. Do września 1948 latał jako pilot komunikacyjny na krajowych i zagranicznych liniach LOT-u. Literackim odzwierciedleniem tych doświadczeń stały się powieści S-ego: Powietrzne awantury (Ł. 1965; na jej motywach zrealizowano w r. 1967 film pt. „Paryż – Warszawa bez wizy”, reż. Hieronim Przybył), Awantur powietrznych ciąg dalszy (Ł. 1973) oraz popularna książka Żurawiem na dalekie trasy (W. 1976). Po wypadku lotniczym S. odszedł z LOT-u. W l. 1949–59 m. in. studiował na Wydz. Architektury Politechn. Warsz. i uzyskał dyplom inżyniera architekta. W l. 1960–4 pracował na stanowisku starszego inspektora lotniska w Zarządzie Ruchu Lotniczego i Lotnisk Komunikacyjnych w Warszawie na Okęciu, a w l. 1964–77, tj. do przejścia na emeryturę, na stanowisku inspektora nadzoru budowlanego w Państwowym Muz. Archeologicznym. Od r. 1958 publikował utwory wspomnieniowe i beletrystyczne. Oprócz pozycji już wymienionych ogłosił m. in. powieść Przygody kanoniera Dolasa (Ł. 1960, Wyd. 2 Ł. 1985), wg której zrealizowano w r. 1969 3-częściowy film pt. „Jak rozpętałem II wojnę światową” (reż. Tadeusz Chmielewski), książki: Ławica – poznańskie lotnisko (W. 1975), Pierwszy myśliwski: z dziejów I pułku lotnictwa myśliwskiego „Warszawa” (W. 1980; otrzymała wyróżnienie ministra obrony narodowej), Spod znaku szachownicy (W. 1982, reportaże), Z lotów na rozpoznanie (W. 1984), broszurę Z dziejów polskiej aeronautyki wojskowej (Rzeszów 1987). Na podstawie relacji lotnika Medarda Koniecznego S. zredagował jego pamiętnik z lat drugiej wojny światowej, wydany (pod obydwoma ich nazwiskami) pt. „Jaki” startują o świcie (W. 1961). Ogłosił ogółem ponad 50 artykułów wspomnieniowych i 33 książki, w tym większość o tematyce lotniczej; 7 książek ukazało się w serii „Żółtego tygrysa”, 2 – w serii kryminalnej „Ewa wzywa 07…”.
Od poł. l. pięćdziesiątych S. był członkiem Klubu Seniorów Lotnictwa, współpracował też z Wojskowym Inst. Historycznym. W obronie gen. Ludomiła Rayskiego dowódcy lotnictwa wojskowego krytykowanego przez mjr. Kazimierza Kubalę, wystąpił w artykule pt. Tajemnice przedwrześniowego lotnictwa („Tyg. Demokr.” 1974 nr 10). Zamieszczał również krytyczne uwagi o publikacjach dotyczących lotnictwa w „Wojskowym Przeglądzie Historycznym” (1984 nr 1, 2). Był laureatem «Błękitnych Skrzydeł» nadawanych przez Redakcję „Skrzydlatej Polski”. S. zmarł 8 X 1985 w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Był odznaczony m. in.: Krzyżem Orderu Virtuti Militari V kl., Krzyżem Armii Krajowej, medalem «Za zasługi dla obronności Kraju», odznakami: «Zasłużony dla PLL LOT» I st., «Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego».
S. był żonaty, miał córkę i syna.
Pol. Bibliogr. Liter. za r. 1958 i n.; Konieczny J. R., Malinowski T., Mała encyklopedia lotników polskich, W. 1988 II (fot.); – „Biul. Hist. Inspektoratu Lotn.” 1964 s. 158–60 (Z. Różbicki); „Myśl Wojsk.” 1980 nr 12 s. 142–5; „Nowe Książki” 1958 nr 20 s. 1245–6 (Z. Kuniński), 1966 nr 4 s. 211 (E. Ożóg), 1967 nr 2 s. 71 (J. Termer, fot.), 1977 nr 2 s. 17–18 (M. Rosalak), 1980 nr 23 s. 89–90 (W. Król, fot.), 1983 nr 8 s. 75–6 (M. A. Kowalski); „Pokolenie” 1974 nr 2 s. 151–4 (W. Bukat); „Wojsk. Przegl. Hist.” 1987 nr 4 s. 188–90 (W. Rezner); „Wojsk. Przegl. Lotn.” 1962 z. 11 s. 101–2 (Z. Różbicki); „Żołnierz Wolności” 1974 nr 16 s. 3 (E. Banaszczyk); „Życie Warszawy” 1985 nr 239 (nekrolog).
Jerzy Konieczny