Kauczyński Klemens Antoni (1892–1947), dermatolog lwowski i bytomski. Ur. 18 XI w Żółkwi, syn Antoniego, sędziego sądu powiatowego, i Marii Michaliny z Motylewskich. W r. 1912 ukończył gimnazjum prywatne Petelenza we Lwowie, a w 1919 (6 II) Wydział Lekarski Uniw. Jana Kazimierza. Został zmobilizowany i wcielony do armii austriackiej w stopniu chorążego sanitarnego, po czym przeszedł do W. P., z którego się zwolnił w r. 1921 w stopniu kapitana lekarza. W t. r. został asystentem Oddziału Skórno-Wenerologicznego Państw. Szpitala Powszechnego we Lwowie u prof. R. Leszczyńskiego, a po uzyskaniu specjalizacji w zakresie dermatologii w r. 1923 został sekundariuszem tegoż oddziału. W końcu marca 1925 r. wyjechał do Paryża i tu przez 3 miesiące kontynuował studia w Szpitalu św. Ludwika u prof. E. Jeanselme’a, a potem do końca roku w Kopenhadze w Instytucie Finsena u prof. Axela Reyna. Po powrocie do kraju został starszym asystentem Kliniki Dermatologicznej Uniw. Jana Kazimierza we Lwowie u prof. Jana Lenartowicza. Stanowisko to zajmował w l. 1926–37, a potem do 31 VIII 1939 r. pracował jako wolontariusz. W ciągu tego okresu zajmował się głównie leczeniem gruźlicy skóry i był kierownikiem Oddziału Finsenowskiego. Był także lekarzem kontraktowym Urzędu Wojewódzkiego we Lwowie i kierownikiem Urzędu Sanitarnego do Walki z Chorobami Wenerycznymi (1 I 1938 – 15 XII 1939).
Po wybuchu drugiej wojny światowej został z dn. 1 I 1940 r. kierownikiem Centralnego Dyspanseru Skórno-Wenerycznego dla woj. lwowskiego, następnie od lipca 1941 r. do 1944 był dyrektorem Miejskiego Szpitala Wenerologicznego dla Kobiet we Lwowie. W t. r. przeniósł się z rodziną do Warszawy i tu przetrwał powstanie warszawskie, będąc czynnym lekarzem w obronie cywilnej m. Warszawy. Po przejściowym pobycie w obozie pruszkowskim osiedlił się w Częstochowie, a potem przeniósł się do Krakowa, gdzie pracował w Polskim Czerwonym Krzyżu. W r. 1947 objął stanowisko ordynatora Oddziału Skórno-Wenerycznego Szpitala Miejskiego w Bytomiu. Jednocześnie był kierownikiem Przychodni Przeciwwenerycznej w Miejskim Ośrodku Zdrowia w Bytomiu.
K. był przede wszystkim lekarzem praktykiem. Do r. 1925 interesował się głównie kiłą, w szczególności jej leczeniem. Od r. 1927 zainteresowania K-ego skupiły się na gruźlicy skóry i organizacji walki z tym cierpieniem. Z tego zakresu ogłosił 12 prac, w tym 4 w czasopismach zagranicznych. Na podkreślenie zasługują prace K-ego z zakresu wpływów promieniolecznictwa na organizm ludzki. Do nich należą: Badania nad uczulaniem skóry na promienie świetlne („Pol. Gaz. Lek.” 1928 R. VII nr 11), Uczulające naświetlania promieniami Rentgena wątroby i śledziony w przypadkach tocznia pospolitego („Pol. Gaz. Lek.” 1930 T. IX nr 50), Erfolge und Misserfolge der Finsenbehandlung bei Lupus auf Grund zehnjähriger Erfahrung, „Strahlentherapie” (Bd. 61: 1938 s. 463–8). Cały dorobek publicystyczny K-ego zamyka się w 25 pracach.
Od r. 1935 K. był członkiem międzynarodowego komitetu do walki z gruźlicą skóry. Brał udział w międzynarodowych zjazdach dermatologów w Kopenhadze (1930) i Budapeszcie (1935). W r. 1939 został wybrany przewodniczącym Oddziału Lwowskiego Tow. Dermatologicznego. Postępująca choroba nerek i serca uniemożliwiła mu wzięcie czynnego udziału w akademickiej pracy dydaktycznej. K. uprawiał muzykę; z zamiłowaniem kolekcjonował płyty z muzyką poważną. Ukończył konserwatorium lwowskie w klasie fortepianu i waltorni i grywał w studenckiej orkiestrze. Uprawiał także turystykę samochodową. K. ożeniony z Zofią z Toczyskich miał dwoje dzieci: Lesława Antoniego Klemensa, technika konstruktora, i Małgorzatę. Zmarł 16 VI 1947 r. w Bytomiu i został pochowany tamże na b. ewangelickim cmentarzu.
Mierzecki H., „Przegl. Dermatologiczny” T. 36: 1949 [druk.] 1950 nr 3–4 s. 521; Popielski B., Śp. dr med. K. K. w pierwszą rocznicę śmierci, „Przegl. Lek.” R. 4: 1948 s. II nr 10–1 s. 402–3; – Gł. B. Lek.: Dokumenty, życiorys, kwestionariusze K-ego itp., Zbiory Muzealne: nr 354/8, nr 567/1709, nr 393/10; – Informacje syna Lesława.
Piotr Szarejko