Rachoń z Poznańskich Klementyna Stanisława (1895–1973), lekarz chorób wewnętrznych i zakaźnych, docent Akademii Medycznej w Warszawie. Ur. 18 XI w Gorajcu w pow. zamojskim, była córką Stanisława Poznańskiego (zm. 1918), geometry, i Filipiny z Nowińskich, córki dzierżawcy rolnego.
Od r. 1906 uczyła się w gimnazjum w Zamościu i ukończyła tam cztery klasy. Następnie uczęszczała do Szkoły Handlowej im. Kunickiego w Lublinie, dokąd przenieśli się z Biłgoraja jej rodzice. Szkołę ukończyła w r. 1914. Po zdaniu matury w ośmioklasowej Szkole im. Staszica w Lublinie, wstąpiła w r. 1916 na Wydział Lekarski Uniw. Warsz. i 15 XII 1922 uzyskała stopień doktora wszech nauk lekarskich. Już w gimnazjum i początkowo na uniwersytecie zarabiała korepetycjami, a w l. 1919–20 była pielęgniarką w ambulatorium Banku Polskiego. Później pracowała w I Klinice Chorób Wewnętrznych Uniw. Warsz., kierowanej przez Kazimierza Rzętkowskiego, w Szpitalu św. Ducha jako elew (1921–2), potem młodszy asystent (1922–4). Przed r. 1924 wyszła za mąż za Antoniego Rachonia. W l. 1924–32 była młodszym, następnie starszym asystentem oddziału chorób wewnętrznych, prowadzonego przez Mściwoja Semerau-Siemianowskiego, w Szpitalu Św. Łazarza. W l. 1932–40 była na tym oddziale asystentem wolontariuszem; jednocześnie pracowała jako lekarz chorób wewnętrznych w ambulatorium tegoż szpitala. Pracowała również w l. 1927–31 w poradni przeciwgruźliczej Warszawskiego Tow. Przeciwgruźliczego im. L. Kobyłeckiego jako lekarz ftyzjatra, a w l. 1932–44 w poradni przeciwgruźliczej VIII Ośrodka Zdrowia w Warszawie jako lekarz ftyzjatra i kierownik poradni w czasie okupacji. Praktykowała też prywatnie.
W r. 1940 na zlecenie władz niemieckich R. została usunięta z ambulatorium i Szpitala Św. Łazarza. W tym samym czasie usunięto ze Szpitala również M. Semerau-Siemianowskiego. Podczas powstania warszawskiego 1944 r., osłabiona po przebytej włośnicy, opiekowała się rannymi w schronie. Po powstaniu R. przebywała w Wołowicach koło Krakowa, później wróciła do rodziny do Pruszkowa, a potem przeniosła się do Poronina. Gdy Niemcy tam wywieźli niedołężnych i chorych ludzi i umieścili w pensjonatach, tworząc w ten sposób prowizoryczny szpital, R. była ich jedynym lekarzem. W r. 1945 wróciła do Warszawy. Objęła pracę w poradni przeciwgruźliczej II Ośrodka Zdrowia jako kierownik poradni (1945–9). W l. 1945–6 pracowała też jako lekarz chorób wewnętrznych w ambulatorium Polskiego Czerwonego Krzyża. Od 1 VIII 1945 do 31 XII 1952 była ordynatorem oddziału w Szpitalu Zakaźnym nr 2, a potem ordynatorem oddziału w Miejskim Szpitalu Zakaźnym nr 1. Od 1 VII 1953 została kierownikiem katedry i I Kliniki Chorób Zakaźnych, mieszczącej się w tymże Szpitalu, pracując jednocześnie na pół etatu jako ordynator oddziału szpitalnego tamże. Klinika ta powstała wprawdzie w r. 1952, ale jej pierwszy kierownik Klemens Gerner zmarł w t. r. R. sama więc tworzyła nową placówkę naukowo-dydaktyczną. Od 1 XI 1953 prowadziła w Akademii Medycznej wykłady zlecone z chorób zakaźnych. Dn. 30 VI 1954 otrzymała tytuł naukowy docenta. Jednocześnie pracowała również w Lecznicy Min. Zdrowia przy ul. Emilii Plater jako ordynator oddziału chorób wewnętrznych (1 XI 1949 – 30 IX 1954), a następnie jako lekarz chorób wewnętrznych w ambulatorium tejże lecznicy (1 X 1954 – 30 IX 1968) w niepełnym wymiarze godzin. Po przejściu na emeryturę (1 X 1966) kontynuowała pracę w Lecznicy Min. Zdrowia i pracowała jako konsultant internista w kilku ośrodkach zdrowia.
R. brała udział w konferencjach, zjazdach, kongresach i wyjazdach szkoleniowych w Leningradzie (1956), Brukseli (1958), Sofii (1960), Berlinie (1961), Bukareszcie i Paryżu (1962). Była członkiem Zarządu Oddziału Warszawskiego Polskiego Tow. Lekarskiego, współzałożycielem Polskiego Tow. Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych w r. 1958 i przewodniczącą jego Oddziału Warszawskiego (1966–7), członkiem kilku polskich tow. lekarskich oraz Międzynarodowego Tow. Badań Chorób Zakaźnych. Ogłosiła ponad 30 prac; kilka z nich, poświęconych głównie zaburzeniom rytmu serca i ich leczeniu, opublikowała wspólnie z M. Semerau-Siemianowskim („Pol. Arch. Med. Wewnętrznej” 1923, 1926, 1931, „Pol. Gaz. Lek.” 1926). Jej wyłącznie autorstwa był artykuł pt. Układ krążenia w chorobach zakaźnych („Postępy Kardiologii” T. 1: 1952) i 2 rozdziały pt. Nagminne zapalenie ślinianek i Włośnica (w: „Terapia Współczesna”, W. 1961, Wyd. 2., W. 1963). Poza tym wspólnie ze współpracownikami napisała szereg prac dotyczących przetaczania krwi w chorobach zakaźnych, leczenia popłoniczego zapalenia nerek blokadami nowokainowymi, leczenia chorób zakaźnych m. in. hormonami, biochemii krwi w chorobach zakaźnych, patologii chorób zakaźnych, zespołów odczynowych przy leczeniu sulfonamidami i in. Zmarła 3 XII 1973 w Warszawie, pochowana została na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, kwatera 139, rząd 6, grób 12. Była odznaczona m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Małżeństwo R. z Antonim Rachoniem, radcą prawnym, zmarłym w r. 1938, było bezdzietne. R. miała wychowankę Marię Kiełczyńską, 1. v. Kotarbińską, 2. v. Słaby.
Fot. w Materiałach Red. PSB; – Polski almanach medyczny, W. 1957; Rocznik Lekarski RP, W. 1933, 1936, 1938, 1949; Urzędowy spis lekarzy…, W. 1924/5; Dzieje uczelni medycznych w Warszawie w latach 1944–1960, W. 1968; – „Kwart. Akad. Med. w W.” R. 6: 1974 s. 92–3 (J. Januszkiewicz, fot.); „Przegl. Epidemiologiczny” R. 28: 1974 s. 255–6 (J. Wysocki, fot.); – Nekrologi: „Życie Warszawy” 1973 nr 292, 293, „Służba Zdrowia” 1974 nr 1, „Tyg. Powsz.” 1974 nr 7; – Arch. Akad. Med. w W.: Akta personalne R. nr 3050; Arch. Lecznicy Min. Zdrowia w W.: Akta personalne R. fot.; Gł. B. Lek.: Zbiory specjalne, Teka nr 1/607 s. 136–138 oraz Akta Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej (fot.); – Fot. i dokumenty w posiadaniu Hanny Karczewskiej z Warszawy (siostrzenicy); – Informacje Hanny Karczewskiej i Heleny Kiełczyńskiej.
Teresa Ostrowska