Bahrynowski Korneljusz (1859–1896). Ur. się w Żytomierzu, w ubogiej rodzinie szlacheckiej. Młodym chłopcem wstąpił do księgarni na subjekta. Szukając pracy ideowej w dziedzinie społecznej, w r. 1878 w Kijowie zetknął się z Polakami, biorącymi udział w rosyjskim ruchu rewolucyjnym, i przyłączył się do nich. Aresztowany niebawem, został wyrokiem sądu skazany na śmierć. Wyrok ten zamieniono mu na 4 lata ciężkich robót na Syberji. W r. 1880 znajdował się już w więzieniu w Irkucku. Tam organizował wraz z kilku towarzyszami ucieczkę więźniów politycznych zapomocą przekopania tunelu pod murami więzienia. Brał udział również w przygotowaniach do ucieczki słynnego rewolucjonisty rosyjskiego Myszkina z więzienia karyjskiego. Za hardą odpowiedź delegatowi departamentu policji, zwiedzającemu katorgę, został bez sądu i wyroku przetrzymany cały rok ponad termin w ciężkich robotach. W r. 1886 wysłano go do okręgu jakuckiego, do jednej z najbardziej odległych wiosek tubylczych. Gnębiony nostalgją, w r. 1892 zorganizował ucieczkę wraz z jednym ze współzesłańców Polaków, udając się w wątłej łódce rzeką Leną i Oceanem Północnym w poszukiwaniu jakiegoś okrętu cudzoziemskiego, któryby ich zabrał. Przepłynęli około 2000 km Leną i ok. 300 km Oceanem, aż wkońcu zostali ujęci i ponownie odstawieni do miejsca zesłania. 25 VII 1896 zastrzelił się w Wierchojańsku. Biorąc udział w pracach rewolucjonistów rosyjskich, zawsze podkreślał swą przynależność do narodu polskiego.

Nekrolog w nr 1 »Przedświtu«, Londyn 1898, 25; Burcew Wł., Za sto liet, 139.

Leon Wasilewski