Stengert Krzysztof Bolesław (1927–1987), chirurg, anestezjolog, profesor Akademii Medycznej w Łodzi i Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis.
Ur. 16 VII w Poznaniu, był synem Jana i Kazimiery z Kryszkiewiczów.
W r. 1939 ukończył S. szkołę powszechną w Kaliszu i rozpoczął naukę w tamtejszym Państw. Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Kościuszki, którą przerwał wybuch drugiej wojny światowej. Wywożony na przymusowe roboty do Niemiec, uciekł z transportu i zamieszkał w Warszawie, gdzie ukończył cztery klasy gimnazjalne na tajnych kompletach w Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego. W l. 1942–4 uczestniczył w konspiracji. Brał udział w powstaniu warszawskim 1944 r., a po jego upadku dostał się do niewoli i do końca wojny przebywał w obozie jenieckim na terenie Niemiec. Po wyzwoleniu wstąpił w sierpniu 1945 do II Korpusu Polskich Sił Zbrojnych we Włoszech. Zdemobilizowany w Wielkiej Brytanii, wrócił w r. 1946 do kraju i kontynuował naukę w Kaliszu, gdzie zdał maturę w r. 1948. Od t.r. studiował na Wydz. Lekarskim Uniw. Pozn. (od r. 1950 Akad. Med.); dyplom lekarski otrzymał 24 IX 1953.
Podczas studiów rozpoczął S. pracę zawodową jako student-stypendysta na Oddz. Chirurgii Ogólnej Szpitala im. Józefa Strusia w Poznaniu. W r. 1955 został asystentem, następnie w r. 1957 starszym asystentem w kierowanej przez Jerzego Borszewskiego (od r. 1960 przez Adama Piskorza) III Katedrze i Klinice Chirurgii Akad. Med. W tym okresie uzyskał specjalizacje pierwszego stopnia z chirurgii (1958) i anestezjologii (1960). Wiedzę z tych dyscyplin uzupełniał na stażach w Holandii i USA. Publikował artykuły z praktyki chirurgicznej Wieloczasowe postępowanie operacyjne w leczeniu jelita olbrzymiego („Pol. Przegl. Chirurgiczny” T. 32: 1960 nr 10) oraz ogłaszał wyniki swoich badań Spostrzeżenia kliniczne nad stosowaniem pantezyny z hyderginą (PH 203) w chirurgii („Lekarz Wojsk.” R. 37: 1961 nr 3). Dn. 20 VI 1962 doktoryzował się na podstawie napisanej pod kierunkiem Piskorza rozprawy Powstawanie i rozwój zmian w trzustce w przebiegu zatrucia aloksanem („Medycyna doświadczalna” P. 1964 XXVII). Także w r. 1962 został adiunktem w utworzonym przy III Katedrze i Klinice Chirurgii, a kierowanym przez Witolda Jurczyka Zakł. Anestezjologii. Uzyskał specjalizacje drugiego stopnia z chirurgii (1962) i anestezjologii (1963). Dn. 13 XII 1967 habilitował się z anestezjologii.
W r. 1968 odbył S. sześciomiesięczne szkolenie naukowe w Amsterdamie z zakresu anestezji w kardiochirurgii. Po powrocie przeniósł się w grudniu t.r. do Łodzi, gdzie został p.o. kierownikiem Zakł. Anestezjologii Akad. Med., który praktycznie przestał funkcjonować po przejściu jego kierownika Stanisława Pokrzywnickiego do Wojskowej Akad. Med. S. na nowo zorganizował Zakład z dziesięciołóżkowym Oddz. Reanimacji (później Intensywnej Terapii) i objął 1 X 1969 jego kierownictwo. T.r. został powołany w skład Komisji Patofizjologii, Anestezji i Reanimacji Komitetu Patofizjologii Klinicznej PAN; odtąd na jej zlecenie koordynował w skali kraju badania nad wszystkimi postaciami wstrząsu. Kierował zespołem anestezjologów podczas pierwszej w Polsce operacji przeszczepienia serca przeprowadzonej w r. 1969 przez Jana Molla. W l. 1969–74 był członkiem komitetu redakcyjnego wydawanego w Warszawie kwartalnika „Anestezja i Reanimacja” (od r. 1973 „Anestezja, Reanimacja, Intensywna Terapia”); publikował na jego łamach artykuły, m.in. Hiperbaryczne stosowanie tlenu w anestezji i reanimacji (T. 1: 1969 nr 3/4) i Udział łódzkiego ośrodka akademickiego w rozwoju anestezjologii w okresie XXV-lecia PRL (T. 2: 1970 nr 2). Do pracy zbiorowej „Naukowe podstawy współczesnej chirurgii” (W. 1970) napisał rozdział Znaczenie nadciśnienia tlenu w klinice chirurgicznej. Na zlecenie warszawskiego Studium Doskonalenia Lekarzy zorganizował w r. 1970 w Łodzi kilka jednomiesięcznych kursów z anestezjologii dla torakochirurgów, kardiochirurgów i neurologów. W r. 1972 był redaktorem skryptu „Wybrane zagadnienia z anestezjologii dla studentów medycyny i stomatologii” (Ł.) oraz współautorem podręcznika Anestezja i reanimacja. Podręcznik dla studentów medycyny (W.). W l. 1972–4 pełnił funkcję prorektora ds. klinicznych i szkolenia podyplomowego. Dn. 6 VI 1974 Rada Państwa nadała mu tytuł profesora nadzwycz. nauk medycznych. Wykładał jako profesor wizytujący w Anglii, Danii, Holandii, RFN, NRD, Czechosłowacji i USA. Należał do Polskiego Tow. Lekarskiego, Tow. Chirurgów Polskich oraz Polskiego Tow. Anestezjologii i Intensywnej Terapii (był prezesem jego oddz. łódzkiego).
W r. 1974, podczas jednego z wyjazdów zagranicznych, pozostał S. na emigracji w Danii. Początkowo pracował w Centrum Kardiochirurgii w Amsterdamie, potem wyjechał do USA, gdzie został instruktorem anestezjologii na Uniw. Kalifornijskim w Davis. Po nostryfikacji dyplomu mianowano go tam profesorem anestezjologii i kierownikiem Oddz. Anestezji Kardiochirurgicznej Wydz. Medycznego w Sacramento. Kontynuując wykłady w Davis, pracował także jako cywilny konsultant w Ośrodku Medycznym Amerykańskich Sił Powietrznych w Travis w Kalifornii. W USA publikował artykuły głównie dotyczące zmian hemodynamicznych podczas anestezji pacjentów w przeprowadzanych na otwartym sercu operacjach by-passów sercowo-płucnych oraz działań prostaglandyny i prostacykliny podczas i po wykonaniu tych operacji. Wyszkolił w zakresie anestezjologii ponad czterdziestu lekarzy-rezydentów w Davis. Był członkiem redakcji czasopisma „Anesthesia and Reanimation”. Należał do Amerykańskiego Tow. Anestezjologów, Komitetu ds. Resuscytacji Sercowo-Płucnej oraz Komitetu ds. Transfuzjologii i Intensywnej Terapii. We wrześniu 1986 przeszedł na emeryturę. Brał udział w życiu amerykańskiej Polonii w Kalifornii Północnej i udzielał jej wsparcia finansowego; był członkiem Polskiego Inst. Naukowego w Nowym Jorku. Zmarł 2 VIII 1987 w Sacramento, został pochowany 10 VIII w Davis. Był odznaczony brytyjskim Orderem «Za wojnę 1939–1945»; w Polsce wyróżniono go czterokrotnie Nagrodą Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej.
W małżeństwie z Teresą Pewnicką, biologiem, miał S. synów Piotra Krzysztofa (ur. 1953), lekarza, i Pawła (ur. 1954).
Bibliografia publikacji pracowników Akademii Medycznej w Łodzi za l. 1961–70, Oprac. A. Kempa, J. Piotrowska, Ł. 1988; toż za l. 1971–90, Oprac. J. Piotrowska, R. Żmuda, Ł. 2000 II; Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1964, W.–P. 1965; Kronika i bibliografia dorobku naukowego Akademii Medycznej w Poznaniu 1957/58–1963/64, P. 1967; Łódzka bibliografia regionalna 1945–1970, Ł. 1976; toż za l. 1971–80, Ł. 1994; Pol. Bibliogr. Lek. za l. 1955–61, 1963–5, 1972; Polski almanach medyczny na rok 1956, Oprac. Z. Woźniewski, W. 1957 s. 325; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1964 s. 330; – 40 lat anestezjologii akademickiej w Poznaniu, P. 2002 s. 12–13; XXV lat Akademii Medycznej w Łodzi, „Annales Academiae Medicae Lodzensis” T. 13: 1970 (supl. 6) s. 41–4 (fot.); 25 lat Akademii Medycznej w Poznaniu, P. 1974; Kurnatowski A., Profesorowie i docenci Akademii Medycznej w Łodzi 1965–1994, Ł. 2004 (fot.); – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1987: „Głos Wpol.” nr 190, 192, In Memoriam University of California, Davis s. 5–6, „Życie Warszawy” nr 190; – Arch. Uniw. Med. w Ł.: Dział Spraw Pracowniczych, sygn. 4323 (teczka osobowa S-a).
Alicja Pomaska