Konitz Leon (1822–1895), lekarz ginekolog-położnik. Ur. w Warszawie, tam uczęszczał do gimnazjum na Lesznie. W r. 1839 udał się do Berlina na Wydział Lekarski i w r. 1843 po obronie rozprawy De trichomate uzyskał tytuł doktora medycyny. Wróciwszy do kraju otrzymał od ówczesnej Rady Lekarskiej w Królestwie Polskim prawo praktyki i przez kilka lat zajmował się w Warszawie medycyną ogólną. Następnie wyjechał do klinik Wiednia, Getyngi i Paryża dla wyspecjalizowania się w ginekologii i położnictwie. Do Warszawy powrócił w r. 1850 i poświęcił się praktyce w tych dziedzinach. Był jednym z najbardziej wziętych i najlepszych ginekologów i położników warszawskich. Przez kilkadziesiąt lat był członkiem Tow. Lekarskiego Warszawskiego i od r. 1863 na posiedzeniach często zabierał głos, omawiając spostrzegane przez siebie przypadki z zakresu swej specjalności. Przez dłuższy czas był podskarbim towarzystwa. W l. 1863–5 był członkiem komitetu redakcyjnego „Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”. Na posiedzeniu 4 II 1893 r. towarzystwo wręczyło mu dyplom członka honorowego. W tym samym roku K. porzucił praktykę.
K. dużo pisał, ogłosił 54 prace. Były to przeważnie drobne spostrzeżenia z położnictwa i ginekologii oraz sprawozdania i recenzje prac polskich i obcych. Najważniejsza z jego prac to O mechanizmie porodu przy położeniach prawidłowych („Tyg. Lek.” T. 5: 1851 nr 11–5). Artykuły publikował w „Tygodniku Lekarskim”, „Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”, „Klinice”, „Neue Zeitschrift für Geburtskunde”, „Wiener Wochenblatt” i „Wiener medizinische Presse”. Bibliotekę swoją, złożoną z wielu dzieł położniczych i ginekologicznych, przeważnie w języku niemieckim, zapisał Tow. Lekarskiemu Warszawskiemu. Zmarł 15 X 1895 r. w Warszawie.
W. Enc. Ilustr.; Kośmiński, Słownik lekarzów: s. 226 (spis prac), – Żmichowska N., Listy, Wr. 1957 I 676; – „Gaz. Lek.” R. 29: 1894 nr 6 s. 166, R. 30, 1895 nr 42 s. 1111; „Medycyna” T. 23: 1895 nr 43 s. 900; „Przegl. Lek.” T. 34: 1895 nr 42 s. 606; „Wędrowiec” R. 33: 1895 nr 44 s. 878.
Teresa Ostrowska