Płotka Leon (1889–1954), ksiądz, działacz społeczny. Ur. 4 V w Turzy koło Wągrowca, był synem Władysława, urzędnika pocztowego, i Katarzyny z Menclów. Uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Nakle, gdzie zdał w r. 1908 maturę. Studia teologiczne odbył w Seminariach Duchownych w Poznaniu i Gnieźnie. Dn. 11 II 1912 otrzymał w Gnieźnie święcenia kapłańskie. Następnie był wikarym kolejno: w Kamieńcu koło Trzemeszna (do r. 1913), w Szaradowie koło Kcyni (do r. 1914) i w kościele Św. Trójcy w Bydgoszczy. W r. 1924 został administratorem nowo utworzonej parafii Św. Trójcy w Bydgoszczy. W r. 1925 objął pograniczne probostwo w Zbąszyniu. Jednocześnie pełnił funkcję notariusza dekanalnego, a od r. 1931 dziekana zbąszyńskiego. Należał do głównych organizatorów XI Zjazdu Katolickiego w Wielkopolsce, który odbył się 19 i 20 VI 1931 w Zbąszyniu przy stosunkowo licznym udziale Polaków z Niemiec. Wybudował w Zbąszyniu parafialny Dom Katolicki. Dn. 1 III 1936 został proboszczem parafii Św. Stanisława bpa w Ostrowie Wielkopolskim, jednej z największych wówczas w Wielkopolsce. Należał do gorliwych krzewicieli kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Z jego inicjatywy wybudowano pomniki Serca Jezusowego w Zbąszyniu i w Ostrowie (w tym ostatnim dłuta Jana Żoka). W l. 1936–9 był redaktorem naczelnym ukazującego się w Ostrowie tygodnika parafialnego „Posłaniec Niedzielny”.
W Bydgoszczy i Zbąszyniu P. był patronem parafialnych Towarzystw Katolickich Robotników Polskich. W r. 1926 wszedł do zarządu Katolickiego Związku Robotników Polskich (KZRP), zrzeszającego te towarzystwa na obszarze archidiecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej. Po śmierci ks. prałata Antoniego Stychla, twórcy i prezesa Związku, został w maju 1935 jego następcą. Rezydując poza poznańską centralą KZRP, nie brał większego udziału w bieżących jej poczynaniach. Miał wszakże zrozumienie dla nowych form działania i za jego prezesury KZRP utrzymał pozycję najsilniejszego w Polsce katolicko-społecznego stowarzyszenia robotniczego (ok. 20 000 członków). Przy poparciu P-i wzmożono w Związku akcję pozyskiwania młodych robotników, a także pracę oświatową, poprzez urządzanie w poszczególnych parafialnych ogniwach wieczorów dyskusyjnych i tygodni społecznych. Był zwolennikiem nawiązania bliskiej współpracy między KZRP a Zjednoczeniem Zawodowym Polskim i Chrześcijańskim Zjednoczeniem Zawodowym w celu stworzenia «wspólnego frontu robotniczego», opartego o zasady katolicko-społeczne. W rezultacie tych zabiegów trzy te związki zorganizowały 17 V 1938 w Poznaniu wspólną manifestację pod nazwą «Dzień Robotnika Polskiego», podczas której P. wygłosił okolicznościowe kazanie.
P. był członkiem Bractwa Księży Misjonarzy «Dobry Pasterz». Już jako proboszcz zbąszyński wyjeżdżał do Niemiec, najczęściej do Westfalii, z posługą duszpasterską dla polskiego wychodźstwa. W r. 1938, w związku z wyjazdem do Niemiec ok. 60 000 polskich robotników sezonowych, przebywał jesienią t. r. prawie miesiąc wśród robotników w Meklemburgii i na Pomorzu Szczecińskim. Po powrocie do kraju ogłosił artykuł pt. Nasi za granicą (w tygodniku „Robotnik” 1939 nr z 15 I). W początku września 1939 znalazł się wśród uchodzącej na wschód ludności. W połowie miesiąca wrócił do Ostrowa. Niebawem aresztowany przez Niemców jako zakładnik, był więziony kilka tygodni w Ostrowie, a od 30 XI 1939 do czerwca 1940 w obozie przejściowym w Kazimierzu Biskupim koło Konina. Po zwolnieniu osiadł w Częstochowie, gdzie pracował w charakterze kapelana w szpitalu miejskim i okresowo u sióstr zmartwychwstanek. Dn. 1 II 1945 P. powrócił do Ostrowa i zajął się reaktywowaniem życia parafialnego. Dn. 13 VIII t. r. został dziekanem ostrowskim. Dokończył w r. 1947 budowy nowego, obszernego kościoła Św. Antoniego, którą rozpoczął w r. 1938. Odznaczony był tytułem emerytowanego dziekana (1936), potem godnością kanonika honorowego kapituły metropolitalnej poznańskiej (1946). Zmarł 7 VIII 1954 w Poznaniu, pochowany został w Ostrowie.
Śp. ks. Leon Płotka, „Mies. Kośc. Archidiec. Pozn.” 1957 nr 11 s. 378–9; Szołdrski W., Martyrologium duchowieństwa polskiego pod okupacją niemiecką w latach 1939–1945, w: Sacrum Poloniae Millennium, Rzym 1965 XI; – Schematyzm Kościoła rzymsko-katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, Kr. 1925; – „Kur. Pozn.” 1937 nr 65 s. 11 (fot.); „Przew. Katol.” 1931 nr 24 s. 423 (fot.), 1937 nr 6 s. 83 (fot.); „Robotnik. Katolickie pismo tygodniowe” 1935–9 (fot. w nr z 19 V 1935); – Arch. Archidiec. w P.: Akta personalne ks. L. P-i, Acta Holandiana, t. IV cz. 20 s. 87–93, Akta „Duszpasterstwo polskie w Niemczech 1934–1939”; – Informacje Kazimierza Borowego i ks. Stanisława Matuszczaka.
Jerzy Pietrzak