Suchorzewski Leon (1894–1970), rolnik-osadnik wojskowy, burmistrz Włodzimierza Wołyńskiego, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej.
Ur. 14 IX w Niedźwiadnie (pow. szczuczyński), był synem Witolda (1857–1936), właściciela majątku Węgierskie (pow. średzki), oraz Stefanii z Gołębiowskich (1868–1937), jedynej córki właściciela Niedźwiadna. S. miał siostry: Zofię (1892–1988), zamężną za Stefanem Dąb-Biernackim (1890-1959), generałem WP, i Felicję (1893–1986), zamężną za gen. Michałem Pakoszem (zob.), aresztowaną 28 VI 1948 pod fałszywym zarzutem szpiegostwa, skazaną 12 VII 1949 przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na sześć lat więzienia, zwolnioną warunkowo 26 I 1954 z Zakładu Karnego Fordon koło Bydgoszczy, oraz braci: Henryka (1896–1970), biologa, i Tadeusza (1906–1973), inżyniera chemika.
S. ukończył Prywatną Szkołę Handlową w Łomży i Wyższe Kursy Przemysłowo-Rolnicze w Warszawie. Działał w Związku Młodzieży Polskiej «Zet». Po wybuchu pierwszej wojny światowej uczęszczał do działającej w Warszawie od września 1914 do czerwca 1915 Wolnej Szkoły Wojskowej. Po zajęciu Warszawy przez wojska niemieckie, w sierpniu 1915, wstąpił do baonu warszawskiego, a miesiąc później został przydzielony do 3. baonu 1. pp. I Brygady Legionów Polskich. Odbył w szeregach tej jednostki kampanię wołyńską 1915 r., po czym w marcu 1916 przeniesiono go do 1. p. ułanów rotmistrza Władysława Beliny-Prażmowskiego. Po kryzysie przysięgowym, w lipcu 1917, został internowany w Szczypiornie, a od grudnia t.r. w Łomży, skąd został zwolniony w kwietniu 1918.
S. był członkiem POW i w listopadzie 1918 uczestniczył w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich, w grudniu t.r. brał udział w organizowaniu szwadronu w Przasnyszu, następnie wstąpił do sformowanego w Lublinie 7. p. ułanów WP. W lipcu 1920 przydzielony do dowództwa I Brygady Jazdy, uczestniczył w wojnie polsko-sowieckiej 1920 r. W czerwcu 1921 na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy w stopniu rotmistrza. Działał w Centralnym Związku Młodzieży Wiejskiej, w Tow. Straży Kresowej oraz w popierającym federacyjną koncepcję Józefa Piłsudskiego Związku Rad Ludowych. W r. 1923 został powołany do służby wojskowej na stanowisko przedstawiciela MSWojsk. przy Pow. Komitecie Nadawczym w Krzemieńcu, a później we Włodzimierzu Wołyńskim, gdzie był również zastępcą delegata MSWojsk. na Wołyniu. Zdemobilizowany, gospodarował w l. 1924–31 na działce w osadzie wojskowej Kalinówka (Ochnówka, pow. włodzimierski). Działał w kółkach rolniczych w województwach wołyńskim i lubelskim oraz w Centralnym Związku Osadników Wojskowych (od r. 1925 Centralny Związek Osadników, od r. 1929 Związek Osadników); okresowo wchodził do jego Zarządu Głównego. Był członkiem Związku Patriotycznego, współtworzącego po przewrocie majowym 1926 r. Związek Naprawy Rzeczypospolitej. Opublikował artykuły Znaczenie gospodarcze osadnictwa na ziemiach wschodnich („Pięć lat na froncie gospodarczym”, W. 1931 II) i Forsowny wyścig – ostatkiem sił. Rok 1921 („Mies. Osadniczy” R. 3: 1931 nr 4/6). W r. 1931 został wybrany na wiceburmistrza Włodzimierza Wołyńskiego. Był też od r. 1932 przewodniczącym tamtejszego Urzędu Rozjemczego. Od r. 1934 pełnił funkcję burmistrza Włodzimierza Wołyńskiego. Był prezesem Wołyńskiej Izby Rolniczej. W l. 1935–8 był posłem do Sejmu RP z okręgu nr 57 (pow. kowalski, lubomelski, włodzimierski). Brał udział w dyskusjach nad kolejnymi preliminarzami budżetowymi (24 II 1936, 18 II 1937, 15 i 22 II 1938), a także w debatach nad nowelami prawa budowlanego (17–18 VI 1936) i ustawy o tymczasowym uregulowaniu finansów komunalnych (4 VI 1937) oraz nad ustawą o przejęciu przez Skarb Państwa wypłat dodatku mieszkaniowego dla nauczycieli (3 III 1938). Również w l. 1935–8 był prezesem Rady Wojewódzkiej Związku Osadników w Łucku. W poł. kwietnia 1936 uczestniczył w konferencji przedstawicieli społeczeństwa polskiego, zwołanej z inicjatywy woj. wołyńskiego Henryka Józewskiego, która przygotowała uchwałę o konieczności powołania na Wołyniu «ośrodka polskiej myśli politycznej» i zainicjowała powstanie miesiąc później Zjednoczenia Polskiej Myśli Politycznej na Wołyniu.
Po wybuchu drugiej wojny światowej, w r. 1939, został S. w randze majora rezerwy komendantem wojennym Włodzimierza Wołyńskiego. Po wkroczeniu do miasta Armii Czerwonej, 19 IX t.r., przedostał się pod okupację niemiecką, gdzie został administratorem majątku Marii Lechnickiej w Bezeku (pow. chełmski). W l. 1945–6 pracował jako buchalter w banku w Lublinie. Następnie był księgowym w Centralnym Związku Plantatorów Przetwórczych Roślin Okopowych w Toruniu, potem od r. 1948 w Warszawie (w l. 1950–7 zawieszono działalność Związku), kierował Wydz. Ogólnym Związku, pracował również w warszawskim «Argedzie». Zmarł 17 X 1970 w Warszawie, został pochowany 22 X na cmentarzu Wawrzyszewskim. Był odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych z trzema okuciami.
W małżeństwie zawartym 4 II 1924 z Aldoną z Krzyżanowskich (zm. 1935) miał S. synów Jarosława Leona (ur. 1931), lekarza, oraz Leszka Henryka (ur. 1932), anglistę, w l. 1982–90 kierownika Studium Praktycznej Nauki Języków Obcych (od r. 1986 Międzywydziałowy Ośrodek Nauczania Języków Obcych) Uniw. Warsz., w l. 1990–7 kierownika Działu Języków Obcych w Krajowej Szkole Administracji Publicznej w Warszawie.
Album skorowidz Senatu i Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej oraz Sejmu Śląskiego. Kadencja 1935/1940 [Kr. 1936] (fot.); Informator o osobach skazanych za szpiegostwo w latach 1944–1984, L. 1994 (dot. siostry, Felicji); Kosk H. P., Generalicja polska, Pruszków 1998 I (dot. S. Dąb-Biernackiego); Kryska–Karski–Żurakowski, Generałowie (dot. S. Dąb-Biernackiego); Kto był kim w Drugiej RP? (błędne data i miejsce śmierci S-ego, fot.); Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Sejm i Senat 1935–1940, W. 1936 (fot.), Stawecki, Słown. gen., (dot. S. Dąb-Biernackiego); – Katelbach T., ZET, „Zesz. Hist.„ (Paryż) Z. 13: 1968 s. 17; Kęsik J., Zaufany komendanta. Biografia polityczna Jana Henryka Józewskiego 1892–1981, Wr. 1995; Mędrzecki W., Inteligencja polska na Wołyniu w okresie międzywojennym, W. 2005 (błędna data i miejsce śmierci); Rakowski J., Zetowcy i Piłsudczycy, „Zesz. Hist.” (Paryż) Z. 55: 1981 s. 30; Stobniak-Smogorzewska J., Kresowe osadnictwo wojskowe 1920–1945, W. 2003; Szawłowski R., Wojna polsko-sowiecka 1939, W. 1995 I–II; Waingertner P., «Naprawa» 1926–1939. Z dziejów obozu pomajowego, W. 1999; tenże, Ruch zetowy w Drugiej Rzeczypospolitej. Studium myśli politycznej, Ł. 2006 (błędna data śmierci); Żak A. C., Głowacka L., Osadnictwo wojskowe na Wołyniu 1921–1939, w: W dolinie Bugu, Styru i Słuczy. Wołyń w najnowszej historii Polski (wybrane zagadnienia), Piotrków Trybunalski 2005 s. 159; – Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; Spraw. stenogr. Sejmu 1935–8; ZET w walce o niepodległość i budowę państwa. Szkice i wspomnienia, W. 1996; – „Dzien. Pozn.” 1891 nr 106 (dot. rodziców S-ego); „Skiba” 1937 nr 7 (fot.), nr 36, 1938 nr 1, 17; „Wołyń” 1935 nr 39 (fot.); – B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 12052 t. 3 k. 55 (nekrolog S-ego); B. Ossol: rkp. 15958/II s. 233–8 (koresp. Stefana Szwedowskiego) – Informacje syna S-ego, Leszka Suchorzewskiego z W. i Janiny Smogorzewskiej z W.
Mariusz Ryńca