Sołonowicz Leszek Romuald (1931–1984), architekt. Ur. 7 II w Legionowie pod Warszawą, był synem Witolda (1904–1945), urzędnika Komory Celnej w Warszawie, który zginął w obozie koncentracyjnym w Mauthausen, i Haliny Franciszki z Pietruszyńskich (1904–1986).
Po ukończeniu w r. 1950 Gimnazjum im. Ludwika Waryńskiego (poprzednio Leopolda Lisa-Kuli) w Warszawie S. przez rok pracował na kolei, następnie w r. 1951 rozpoczął studia na Wydz. Architektury Politechn. Gdańskiej. Od drugiego roku kontynuował je na Politechn. Warszawskiej, równocześnie od r. 1955 pracując w Biurze Projektów «Cukroprojekt». W r. 1957 uzyskał dyplom architekta na podstawie projektu planetarium wykonanego pod kierunkiem Szymona i Heleny Syrkusów. Jedną z pierwszych prac S-a był wspólny ze Sławomirem Andruszkiewiczem, Jerzym Ławreninem, Edwardem Mliczewskim, Marianem Pietrzakiem i Jerzym Szolcem projekt cukrowni trzcinowej koło Kantonu w Chinach (jego realizacja została wyróżniona w r. 1959 nagrodą III st. Komitetu Urbanistyki i Architektury). Pracując w l. 1958–9 w Biurze Studiów i Projektów Wzorcowych Budownictwa Wiejskiego w Warszawie, zdobył w r. 1958 nagrodę II st. tegoż komitetu za wspólny z M. Pietrzakiem i Januszem Stępkowskim projekt serii budynków mieszkalnych dla Państwowych Gospodarstw Rolnych. W l. 1960–9 pracował w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego w Warszawie i zaprojektował m.in. osiedle Praga I w Warszawie (1962, z Henryką Sołonowicz i Stanisławem Solarskim) i warszawski Yacht Klub (1967). W l. 1970–5 jako pracownik Biura Projektów Budownictwa Miejskiego «Warcent» wziął udział w projektowaniu kilku ważnych dla Warszawy obiektów, m.in. Studenckiego Domu Kultury «Stodoła» (1972, z Januszem Pukaczewskim, Tadeuszem Szumielewiczem, Włodzimierzem Karczmarzykiem i Tadeuszem Łączem) oraz gmachu «Domu Książki» (1975, z Ryszardem Lisiewiczem i W. Karczmarzykiem), szeroko dyskutowanego z racji ekspresyjnej konstrukcji, nagrodzonego w r. 1975 «Sześcianem» i w r. 1980 tytułem «Mister Warszawy». W l. 1974–6 współpracował też ze Zbigniewem Pawelskim przy projekcie hotelu «Intercontinental Victoria» (współautorzy: Andrzej Dzierżawski, D. Fraser, K. Hultin, Stanisław Kaim i Halina Śniegocka-Kaim).
Od r. 1977 w ramach kontraktu «Wadeco-Polservice» S. pracował w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, gdzie w l. 1978–9 zaprojektował dla firmy «Ahmed Majed Al. Ghurair & Sons» w Dubaju kilka obiektów łączących nowoczesność formy z lokalną tradycją architektoniczną, m.in. centrum handlowe (1978), bibliotekę miejską (1978) i zespół tzw. Dubais Union Square (1979, z H. Sołonowicz). Wspólnie z A. Scottem był autorem projektu zagospodarowania nabrzeża Creeco w Dubaju (1978). W r. 1979 w międzynarodowym konkursie na projekt Muzeum Ziemi przy uniwersytecie w Al Ain zdobył wspólnie z W. Karczmarzykiem nagrodę. Pracując potem w l. 1981–4 jako pierwszy architekt firmy «Arenco» w Dubaju, odnosił kolejne sukcesy w konkursach architektonicznych, m.in. na hale targowe w Dubaju: rybno-mięsną (1981, I nagroda) i handlu żywnością (1982, II nagroda, z W. Karczmarzykiem) oraz na siedzibę Emirackiego Generalnego Tow. Naftowego w Abu Dhabi (1983, II nagroda, z W. Karczmarzykiem). Osiągnięcia te umocniły pozycję zawodową S-a i zaowocowały dalszymi dużymi zleceniami projektowymi, m.in. na gmach «City Bank» w Dubaju (1981–3, z W. Karczmarzykiem i R. Newinetonem), zespół pałacowy szejka Nahyan Bin Mubaraka w Al Ain (1982–5, z W. Karczmarzykiem i D. Patkarem), ambasadę królestwa Maroka w Abu Dhabi (1983, z W. Karczmarzykiem i F. Bensouda’em) i ośrodek wypoczynkowy Min. Obrony Emiratów w Khor Fakkan (1983–5, ze Zbigniewem Polakiem, W. Karczmarzykiem i D. Patkarem). Ponadto zaprojektował wiele rezydencji prywatnych, bloki mieszkalne, hotele i meczety. W l. 1982–4 zrealizował projekt biurowca «Emirats Insurance Company» w Abu Dhabi i pałac szejka Mansura Bin-Rashida oraz w l. 1983–4 w Dubaju kompleks willi «Amshiravi» i centrum «Alovais». Przebywając na urlopie w Polsce, S. zmarł nagle 3 IX 1984 w Przybiernowie (woj. szczecińskie), pochowany został w Warszawie na cmentarzu Bródnowskim.
W małżeństwie zawartym w r. 1958 z Henryką Felicją Malik (ur. 1931), architektem, miał S. syna Piotra (ur. 1961), zamieszkałego w Szwecji, i używającego tam nazwiska Solon.
Fot. w Mater. Red. PSB; – Hertel J., Architekt Warszawy i Dubaju, „Stolica” 1987 nr 38 (fot.), nr 43 (polemika W. Karczmarzyka z J. Hertelem, fot.); Kłosowska-Janowska A., Dubaj częściowo polski, „Kontynenty” 1986 nr 10; – „Express Wieczorny” 1972 nr 194, 1975 nr 245; – Nekrologi: „Stolica” 1985 nr 2, „Życie Warszawy” 1984 nr 216–17, 220, 224, 229; – Arch. Stow. Architektów Pol. w W.: Nitsch A. L., Leksykon architektów i budowniczych w Polsce działających (mszp.); – Informacje żony Henryki Sołonowicz oraz współpracowników Włodzimierza Karczmarzyka i Mariana Pietrzaka z W.
Tadeusz Barucki