Schneider Leszek Zygmunt (1925–1984), językoznawca-rusycysta. Ur. 6 VIII w Drohobyczu, był synem nauczyciela gimnazjalnego Zygmunta i Zofii z Łańcuckich.
S. uczęszczał w Drohobyczu w l. 1931–7 do Szkoły Powszechnej im. A. Mickiewicza, od r. 1937 do Państwowego Gimnazjum im. Władysława Jagiełły, a po zajęciu ziem wschodnich i przyłączeniu Drohobycza do ZSRR oraz po radzieckiej reorganizacji szkolnictwa w jesieni 1939, do szkoły 10-letniej, w której w r. 1941 ukończył klasę ósmą. Podczas okupacji niemieckiej, od r. 1941 pracował jako pomocnik buchaltera w drohobyckiej Miejskiej Kasie Oszczędności, a następnie w Ubezpieczalni Społecznej. Wcielony w jesieni 1944 do WP, zachorował wkrótce na ostre zapalenie płuc i znaczną część służby wojskowej przebył w szpitalu garnizonowym w Krakowie. Zdemobilizowany w lutym 1947 w stopniu kaprala, wyjechał do Sulęcina, dokąd już wcześniej przyjechali z Drohobycza jego rodzice. We wrześniu 1947 został przyjęty do drugiej klasy tamtejszego Miejskiego Liceum im. A. Mickiewicza i tamże, w r. 1948, zdał maturę. W t.r. zapisał się na Wydz. Humanistyczny UJ, na którym odbył studia polonistyczno-slawistyczne (pod kierunkiem Kazimierza Nitscha i Jana Janowa), uzyskując 23 XII 1952 stopień magistra. Rozprawę magisterską Język podkarpackiej przeróbki Pawła Kuzykiewicza z Cyryla Trankwiliona Stawrowieckiego z wieku XVII opublikował w r. 1955 w „Studiach z filologii polskiej i słowiańskiej” (t. 1).
W r. akad. 1950/51 S. został zatrudniony jako młodszy asystent w kierowanym przez prof. Janowa Zakładzie Języków Ruskich Studium Słowiańskiego UJ, ale w końcu r. 1952 zwolniono go na skutek redukcji etatów. Od r. 1950 do stycznia 1953 pracował jako nauczyciel języka rosyjskiego w Państwowej Szkole Pracy Społecznej, w l. 1951–4 jako wykładowca tegoż języka w Akademii Sztuk Plastycznych oraz od września 1952 do września 1954 jako lektor na Wydziałach Politechnicznych Akademii Górniczo-Hutniczej. Powtórnie na etat asystenta (tym razem już w Katedrze Filologii Rosyjskiej UJ) został przyjęty w czerwcu 1954. W r. 1956 został starszym asystentem, a następnie adiunktem. Równocześnie – od r. 1957 – prowadził zajęcia zlecone w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W r. 1959 przebywał na półrocznym stażu w Moskwie. Dn. 12 XI 1963 obronił na Wydz. Filologicznym UJ pracę doktorską Słowotwórstwo przymiotników odrzeczownikowych w języku staroruskim XI–XVII w. (Kr. 1965); promotorem był Tadeusz Lehr-Spławiński. W r. 1971 został mianowany docentem etatowym i pełnił do r. 1983 funkcję kierownika Studium Zaocznego Filologii Rosyjskiej, a w l. 1979–80 kierował Zakładem Języka Rosyjskiego w Instytucie Filologii Rosyjskiej UJ. Dn. 18 IV 1974 uzyskał tytuł doktora habilitowanego w zakresie językoznawstwa rosyjskiego, również na Wydz. Filologicznym UJ. Podstawą habilitacji była rozprawa System morfosemantyczny rzeczowników sufiksalnych we współczesnym języku rosyjskim (Wr. 1973). Obok artykułów naukowych (m.in. w „Slavia Orientalis”) ogłaszał także popularne w czasopiśmie „Język Rosyjski”, osobno wydał zarys Język białoruski (Kr. 1968, w serii «Nauka dla Wszystkich»). Opracowywał hasła dla „Słownika Starożytności Słowiańskich”. Poza pracą na UJ, prowadził w l. 1975–80 zajęcia (przede wszystkim seminaria magisterskie) w Instytucie Filologii Rosyjskiej Uniw. Śląskiego (w l. 1976–7 był tam kierownikiem Zakładu Metodyki Języka Rosyjskiego). Duże obciążenia dydaktyczne, przy złym stanie zdrowia, osłabiły w tych latach jego aktywność naukową. Należał do Polskiego Tow. Językoznawczego, brał czynny udział w pracach Komisji Słowianoznawstwa (od 27 V 1964) i Komisji Językoznawstwa (od 5 IV 1966) Oddziału PAN w Krakowie. S. zmarł 22 I 1984 w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983).
Z małżeństwa z Wandą z Abrahamowiczów pozostawił S. syna Zygmunta.
Witkowski W., Leszek Schneider, „Slavia Orientalis” R. 33: 1984 z. 2 s. 235–6 (bibliogr. prac S-a); – „Dzien. Pol.” 1984 nr 21, 22, 28; – Arch. PAN w Kr.: Papiery Komisji Językoznawstwa i Słowianoznawstwa; Arch. UJ: 4 teczki dokumentów personalnych (tu też fot.).
Wiesław Witkowski