Szadkowska Lucyna z Szafranów (1933–1994), archeolog, profesor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu.
Ur. 1 X w Łączkach Jagiellońskich (pow. strzyżowski), była córką Jana Szafrana, cieśli budowlanego, oraz Józefy z Urbanów.
W r. 1952 Lucyna ukończyła Liceum Pedagogiczne w Krośnie. Do r. 1953 kierowała świetlicą gminną w Głowience (pow. krośnieński), a następnie, do r. 1954, Wydz. Kultury Powiatowej Rady Narodowej w Krośnie. T.r. podjęła studia archeologiczne na Uniw. Wrocł. i w r. 1958 otrzymała stopień magistra na podstawie pracy Pradzieje powiatu opolskiego, napisanej pod kierunkiem Włodzimierza Hołubowicza. Po studiach mieszkała od września 1958 w Opolu i przez trzy miesiące pracowała w Wydz. Kultury tamtejszego Prezydium Woj. Rady Narodowej. W r. 1959 podjęła pracę w Dziale Archeologii Muz. Śląska Opolskiego; konserwowała tam i inwentaryzowała zbiory oraz sporządziła ok. 10 tys. kart katalogowych. Wraz z Danutą Woźniak opublikowała w „Kwartalniku Opolskim” artykuły: Badania terenowe Działu Archeologicznego Muzeum Śląska Opolskiego w latach 1958–1962 (1963 nr 4, 1964 nr 1), Odkrycia archeologiczne na Opolszczyźnie w latach 1963–1965 (1966 nr 3) oraz Badania archeologiczne na Opolszczyźnie w latach 1966–1970 (1974 nr 1–2). Od r. 1968 kierowała Działem Archeologii Muz. Śląska Opolskiego. W tym okresie na Śląsku Opolskim prowadziła badania archeologiczne, dotyczące m.in. późnego neolitu, młodszego i późnego okresu epoki brązu oraz epoki żelaza. Z tego zakresu opublikowała w „Opolskim Roczniku Muzealnym” artykuły o cmentarzyskach ciałopalnych w Ligocie Dolnej w pow. kluczborskim (T. 1: 1963), Dobrzeniu Wielkim w pow. opolskim (T. 2: 1966, T. 4: 1970) i Dytmarowie w pow. prudnickim (T. 6: 1975) oraz książki: Cmentarzysko ciałopalne w Dobrzeniu Wielkim, pow. Opole (Kr. 1968) i Cmentarzysko z okresu wpływów rzymskich w Tarnowie, pow. Opole (Kr. 1972). Dn. 19 VI 1969 doktoryzowała się w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Opolu na podstawie pracy Walory osadnicze Opolszczyzny i ich rola w kształtowaniu stosunków społeczno-gospodarczych i kulturowych w okresie wpływów rzymskich, napisanej pod kierunkiem Eugeniusza Konika.
W r. 1971 podjęła S. współpracę z Inst. Historii WSP w Opolu; prowadziła ćwiczenia i wykłady zlecone z historii starożytnej i archeologii ziem polskich. Popularyzując badania archeologiczne na Opolszczyźnie, zorganizowała trzynaście wystaw stałych i objazdowych m.in. „Opolszczyzna w świetle materiałów archeologicznych” (1963), „Wczesnopolskie miasto na Ostrówku w Opolu” (1968), „Archeologia na Opolszczyźnie” (1971), „Opole na przestrzeni dziejów” (1974), „Wierzenia najstarszej ludności Opolszczyzny” (1977) oraz „Opole dawniej i dziś” (1978). Współtworzyła «tygodnie archeologii» i akcje zbierania zabytków kultury materialnej oraz urządzała obozy archeologiczne dla młodzieży. W szkołach podstawowych, świetlicach i klubach zakładała «minimuzea» i kąciki archeologiczne. Swoje przedsięwzięcia popularyzowała w opolskich czasopismach, m.in. „Wczoraj, dziś i jutro”, „Kalendarz Opolski” i „Trybuna Opolska”. Ogłosiła w tym okresie książkę Wierzenia najstarszej ludności Opolszczyzny (Opole 1976) oraz kolejne artykuły: Osada kultury przeworskiej z IV–V wieku n.e. na dnie jeziora turawskiego („Zesz. Nauk. WSP w Opolu”, S. Hist., T. 15: 1978), Cmentarzysko kultury łużyckiej w Dąbrowie Namysłowskiej (tamże T. 17: 1980) oraz Osada kultury przeworskiej z późnego okresu wpływów rzymskich w Opolu-Zakrzowie („Opolski Roczn. Muz.” T. 7: 1982). W r. 1977 w Inst. Historii WSP w Opolu otrzymała stanowisko adiunkta, w związku z czym w r. 1978 zakończyła pracę w Muz. Śląska Opolskiego. W r. 1982 habilitowała się na podstawie pracy Zagadnienie etnogenezy Słowian w historiografii polskiej w okresie od średniowiecza do końca XIX wieku (Opole 1983); w r.n. otrzymała w Inst. Historii WSP w Opolu stanowisko docenta. W l. 1982–92 kierowała popularyzującą naukę „Wszechnicą Opolską”, od r. 1986 organizowała także sesje ekologiczne „Człowiek a środowisko dawniej i dziś”. Opublikowała dalsze książki: Struktura i rozwój osadnictwa na obszarze Opolszczyzny w okresie wpływów rzymskich (Opole 1984) oraz Zanim powstało Opole (Opole 1987). Od r. 1987 w Inst. Historii WSP w Opolu kierowała Zakł. Archeologii i Historii Starożytnej (od r. 1992 Zakł. Archeologii). Przeprowadziła badania archeologiczne na trzydziestu stanowiskach na Śląsku, Pomorzu i w Małopolsce. Odbyła też kilkadziesiąt wypraw do stanowisk archeologicznych w Azji, Europie i Afryce, m.in. w Mohendżo Daro w Pakistanie, wąwozie Olduvaj w Tanzanii, Kartaginie w Tunezji, Memfis, Luksorze i Karnaku w Egipcie; relacje z podróży prezentowała na zorganizowanych przez siebie wystawach. Była globtroterką. Dn. 1 XII 1990 otrzymała tytuł profesora nadzwycz., w r.n. ogłosiła swą ostatnią książkę: Ziemia opolska w czasach starożytnych: (I do IV wiek naszej ery) (Opole). Ogółem opublikowała ponad 200 artykułów, m.in. sprawozdań z prac wykopaliskowych i relacji z podróży. Wypromowała ponad 200 magistrów i jednego doktora. Zmarła nagle 7 XI 1994, została pochowana na cmentarzu komunalnym na Półwsi w Opolu.
W zawartym 14 VII 1960 małżeństwie z Janem Szadkowskim (ur. 1935), inżynierem melioracji, miała S. syna Jana (ur. 1961), ekonomistę, zamieszkałego w Niemczech, oraz córkę Marię (ur. 1969), historyka sztuki, zamieszkałą w Czechach.
Pośmiertnie opublikowano książkę S-iej: Najstarsze dzieje Opola – tajemnice wydarte ziemi (Opole 1995).
Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1969, W.–P. 1970; – Dzionek D., Gliński A., Lucyna Szafran-Szadkowska 1933–1994, Opole 1998 (bibliogr. prac, fot.); – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: Nicieja S. S., Epitafium dla prof. Lucyny Szadkowskiej, „Nowa Trybuna Opolska” 1994 nr z 25 XI; tenże, Lucyna Szadkowska (1 X 1933 – 7 XI 1994). Archeolog, „Miejski Biul. Inform.” (Opole) 1996 nr 6 s. 14; tenże, Prof. Lucyna Szadkowska 1933–1994, „Nasze Sprawy” 1994 nr 2 s. 20–1; Roztropowicz J., Prof. Lucyna Szafran-Szadkowska (1933–1994), „Kwart. Opolski” 1994 nr 4 s. 130–3; – Arch. Uniw. Opolskiego: Teczka osobowa S-iej, nr Rk–Sz–77/78/94.
Stanisław Sławomir Nicieja