Stankiewicz Ludwik Antoni (1908–1956), podpułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.
Ur. 8 X w Krakowie, był synem Bronisława, urzędnika Tow. Rolniczego, oraz Heleny z Lachów.
Po ukończeniu szkoły powszechnej w Wadowicach S. uczył się kolejno w Państw. Gimnazjum w Nowym Targu i od r. 1921 w V Państw. Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego w Krakowie, gdzie zdał egzamin dojrzałości w r. 1926. Dn. 15 VIII t.r. wstąpił do WP. Odbył kursy w Szkole Podchorążych i Szkole Oficerskiej Piechoty w Ostrowi Maz. (wrzesień 1926 – lipiec 1929) i w stopniu podporucznika otrzymał przydział do 27. pp stacjonującego w Częstochowie na stanowisko młodszego oficera. Jako p.o. dowódca kompanii awansował na porucznika ze starszeństwem od 1 I 1932 i w r.n. przeszedł ośmiomiesięczny kurs w Centralnej Szkole Czołgów i Samochodów w Warszawie. W marcu 1934 przeniesiono go do 3. Baonu Czołgów i Samochodów Pancernych na stanowisko dowódcy plutonu, a następnie oficera-instruktora. Od października 1937 do sierpnia 1939 był słuchaczem w Wyższej Szkole Wojennej, awansując w tym czasie (19 III 1938) na kapitana. W sierpniu 1939 otrzymał przydział do sztabu zmotoryzowanej 10. Brygady Kawalerii jako pomocnik oficera operacyjnego.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. przeszedł S. cały szlak bojowy brygady, od walk w Beskidzie Wyspowym do bojów pod Lwowem. Po ewakuacji na Węgry (19 IX t.r.), odmeldował się u płk. Stanisława Maczka i przedostał się przez Jugosławię do Francji. Dn. 28 IX był już w Obozie Szkolnym w Coëtquidan, gdzie przystąpiono do odbudowy brygady; S. opracował wówczas odpowiedni memoriał do władz francuskich. Na początku 1940 został odkomenderowany na trzymiesięczny kurs przy École Supérieure de Guerre, po czym wrócił do 10. Brygady Kawalerii Zmotoryzowanej na stanowisko oficera operacyjnego i wziął udział w obronie Francji. Po bitwie pod Montbard (z 16 na 17 VI t.r.) i rozwiązaniu brygady pod wsią Moloy, wraz z innymi oficerami dotarł pieszo do Clermont-Ferrand na terenie Francji nieokupowanej i następnie przez Hiszpanię i Portugalię przedostał się do Liverpoolu w Wielkiej Brytanii (3 IX). Szybko objął dawne stanowisko oficera operacyjnego w swej jednostce, stacjonującej na terenie Szkocji. W grudniu t.r. został czasowo przeniesiony do Oddziału III Sztabu Naczelnego Wodza (NW) w Londynie na wykładowcę taktyki broni pancernej na I pięciomiesięcznym kursie Wyższej Szkoły Wojennej. W tym czasie ogłosił artykuł pt. Rozwój broni pancernej („Bellona” 1941 z. 3). Po zakończeniu kursu pozostał w Oddziale III Sztabu NW do sierpnia 1941, po czym wrócił na poprzednie stanowisko. Od lutego 1942 do lipca r.n. był oficerem operacyjnym 1. Dyw. Pancernej (DPanc). Uzyskawszy bardzo wysokie oceny przełożonych jako sztabowiec, przedstawiany był już w r. 1941 do awansu na majora za czyny bojowe z l. 1939 i 1940. Ostatecznie 1 I 1943 został majorem dyplomowanym. Od 1 VII do 31 VIII t.r. odbył kurs w brytyjskim Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej, a następnie do 20 I 1944 był słuchaczem w amerykańskiej Command and General Staff School w Fort Leavenworth (Kansas). Dn. 19 VII t.r. objął stanowisko szefa sztabu 1. DPanc. po płk. Jerzym Levittoux, który zginął dzień wcześniej. Przeszedł cały szlak bojowy dywizji od Francji przez Belgię i Holandię do Niemiec, jako najbliższy współpracownik gen. Maczka. Za wybitne zasługi podczas bitwy o Normandię, szczególnie w rejonie Chambois, awansował 7 IX na podpułkownika dyplomowanego.
Od 4 X 1945 do 20 XII r.n. dowodził S. 10. Pułkiem Dragonów na terenie okupowanych Niemiec, po czym ponownie został szefem sztabu 1. DPanc. Brał udział w przygotowaniu pracy zbiorowej pt. „1. Dywizja Pancerna w walce” (Brussels 1947), w której zamieścił artykuły: Formowanie się 1. Dywizji Pancernej (okres 1939/40–1944), Dywizja wchodzi w bój oraz Operacja Falaise–Chambois. Od kwietnia do września t.r. był szefem sztabu Polskiego Dowództwa Likwidacyjnego w Niemczech oraz II pomocnikiem dowódcy. Od września 1947 do września 1949 służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia (PKPR) w Wielkiej Brytanii, będąc do stycznia 1949 szefem sztabu 5. Grupy Dywizji. W styczniu 1949 otrzymał przeniesienie do Kwatery Głównej Zgrupowania PKPR w Zachodnim Okręgu Wojskowym. Z uwagi na zdolności organizacyjne i doświadczenie został 1 X t.r. starszym pomocnikiem w Polskiej Sekcji Łącznikowej przy brytyjskim War Office ds. likwidacji PKPR.
Dn. 30 VI 1950 zakończył S. czynną służbę wojskową. Osiedlił się w Londynie i podjął pracę w firmie «V. and F. Monaco Motors». Uczestniczył w życiu emigracji. W l. pięćdziesiątych był stałym członkiem Zawiązku Sztabu Głównego WP na uchodźstwie; w jego Komitecie Planowania odpowiadał za opracowanie spraw organizacyjnych i szkoleniowych ewentualnej przyszłej Armii Wyzwolenia. Był członkiem Koła 10. Pułku Dragonów. Zmarł w Londynie 3 I 1956 i został pochowany tamże na cmentarzu Brompton. S. był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V kl. za kampanię francuską 1940 r., Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, a także orderami zagranicznymi: brytyjskim Distinguished Service Order, belgijskimi Croix de Guerre i Ordre de la Couronne avec palme IV kl., francuską Legią Honorową V kl. oraz Croix de Guerre i holenderskim Orde van Oranje Nassau IV kl.
Spuścizna archiwalna po S-u przechowywana jest w IPiM Sikorskiego w Londynie (sygn. KOL–232).
W małżeństwie zawartym w r. 1935 z Julią Eleonorą Urbanowicz (ur. 1908) S. potomstwa nie zostawił.
Brat S-a Wacław (1906–1991), był sędzią okręgowym w Katowicach. Podczas drugiej wojny światowej jako podporucznik rezerwy służył w 1. DPanc, potem osiadł w Wielkiej Brytanii.
Milewski W., Suchcitz A., Gorczycki A., Guide to the Archives of the Polish Institute and Sikorski Museum, Vol. I, London 1985; – Kawalerowie Virtuti Militari. Wykazy; Suchcitz A., „Non omnis moriar…” Polacy na londyńskim cmentarzu Brompton, W. 1992; – Englert J. L., Barski K., Generał Maczek i żołnierze 1. Dywizji Pancernej, Londyn 1992 s. 35, 70, 76, 88, 96 (fot. zbiorowe); Kryska-Karski T., Materiały do historii Wojska Polskiego, Londyn 1985 XVII 30; Majka J., Brygada płka Maczka, Rzeszów 1999 s. 27–8, 86; 1. Dywizja Pancerna. Zarys historii wojennej, Oprac. A. Grudziński, „Przegl. Kawalerii i Broni Pancernej” (Londyn) 1961 nr specjalny s. 75, 135; Pol. Siły Zbrojne, II cz. 1 s. 115, 117, 393; Szkoła Podchorążych Piechoty. Księga pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej, Ostrów–Komorowo 1930 s. 478, 499; Wysocki T. A., 1. Polska Dywizja Pancerna 1938–1947. Geneza i dzieje, Londyn 1989 (fot.); – Dzien. Personalny MSWojsk. 1929 nr 14 s. 274, 1931 nr 12 s. 403, 1934 nr 11 s. 160, 1938 nr 1 (tajny); Roczn. oficerski, W. 1932; Szematyzmy Król. Galicji z l. 1908–14 (dot. ojca S-a); – Ferenstein L., Czarny naramiennik. Wspomnienia oficera sztabu 10. Brygady Kawalerii Zmotoryzowanej, W. 1985 s. 20, 49, 55, 270, 290; Maczek S., Od podwody do czołga, L.–Londyn 1990; [Morawski J.], Jamar K., Śladami gąsienic pierwszej dywizji pancernej, Hengelo (Nederland) 1946; Nowakowski J., Z proporczykiem na antenie, W. 1986 s. 138, 144; 1. Dywizja Pancerna w walce, Brussels 1947 s. II, XVIII; Skibiński F., Pierwsza pancerna, W. 1979 s. 18–20, 49, 56, 58–67, 89, 143, 164, 172, 215, 240, 255, 269, 271, 273–4, 290, 298, 300, 323, 331, 433; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Oprac. W. Chocianowicz, Londyn 1969; Wybór dokumentów do dziejów polskiego uchodźstwa niepodległościowego 1939–1991, Oprac. A. Suchcitz, L. Maik, W. Rojek, Londyn 1997; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1956: „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” nr z 5–6 I, „Komun. Koła 10. Pułku Dragonów” (Londyn) nr 34, 37; – Arch. Państw. III Liceum Ogólnokształcącego (dawnego V Gimn.) w Kr.: Katalog główny, 1921/2; CAW: sygn. 9161, 26390, 26457, 28991 (akta personalne S-a, fot., świadectwo maturalne – kwerenda wykonana przez Zygmunta Kozaka).
Andrzej Suchcitz