Dobrski Ludwik (1749–1810), pułkownik W. P. urodzony w Kaliskiem, syn Antoniego i Zuzanny z Łoboszewskich. Wstąpił do służby wojskowej w artylerii koronnej jako kadet w r. 1766. Począwszy od r. 1772 awansował normalnie i 19 VI 1792 dosłużył się rangi majora. W czasie kampanii r. 1792 należał do dywizji gen. Kościuszki i brał udział w bitwie pod Dubienką, w której odznaczył się, za co ozdobiony został złotym krzyżem orderu wojskowego polskiego. Po ukończonej kampanii 18 VIII 1793 awansował na podpułkownika. Z chwilą wybuchu insurekcji kościuszkowskiej awansował na pułkownika w kwietniu r. 1794 i został dowódcą artylerii na szańcach Warszawy. W tym charakterze przebył oblężenie stolicy. Po upadku ruchu zbrojnego opuścił szeregi i pozostał w kraju. Na wiadomość o odezwie wydanej przez gen. Dąbrowskiego i wybuchu powstania w Poznaniu przybył tam i 25 XI 1806 otrzymał misję organizowania artylerii. W styczniu objął w Warszawie komendę nad formującym się 1. batalionem artylerii, przydzielonym do 1. legii warszawskiej. Dowodził nim do 2 IX 1808, tj. do dnia otrzymania zwolnienia. Zmarł w r. 1810.

Arch. Główne, W., X 608; Boniecki; Gembarzewski, Wojsko polskie 1807–1814, W. 1912.

Janusz Staszewski