Piekarski Ludwik Piotr (1908–1964), inżynier budownictwa lądowego, specjalista budownictwa miejskiego. Ur. 29 VI w Radomiu, był synem Jana, garbarza, i Józefy z Majewskich. Ukończył Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze im. T. Chałubińskiego w Radomiu, po czym od r. 1928 studiował na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej (sekcja budownictwa miejskiego), gdzie w r. 1937 otrzymał dyplom inżyniera budownictwa lądowego. Został wówczas członkiem Koła Inżynierów Dróg i Mostów przy Stowarzyszeniu Techników Polskich w Warszawie. W okresie studiów pracował od r. 1933 w budownictwie, projektując i kierując robotami wykonywanymi sposobem gospodarczym, zwłaszcza budową małych jedno- i dwurodzinnych domów mieszkalnych w okolicach podwarszawskich. Po uzyskaniu państwowych uprawnień budowlanych w r. 1938 rozpoczął pracę w firmie inżynieryjno-budowlanej «Trawers» w Warszawie, prowadząc roboty typu inżynieryjnego o konstrukcji żelbetowej w okręgu lubelskim (m.in. magazyny benzynowe i sanitarne koło Kraśnika). W l. 1941–7 P. pracował w kilku firmach prywatnych jako kierownik robót budowlanych i instalacyjnych, głównie przy remontach mieszkań i odbudowie uszkodzonych podczas działań wojennych domów w Warszawie i okolicy. Lata okupacji niemieckiej przeżył w Zalesiu pod Warszawą, gdzie w swoim domu udzielał pomocy i schronienia grupom partyzanckim działającym w okolicznych lasach chojnowskich.
Od r. 1948 P. pracował w różnych przedsiębiorstwach i instytucjach państwowych związanych z budową nowych obiektów w Warszawie. Do września 1949, z ramienia Państwowego Przedsiębiorstwa Budowlanego «Beton-Stal», był kierownikiem odcinka robót na kolonii mieszkaniowej Mariensztat, wchodzącej w skład realizacji trasy W-Z (Wschód-Zachód), oddanej do użytku 22 VII 1949. Nazwisko P-ego zostało wówczas umieszczone, wraz z innymi czołowymi budowniczymi Trasy W-Z, na tablicy pamiątkowej wmurowanej na zewnętrznej ścianie tunelu przy Placu Zamkowym. W l.n. P. pracował kolejno: jako naczelny inżynier w Warszawskim Zjednoczeniu Budownictwa Przemysłowego (do października 1952), kierownik działu technicznego i produkcji w Centralnym Zarządzie Budownictwa Przemysłowego Warszawa-Północ (do lutego 1954), naczelny inżynier Przedsiębiorstwa Budownictwa Doświadczalnego przy Instytucie Techniki Budowlanej (1955–6), dyrektor Terenowego Przedsiębiorstwa Budownictwa Prefabrykowanego (do r. 1960) i kierownik działu organizacji robót oraz zastępca naczelnego inżyniera w Warszawskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego «Budomontaż» (do czerwca 1962). P. wykazywał wiele inicjatywy w kierunku usprawnienia robót i wprowadzenia innowacji inżynierskich w zakresie wykonawstwa budowlanego. Przyczynił się do powstania licznych nowych obiektów inżynieryjnych, przemysłowych, biurowych i mieszkalnych w Warszawie, a zwłaszcza zbudowania pierwszej dużej Fabryki Samochodów Osobowych (1951) i Elektrociepłowni Żerań (1955), która zapoczątkowała rozwój wielkomiejskiego z dala czynnego ciepłownictwa w Polsce. W r. 1962 P. został zaangażowany do pracy w Zakładzie Badań i Doświadczeń Budownictwa Elektrowni przy Zjednoczeniu Przedsiębiorstw Budowy Elektrowni i Przemysłu w Warszawie na Siekierkach, gdzie był najpierw głównym konstruktorem, od 1 VII 1963 kierownikiem Pracowni Naukowo-Badawczej i Pracowni Usługowej, a od stycznia 1964 kierownikiem Zespołu Badawczego. Zmarł nagle 6 IV 1964 w Zalesiu Dolnym pod Warszawą i został pochowany w grobie rodzinnym w pobliskim Jazgarzewie. Był odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II kl. (za udział w realizacji Trasy W-Z).
W małżeństwie (od r. 1938) z Haliną z Marońskich P. miał syna Macieja (ur. 1939), ekonomistę, i córkę Bożenę (ur. 1941), architekta, zamężną Członkowską.
Koło Inżynierów Dróg i Mostów przy Stowarzyszeniu Techników Polskich w Warszawie, 1924–1939, W. 1939 s. 34, 56; – „Stolica” 1964 nr 18; „Życie Warszawy” 1964 nr 85, 86, 87 (nekrolog); – Arch. Politechn. Warsz.: Akta studenckie; Arch. Zjednoczenia Przedsiębiorstw Budowy Elektrowni i Przemysłu w W.: Teczka osobowa nr 35; – Informacje dzieci P-ego.
Jerzy Kubiatowski