Radziukinas Maciej Józef (1870–1937), inżynier, generał tytularny WP. Ur. 20 II w miejscowości Simno w pow. kalwaryjskim, był synem Jerzego, ziemianina, uczestnika powstania styczniowego, i Heleny z Lesiewiczów.
Po ukończeniu gimnazjum klasycznego w Suwałkach (1892) R. odbył studia na wydziale fizyko-matematycznym uniwersytetu moskiewskiego, ukończone w r. 1896, a następnie jednoroczny kurs oficerski w Moskiewskiej Szkole Wojskowej (wrzesień 1896 – sierpień 1897), po którym otrzymał stopień podporucznika. Od dn. 1 IX 1900 studiował w Mikołajowskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu; w r. 1901 został awansowany do stopnia porucznika. Po ukończeniu studiów (20 VI 1903) uzyskał stopień sztabskapitana, został zaliczony do korpusu inżynierów wojskowych i otrzymał stanowisko kontrolera kosztorysów budowlanych przy Zarządzie Inżynieryjnym w Odeskim Okręgu Wojskowym. W maju 1904 został przeniesiony do Nadamurskiego Okręgu Wojskowego jako członek komisji budowlanej i kierownik robót przy budowie szpitali wojskowych w Spaskim Siole. W r. 1905 uzyskał stopień kapitana. W l. 1907–14 był członkiem Rozdolińskiej Komisji Budowlanej i kierownikiem robót Południowoussuryjskiego Odcinka Inżynieryjnego. Dn. 7 IV 1914 został mianowany podpułkownikiem, pomocnikiem naczelnika odcinka robót inżynieryjnych i przewodniczącym wymienionej komisji.
We wrześniu 1915 R. został przeniesiony do Piotrogrodzkiego Okręgu Wojskowego i pełnił służbę jako pomocnik naczelnika Wschodniofińskiego Wydziału Kwaterunkowego w Wyborgu. Od 26 XII 1915 znajdował się w dyspozycji dowództwa wojsk Frontu Północnego i był kolejno kierownikiem robót fortyfikacyjnych 1 i 3 odcinka inżynieryjnego w fińskiej strefie obszaru operacyjnego tegoż frontu. W dn. 2 IV 1917 awansował do stopnia pułkownika, a 20 VIII t. r. został pomocnikiem naczelnika 9 odcinka inżynieryjnego w Estonii. Kontynuował służbę w armii rosyjskiej po rewolucji październikowej i wiosną 1918 został odkomenderowany do Jarosławia nad Wołgą, w celu sformowania okręgowego zarządu budownictwa wojskowego. Opowiedział się tam ze swym sztabem po stronie powstania eserowców (lipiec 1918) i do wiosny 1919 przebywał w areszcie domowym zarządzonym przez władze bolszewickie. Po ucieczce (15 VI 1919) z Jarosławia przedostał się przez Moskwę i Kijów do rodziny w Odessie. Dn. 17 VIII 1919 stawił się na wezwanie walczących z władzą radziecką Sił Zbrojnych Południa Rosji (SZPR) i został zaliczony do 4 kompanii kadr oficerskich w Odessie. Skierowany 21 XII 1919 do dyspozycji generała dyżurnego w sztabie SZPR, przybył 26 XII 1919 do Sewastopola i objął funkcję kierownika robót fortyfikacyjnych na odcinku Siwasz-Perekop. Jednocześnie od 9 I 1920 występował jako pomocnik naczelnika Charkowskiego Oddziału Inżynieryjnego SZPR. Za zezwoleniem gen. P. Wrangla 31 III 1920 wystąpił ze służby i udał się drogą morską do Calais, a następnie do kraju.
R. przebywał początkowo na Wołyniu, w majątku krewnych pod Krzemieńcem. Następnie wyjechał do Grudziądza, gdzie rozpoczął pracę jako urzędnik cywilny V stopnia w Dziale Budowlano-Kwaterunkowym Dowództwa Okręgu Generalnego Pomorze. W dn. 14 IX 1920 złożył prośbę o przyjęcie do WP. Jako przyczynę tak późnego stawiennictwa podał służbę w SZPR i po uzyskaniu pozytywnej decyzji Oficerskiego Trybunału Orzekającego został powołany do służby jako pułkownik. Od 1 III 1921 pełnił funkcję pomocnika szefa Departamentu VIII Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.). W departamencie tym był również szefem IV Sekcji Zakwaterowania Wojska. Przejściowo sprawował funkcję pomocnika szefa Departamentu V Inżynierii i Saperów MSWojsk., a 18 X 1921 wyznaczono go na komendanta Obozu Warownego Przemyśl. W maju 1922 został skierowany na stanowisko szefa Inżynierii i Saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu II Lublin. W październiku 1925 R. otrzymał nominację na zastępcę szefa Departamentu VI Budownictwa MSWojsk. Z dn. 30 IV 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. Przy odejściu z zajmowanego stanowiska otrzymał stopień tytularnego generała brygady. Następnie R. był kierownikiem robót i inspektorem technicznym Funduszu Kwaterunku Wojskowego oraz założycielem i długoletnim kierownikiem Spółdzielni Mieszkaniowej «Bateryjka». Zmarł w Warszawie 29 VII 1937. Został pochowany dn. 31 VII t. r. na cmentarzu wojskowym na Powązkach. Był odznaczony orderami Św. Stanisława 3 i 2 kl., Św. Anny 3 i 2 kl., Św. Włodzimierza 4 kl.
Żonaty od 29 X 1906 z Natalią (1876–1952), córką rosyjskiego generała lejtnanta Mikołaja Deppa i Zofii z Kowalewskich, R. miał z nią córkę Helenę (1911–1951), polonistkę, autorkę pomocy szkolnych z zakresu literatury polskiej (m. in. „Powtarzamy literaturę polską”, L. 1946–7 cz. 1–2).
Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976; Dziennik Personalny MSWojsk., W. 1925 nr 114 s. 2; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – „Kur. Warsz.”, 1937 wyd. wieczorne; nr 206 s. 7, wyd. wieczorne nr 207 s. 7, nr 209 s. 15, wyd. wieczorne nr 211 s. 8; – CAW: Akta personalne R-4535 i R-10330; Paraf. Św. Michała w W.: Świadectwo zgonu R-a wystawione 30 VII 1937 przez proboszcza ks. R. Kozłowskiego.
Mieczysław Wrzosek