Stokowska z domu Warnecka-Kozłowska Magdalena (1936–1996), redaktor, popularyzator muzyki.
Ur. 1 VII w Warszawie, była córką Janusza Warneckiego, właśc. Jana Marii Kozłowskiego (1895–1970), aktora i reżysera, oraz Janiny z Rafalskich, aktorki, przyrodnią siostrą aktorki Jadwigi Walewskiej (1919–1980).
Po upadku powstania warszawskiego 1944 r. rodzina osiadła w Kasince Małej (woj. krakowskie). Magdalena uczyła się w r. szk. 1947/8 w szkole podstawowej w Rabce, a w r. 1949 ukończyła Prywatną Szkołę Żeńską SS. Urszulanek w Krakowie, w której lekcji gry na fortepianie udzielała jej Zofia Konopczyna. Po powrocie t.r. do Warszawy kontynuowała naukę w Liceum Ogólnokształcącym SS. Nazaretanek; ukończyła je w r. 1953 i od t.r. uczęszczała do Średniej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina, do klasy fortepianu Rafała Nowackiego. W r. 1956 rozpoczęła studia na Wydz. Kompozycji, Teorii i Dyrygentury (sekcja teorii muzyki) warszawskiej Państw. Wyższej Szkoły Muzycznej. Dyplom ukończenia Średniej Szkoły Muzycznej uzyskała 20 VI 1959. Pracowała podczas studiów jako prelegentka audycji muzycznych i koncertów, organizowanych przez Warszawskie Tow. Muzyczne (WTM). Dn. 1 IV 1960 została samodzielnym referentem w Dziale Imprez WTM, a od 1 II 1962 kierowała w nim Działem Szkolenia i Wychowania Muzycznego. Dn. 28 VI 1962 uzyskała dyplom magistra na podstawie pracy Możliwości zastosowania filmu w pedagogice muzycznej, opublikowanej pt. Film w pedagogice muzycznej („Muzyka” R. 11: 1966 nr 3–4).
Jako kierownik Działu Szkolenia i Wychowania Muzycznego WTM rozwinęła S. nowatorską akcję audycji i koncertów w szkołach i przedszkolach; współtworzyła programy tych audycji i prowadziła je, pozyskując do współpracy grono wybitnych muzyków-pedagogów. Do r. 1965 akcja ta objęła 55 szkół w Warszawie i 22 szkoły w woj. warszawskim, ponadto 68 przedszkoli. W r. 1965 podjęła współpracę z „Płomyczkiem”. Publikowała w nim artykuły wprowadzające najmłodszych w sprawy muzyki oraz rozpoczęła realizację audycji muzycznych w Polskim Radiu w cyklach: Kiosk z muzyką, Rysujemy i malujemy muzykę, Zagadki muzyczne i Audycje różne (do r. 1973 wyemitowano ponad 70 audycji jej autorstwa). W r. szk. 1965/6 pracowała też jako wykładowca form muzycznych, historii muzyki, solfeżu i fortepianu w II Studium Nauczycielskim w Warszawie. Dn. 31 VII 1966 zakończyła pracę w WTM i od t.r. uczestniczyła w prowadzonych przez Irenę Wojnar seminariach z teorii wychowania estetycznego w Inst. Pedagogiki Uniw. Warsz. Od r. 1968 działała w International Society for Music Education (ISME); była redaktorem „Biuletynu Polskiej Sekcji ISME” (w którym również publikowała) oraz brała udział w pracach Zarządu Sekcji (w r. 1972 jako wiceprezes, obok Janusza Cegiełły i Karola Małcużyńskiego), a w l. 1972–80 była członkiem Zarządu międzynarodowego. Ponadto publikowała artykuły informacyjne na łamach „Wychowania Muzycznego w Szkole”, „Ruchu Muzycznego”, „Poradnika Muzycznego”, „Muzyki” i „Życia Szkoły”.
Dn. 1 II 1968 rozpoczęła S. pracę redaktora w Państw. Zakładach Wydawnictw Szkolnych (od r. 1974 Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne), obejmując kierownictwo nowo powołanej Redakcji Wychowania Estetycznego. Z jej inicjatywy i w efekcie jej pracy redakcyjnej wydano cykle podręczników do przedmiotów „Muzyka” i „Plastyka” dla wszystkich poziomów szkół ogólnokształcących, ponadto książki metodyczne oraz podręczniki z zakresu sztuki i pedagogiki muzycznej. Wokół redakcji skupiła S. pedagogów-nowatorów (m.in. Marię Przychodzińską, Ewę Lipską i Dorotę Malko), prowadzących badania i eksperymenty określane mianem «polskiej koncepcji wychowania muzycznego». Napisała przewodnik do płytoteki dla szkoły podstawowej Płyty dla klas VII–VIII. Wychowanie muzyczne (W. 1969), a z zakresu wychowania muzycznego książkę Kto? Co? O muzyce i muzykach. Ciekawostki. Wiersze. Wypowiedzi. Anegdoty (W. 1972). Pod jej redakcją wypracowano model popularnej książki o muzyce. Wydała opracowania metodyczne: Muzyka dla klasy VIII (wspólnie z Malko, W. 1982) i Muzyka 8. Przewodnik metodyczny dla nauczycieli (W. 1986). Była redaktorem wielu prac poświęconych różnym systemom wychowania muzycznego. Interesując się sztukami plastycznymi, przetłumaczyła z języka angielskiego „Sztuka i Ty” A. Peppin i H. Williams (W. 1992) oraz „Wprowadzenie w sztukę: Picasso – malarz, rzeźbiarz” J. Heslewood (W. 1993). Od r. 1965 była członkiem Stow. Polskich Artystów Muzyków. Od r. 1980 należała do NSZZ „Solidarność”. Zmarła 21 VII 1996 w Warszawie, została pochowana w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim. Była odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi (1978), Medalem KEN (1980) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985).
W małżeństwie (od marca 1958) z Karolem Stokowskim, inżynierem architektem, miała S. dwoje dzieci: Jacka i Urszulę (bliźnięta ur. 1 I 1967).
Komorowska M., Magdalena Stokowska (1936–1996), „Kwart. Pol. Sekcji ISME” 1996 nr 3–4; Parczała M., Magdalena Stokowska – popularyzator muzyki i wydawca (mszp. pracy magisterskiej w Akad. Muzycz. im. Chopina w W.); – Peret-Ziemlańska Z., Każda książka ma swoją historię (Rozmowa z Magdaleną Stokowską), „Ruch Muzycz.” 1995 nr 16; taż, Lubię redagować książki o muzyce [...] (Rozmowa z Magdaleną Stokowską), „Wych. Muzycz. w Szkole” 1996 nr 1; taż, Magdalena Stokowska. Wspomnienie. W pierwszą rocznicę śmierci, „Gaz. Wyborcza” 1997 nr z 17 VII; Przychodzińska M., Magdalena Stokowska 1936–1996, „Wych. Muzycz. w Szkole” 1996 nr 5; Smoleńska-Zielińska B., Magdalena Stokowska 1936–1996, „Ruch Muzycz.” 1996 nr 19; Stradczuk-Twardowska A., Zmarła Magdalena Stokowska, „Wych. Muzycz. w Szkole” 1996 nr 5; – Mater. i informacje Karola Stokowskiego z W.
Barbara Smoleńska-Zielińska