Seidler Maksymilian (1892–1974), lekarz, ginekolog, profesor Akademii Medycznej w Krakowie. Ur. 17 XI w Czarnym Dunajcu, był synem Maksymiliana, urzędnika austriackiego, i Marii z Remeszów.
S. uczęszczał do Gimnazjum św. Anny w Krakowie i maturę zdał w r. 1911. Studiował na Wydz. Lekarskim Uniw. Lwow., gdzie uzyskał w r. 1916 dyplom doktora wszech nauk lekarskich. Już podczas studiów S. pracował w zakładzie farmakologii u Leona Popielskiego. W czasie pierwszej wojny światowej służył w randze kapitana w wojsku austro-węgierskim (1916–18), a po jej zakończeniu – w polskim (1918–20). Pracując jako lekarz w obozie jeńców Armii Czerwonej w Strzałkowie koło Konina, zachorował na tyfus plamisty. Po rekonwalescencji powrócił do Lwowa. Przeszedł do rezerwy w stopniu kapitana lekarza (ze starszeństwem od 1 VI 1919). W r. 1921 został starszym asystentem Kliniki Ginekologiczno-Położniczej Uniw. Jana Kazimierza pod kierunkiem Adama Sołowija, potem Kazimierza Bocheńskiego. Był jednym z inicjatorów i organizatorów budowy szpitala Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie. Po ukończeniu budowy został w r. 1927 ordynatorem oddziału ginekologiczno-położniczego na 125 łóżek. Po wkroczeniu Armii Czerwonej we wrześniu 1939 pozostał nadal w tym szpitalu przemianowanym na I. Radjańskij Hospital.
Podczas okupacji niemieckiej w l. 1941–5 S. pracował w Mościcach pod Tarnowem jako lekarz Ubezpieczalni Społecznej. W r. 1945 został ordynatorem oddziału ginekologiczno-położniczego Szpitala oo. Bonifratrów w Krakowie. Od r. 1947 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Dn. 25 VI 1948 na podstawie rozprawy Przyczyny zakrzepów połogowych i pooperacyjnych i ich leczenie (Kr. 1948) uzyskał habilitację na Uniw. Wrocł., którą następnie przeniósł do Akad. Med. w Krakowie. Dn. 1 X 1949 został ordynatorem oddziału ginekologiczno-położniczego Szpitala Miejskiego im. G. Narutowicza w Krakowie. W r. 1954 otrzymał tytuł profesora nadzwycz. Dn. 1 II 1955 objął kierownictwo utworzonej w listopadzie 1954 II Katedry i Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych Akad. Med. w Krakowie. Od r. 1960 pełnił dodatkowo, w niepełnym wymiarze godzin, ponownie funkcję ordynatora oddziału ginekologiczno-położniczego Szpitala im. G. Narutowicza. Przeszedł na emeryturę 30 IX 1963.
W okresie przedwojennym zainteresowania swoje skoncentrował S. na stosowaniu znieczuleń krzyżowych w porodzie („Pol. Gaz. Lek.” 1924 nr 25) i lędźwiowo-krzyżowych w operacjach ginekologicznych (tamże nr 8, 9), przedoperacyjnym naświetlaniu raka szyjki macicy („Ginekologia Pol.” 1927 nr 4–6), ponadto udoskonalił technikę radykalnej operacji Schauty-Stoeckla i ustalił ścisłe do niej wskazania. W okresie powojennym zajął się przyczynami i leczeniem zakrzepów poporodowych i pooperacyjnych („Przegl. Lek.” 1952 nr 9), a także chirurgicznymi leczeniami zmian położenia macicy oraz raka szyjki macicy, podając do nich własne wytyczne (tamże 1954 nr 4). Ustalił też wskazania do stosowania we współczesnym położnictwie kleszczy Kjellanda („Ginekologia Pol.” 1959 nr 1), Brał udział w pracach doświadczalnych i doświadczalno-klinicznych (prowadzonych również przez zakłady teoretyczne), dotyczących np. zmian składu białkowego surowicy w stanach przedrzucawkowych i w rzucawce („Pol. Tyg. Lek.” 1954 nr 17), czy zachowania się hormonów kory nadnercza w ciąży nieprawidłowej i w przypadkach zatrucia ciążowego (tamże 1958 nr 6). Ogółem opublikował 54 prace (23 przed i 31 po wojnie), był członkiem komitetu redakcyjnego miesięcznika „Ginekologia Polska”. Znakomicie opanował technikę operacji pochwowych. Do jego uczniów należeli: Andrzej Miecznikowski, Edward Kowalski, Antoni Bromboszcz i Marian Kuś. S. był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Tow. Ginekologicznego i przewodniczącym jego krakowskiego oddziału, a także ostatnim przewodniczącym Tow. Lekarskiego Krakowskiego przed przekształceniem go w oddział krakowski Polskiego Tow. Lekarskiego w r. 1951. Zmarł 9 XII 1974 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim.
W małżeństwie zawartym w r. 1916 z Zofią Leopoldyną z Blicharskich (zm. 1971) miał S. córkę Janinę (1918–1989), lekarza stomatologa.
Białoń J., Grochowski J. Profesorowie i docenci Akademii Medycznej w Krakowie 1950–1970, Kr. 1970; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; Wachholz i in., Skład osobowy Wydz. Lek. i Farmac. UJ, Akad. Med.; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1964 s. 308; Woźniewski Z., Polski almanach medyczny na rok 1956, W. 1957 s. 303; – Białoń J., Grochowski J., Kronika Akademii Medycznej w Krakowie 1950–1970, Kr. 1972; Skulimowski M., Zarys dziejów Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego i Oddziału Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie (1866–1966), „Przegl. Lek.” 1967 nr 3 s. 365; Sześćsetlecie medycyny krakowskiej, Kr. 1964 II 718, 720; Wojtkiewicz-Rok W., Dzieje Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Lwowskiego w latach 1894–1918, Wr. 1992 s. 158; – Rzepecki W. M., Skalpel ma dwa ostrza, Wr. 1980; Skład Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w latach akademickich 1921/22–1924/25; Wspomnienia pośmiertne i nekrologi: „Dzien. Pol.” 1974 nr 200, 291, „Ginekologia Pol.” T. 46: 1975 s. 685–8 (A. Bromboszcz, fot.), „Krak. Przegl. Ginekologiczno-Położniczy” T. 2: 1974 nr 2 s. 307–10 (A. Bromboszcz); – Arch. Collegium Medicum UJ: sygn. 317/63.
Zdzisław Gajda