Skibniewska ze Skibińskich Maria (1904–1984), tłumaczka. Ur. 3 V w Warszawie, była córką Władysława Skibińskiego i Zofii z Królikowskich, młodszą siostrą Franciszka (zob.).
W r. 1922 zdała egzamin dojrzałości w warszawskim Gimnazjum im. C. Plater-Zyberkówny i rozpoczęła studia polonistyczne na Wydz. Filozoficznym Uniw. Warsz. Przerwała je w związku z praktyką męża Stanisława Skibniewskiego (zob.), w Szwajcarii; mieszkała z nim w l. 1928–30 w Baden koło Zurychu. Powróciwszy do kraju, ukończyła w r. 1930 polonistykę na Uniw. Warsz. W r. 1937 rozpoczęła studia romanistyczne na Wydz. Humanistycznym tejże uczelni, przerwane przez wybuch wojny.
Podczas okupacji niemieckiej S. mieszkała w Warszawie, utrzymywała się z pracy chałupniczej jako tkaczka. Po powstaniu warszawskim (1944) znalazła schronienie w Głogoczowie koło Krakowa. Od maja 1945 pracowała przez rok jako sekretarka, a potem referent personalny w Zjednoczeniu Przemysłu Kotlarskiego (w Krakowie?). W r. 1946 pracowała w Warszawie w zagranicznych nasłuchach Polskiego Radia. W r. n. zamieszkała (w związku z pracą męża) we Wrocławiu, skąd powróciła do Warszawy. Tu znalazła zatrudnienie w Biurze Łożysk Tocznych «Polimexu» jako samodzielny referent w dziedzinie importu. We wrześniu 1948 została aresztowana i więziona przez pewien okres pod zarzutem szpiegostwa na rzecz USA. Od 1 II 1950 była zatrudniona w wydawnictwie «Czytelnik» jako korektorka stylistyczna, doszła w nim do stanowiska kierownika redakcji literatur romańskich; 31 VII 1971 przeszła na emeryturę. Była wysoko ceniona jako redaktor: już w r. 1957 Zbigniew Bieńkowski podkreślał jej «zasługi dla polskiej romanistyki».
S. była cenioną tłumaczką. Przełożyła blisko sto tomów – głównie powieści i opowiadań z literatur anglo- i francuskojęzycznych. Debiutowała w r. 1947 w katowickim wydawnictwie «Awir» tłumaczeniem powieści „Zagubione dni” angielskiego autora rozrywkowej beletrystyki J. Hiltona, następną spolszczoną przez nią pozycją była już powieść H. G. Wellsa „Dolores” (Kat. 1948), gdzie «dała sobie nieźle radę z niewdzięcznym tekstem» (Z. Najder, „Roczn. Liter. 1957”) i odtąd były to już przeważnie utwory pisarzy wybitnych, a mianowicie z angielskich m.in.: G. K. Chestertona „Człowiek, który był Czwartkiem” (W. 1958), B. Marshalla „Ale i oni otrzymali po denarze” (W. 1958), G. Greene’a „Nasz człowiek w Hawanie” (W. 1960), „Komedianci” (W. 1966), J. R. R. Tolkiena „Hobbit czyli Tam i z powrotem” (W. 1960), „Władca pierścieni” (W. 1961–3 I–III), „Silmarillion” (W. 1985), L. Durrella „Kwartet aleksandryjski” (W. 1971–5), J. Conrada „Wśród prądów” (W. 1974); z amerykańskich, m. in.: H. Jamesa „Ambasadorowie” (W. 1960), „Portret damy” (W. 1977), J. D. Salingera „Buszujący w zbożu” (W. 1961), „Franny i Zooey” (W. 1966), „Wyżej podnieście strop, cieśle i Seymour – introdukcja” (W. 1966), W. Saroyana „Własne życie” (W. 1963), „Troje w Paryżu” (W. 1966), N. Westa „Dzień szarańczy”, „Miss Lonelyhearts” (wyd. łącznie, W. 1963), W. Faulknera „Miasto” (W. 1966), J. Updike’a „Farma” (W. 1967), „Muzea i kobiety oraz inne opowiadania” (W. 1978), F. O’Connor „Trudno o dobrego człowieka” (W. 1970), „W pierścieniu ognia” (W. 1975), F. Buechnera „Kraina lwów” (W. 1974); z francuskich m. in.: G. de Maupassanta „Mont-Oriol” (W. 1955), M. Druon „Potentaci” (W. 1962). Przekładała także prozaików anglo- i francuskojęzycznych z Indii, Afryki i Kanady, a do ulubionych jej pisarzy należał Australijczyk P. White, noblista z r. 1973, przełożyła jego następujące powieści: „Wóz ognisty” (W. 1965), „Żywi i umarli” (W. 1966) „Węzeł” (W. 1968), „Wiwisekcja” (W. 1973), „Oko cyklonu” (W. 1976), „Voss” (W. 1979), „Przepaska z liści” (W. 1980), „Drzewo człowiecze” (W. 1985). Z języka angielskiego dokonała przekładu powieści Islandczyka H. K. Laxnessa „Niezależni. Saga islandzkiej doliny” (W. 1956).
S. interesowała się również teatrem: w tomie J. Geneta „Teatr” (W. 1970) spolszczyła sztukę „Ścisły nadzór”, a wraz z Jerzym Lisowskim – „Balkon”, „Murzynów” i „Parawany”, nadto wybory artykułów: E. G. Craiga pt. „O sztuce teatru” (W. 1964), P. Claudela pt. „Możliwości teatru” (W. 1971), J. Copeau „Naga scena” (W. 1972), biografie: E. Craiga „Gordon Craig. Historia życia” (W. 1976) i C. O. Skinner „Madame Sarah” (W. 1981, o S. Bernhardt); współtłumaczyła wraz z Zofią Sroczyńską wybór recenzji G. B. Shawa „Teatry londyńskie w latach dziewięćdziesiątych” (W. 1967). Spolszczyła również biografię P. Sichel ,,Modigliani” (W. 1971), a dla serii «Biografie Sławnych Ludzi» – J. Héritier „Katarzyna Medycyjska” (W. 1981); była tłumaczką dzieła M. Pastoureau „Życie codzienne we Francji i Anglii w czasach rycerzy Okrągłego Stołu” (W. 1983).
Stale komplementowana przez krytyków (np. «bogactwo języka, piękność i prostotę składni, przednią polszczyznę» dostrzegł w jej przekładzie powieści Laxnessa „Niezależni” Jarosław Iwaszkiewicz – „Rocz. Liter. 1956”, «świetną tłumaczką» nazwał ją Henryk Krzeczkowski – tamże 1974, a jedną z «najznakomitszych naszych tłumaczy» – Alina Szala – tamże 1974), otrzymała w r. 1977 nagrodę miesięcznika „Literatura na Świecie” za najlepiej przetłumaczoną książkę 1976 r. – „Oko cyklonu” White’a. Była członkiem Związku Literatów Polskich. S. zmarła w Warszawie 28 X 1984 i została pochowana na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach.
W małżeństwie ze Stanisławem Skibniewskim S. dzieci nie miała.
Pol. Bibliogr. Liter. za l. 1948 i n.; Bartelski L. M., Polscy pisarze współcześni, W. 1977; – Bieńkowski Z., Literatura francuska, „Roczn. Liter. 1957” s. 389; Biernacki A., Z materiałów bio-bibliograficznych dotyczących pisarzy zmarłych w r. 1984, „Roczn. Liter. 1984” s. 702–3 (szczegółowy życiorys); – Rec. przekładów S-iej: „Roczn. Liter.” 1955–82; – „Życie Warszawy” 1984 nr 260, 262, 266–7 (nekrologi); – Arch. Uniw. Warsz. (szczątkowe dane biogr. S-iej); Zarząd Okręgu Związku Kombatantów R.P. i b. Więźniów Politycznych (dawny ZBoWiD) w W.: t. 46/2/57 (Stanisław Skibniewski).
Rościsław Skręt