Skroczyńska-Miklaszewska Maria (1925–1992), tłumaczka. Ur. 23 IV w Warszawie, była córką Jerzego Tadeusza Skroczyńskiego (zm. 1932), prawnika, i Wilhelminy z domu Reznik.
Matka Wilhelmina (1898–1976), nauczycielka języka rosyjskiego, zatrudniona w czasie okupacji niemieckiej 1939–44 z Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie (ZUS), w swoim mieszkaniu przy ul. Mickiewicza 25 m. 172, dawała okresowo schronienie osobom pochodzenia żydowskiego, wyszukiwała dla nich bezpieczne mieszkania, wyrabiając fałszywe papiery, otaczając je materialną i psychiczną opieką. Współdziałały z nią jej dzieci i grono przyjaciół, m. in. pracowników ZUS. Brała też udział, we współpracy z kompozytorem Wawrzyńcem Żuławskim, czynnym w kontrwywiadzie Delegatury Rządu Polskiego na Kraj, w wykupywaniu więźniów Pawiaka. Dostarczała żywność jeńcom sowieckim w obozie pod Małkinią. Po wojnie prowadziła kursy języka rosyjskiego w Państwowym Instytucie Wydawniczym. Pośmiertnie, w r. 1985, została odznaczona medalem «Sprawiedliwy wśród Narodów Świata».
S. uczyła się w Gimnazjum i Liceum Humanistycznym R. Gaczewskiej i E. Kacprowskiej w Warszawie; świadectwo dojrzałości uzyskała już na kompletach tajnego nauczania w r. 1942 (zweryfikowane w r. 1946). Podczas okupacji niemieckiej należała do Armii Krajowej. Udzielała, wraz z rodziną, pomocy Żydom. Jako sanitariuszka brała udział w r. 1944 w powstaniu warszawskim. Ewakuowana z Warszawy t.r. zamieszkała w Krakowie i w kwietniu 1945 rozpoczęła studia filologii angielskiej na Wydz. Humanistycznym UJ. Była równocześnie słuchaczką krakowskiego Konserwatorium Muzycznego.
W r. 1946 przeniosła się na Uniw. Łódz., a w r. 1948 na Uniw. Warsz., gdzie w r. 1956 uzyskała dyplom typu I stopnia (zawodowy). Po wyjściu za mąż za grafika i rzeźbiarza Jana Samuela Miklaszewskiego używała podwójnego nazwiska.
Przez cały okres studiów pracowała m. in. w Bibliotece Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Krakowie, w Łodzi, w Związku Literatów Polskich oraz w Polskim Radiu, a w Warszawie w redakcjach pism: „Życie Warszawy”, „Sportowiec”, „Wola Ludu”, „Dokumentacja Prasowa”. Zajmowała się dorywczo pracą dziennikarską. W l. 1947–8 współpracowała z „Kuźnicą”. Pracę zawodową, zgodną z kierunkiem studiów, podjęła w Państwowym Instytucie Wydawniczym w r. 1954. Do r. 1962 była tu zatrudniona jako redaktor w Redakcji Literatury Angielskiej.
Wielokrotnie odbywała podróże zagraniczne: do Anglii (1957), Austrii, Francji i Włoch (1960–2), Holandii i Niemieckiej Republiki Federalnej (1963). W l. 1962–3 przebywała w USA; jako stypendystka Fundacji Wandy Roehr odbyła studia uzupełniające na New York University. Prowadziła ponadto w Fundacji Kościuszkowskiej lektorat języka polskiego, mając uprzednio ukończony na Uniw. Warsz. kurs dla lektorów.
Jako tłumaczka (swoje publikacje podpisywała tylko nazwiskiem panieńskim) współpracowała głównie z wydawnictwem «Czytelnik». Debiutowała S.-M. w r. 1957 przekładem z angielskiego książki himalaisty N. Tenzinga „Człowiek Everestu” (W.). W l. 1960–92 przełożyła kilkadziesiąt pozycji z literatury angielskiej i amerykańskiej, głównie powieści i opowiadań. Przetłumaczyła m. in. powieści: J. Waina „Bez wczoraj i bez jutra” (W. 1960), M. Laski „Zaginione dziecko” (W. 1962), F. S. Fitzgeralda „Czuła jest noc” (W. 1967, wespół z Zofią Zinserling), L. P. Hartleya „Biedna Klara” (W. 1971), C. McCullers „W zwierciadle złotego okna” (W. 1967). S.-M. przekładała też zbiory opowiadań pisarzy amerykańskich: J. Cheevera „Cnotliwa Klaryssa” (W. 1969), „Wykształcona Amerykanka” (W. 1974), K. A. Porter „Wino o południu” (W. 1971). Sama dokonywała wyboru niektórych zbiorów opowiadań i opatrywała je wstępami, np. H. Jamesa, „Drzewo wiadomości i inne opowiadania” (W. 1977), „Autografy Jeffreya Asperna i inne opowiadania” (W. 1979), później zainteresowała się twórczością N. Hawthorne’a, m. in. zbiorem opowiadań „Nowi Adam i Ewa” (W. 1982), „Diabeł w rękopisie” (W. 1985). Ostatnie prace przekładowe S-iej-M-iej to „Malarz świata ułudy” K. Ishiguro (W. 1991) i „Pożegnanie z Berlinem” Ch. W. B. Isherwooda (W. 1992). W jej dorobku znajdują się również przekłady utworów dramatycznych, przygotowanych dla potrzeb teatrów, i publicystyka (np. mowy parlamentarne J. G. Byrona w tomie jego „Listów i pamiętników”, W. 1960). Przekłady S-i-ej-M-iej publikowały też czasopisma, m. in. „Literatura na Świecie”, „Poezja”, „Tematyka”, „Nowa Wieś”.
S.-M. w różnych latach współpracowała z Polskim Radiem; przygotowywała m. in. audycje oświatowe (1951), audycje w języku angielskim (1958, 1970). Była członkinią Związku Artystów i Kompozytorów Polskich (1949–50), Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (1949–54). W r. 1962 została członkinią Związku Literatów Polskich (ZLP), później Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz PEN-Clubu. Po wojnie czynnie uprawiała taternictwo; wspinała się latem i zimą m. in. z Wawrzyńcem Żuławskim, Jerzym Hajdukiewiczem i Janem Długoszem. Od r. 1947 była członkiem Klubu Wysokogórskiego Polskiego Tow. Tatrzańskiego. W r. 1980 uczestniczyła w pracach Komisji do współpracy z «Solidarnością» przy Zarządzie Głównym ZLP. W okresie stanu wojennego pomagała internowanym, przechowywała różne dokumenty i maszynopisy ludzi zagrożonych aresztowaniem. W r. 1985 została odznaczona medalem «Sprawiedliwy wśród Narodów Świata», wraz z matką i bratem Stefanem (brat podobnie jak matka pośmiertnie – zginął w powstaniu warszawskim 1944 r.). W r. 1986 była w Jerozolimie i posadziła drzewko na Wzgórzach Pamięci. Zmarła 12 VIII 1991 w Warszawie i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim.
Z małżeństwa z Janem Samuelem Miklaszewskim (16 VI 1907 – 28 II 1982) S.-M. nie pozostawiła potomstwa.
Pol. Bibliogr. Liter. za l. 1962/3, 1965 i in.: „Roczn. Liter.” 1967 i in.; Artyści plastycy okręgu warsz. ZPAP 1945–70 (dot. męża, Jana S. Miklaszewskiego); Bartelski L. M., Polscy pisarze współcześni, W. 1977; – Grynberg M., Księga sprawiedliwych, W. 1983 s. 492–3; Orłoś K., Puste miejsca, „Tyg. Powsz.” 1994 nr 45 s. 15 (m. in. o S-iej-M-iej); Paryski W. H., Tatry Wysokie, W. 1988; – „Życie Warszawy” 1982 nr 41 (dot. męża, Jana S. Miklaszewskiego), 1992 nr 194, 196–7, 229; – Nekrologi z r. 1992: „Więź” nr 10, „Życie Warszawy” nr z 14–16 VIII; – Arch. Uniw. Warsz.: Akta osobowe S-iej-M-iej; PIW w W.: Teczka personalna S-iej-M-iej, Teczki personalne dawnego Związku Literatów Polskich; – Informacje Stanisława Frybesa z W.
Cecylia Gajkowska