Sikorski Mieczysław (1928–1991), generał brygady WP, inżynier lotniczy, komendant i profesor Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych, szef Techniki Lotniczej Min. Obrony Narodowej. Ur. 9 VI w Częstochowie, był synem Aleksandra, robotnika, i Agnieszki z Nowaczyków.
Podczas wojny w l. 1942–4 S. uczęszczał do Gimnazjum Kupieckiego w Częstochowie, pełnił równocześnie funkcję sekcyjnego (do 15 I 1945) w Szarych Szeregach. Od września do listopada 1944 był na przymusowych robotach przy kopaniu okopów w Lubiaszowie (w pow. piotrkowskim). Po wyparciu Niemców w styczniu 1945 wstąpił do Milicji Obywatelskiej, ale już w poł. lutego t.r. powrócił do Gimnazjum Kupieckiego i ukończył tam klasę III. Należał od lutego 1945 do Związku Walki Młodych i był w jego Zarządzie Dzielnicowym propagandystą. Od 25 IX 1945 do 19 I 1946 pracował jako referent w Powiatowym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Sycowie, a następnie do 15 X t.r. jako kreślarz w Zjednoczeniu Kopalni Rudy Żelaza w Częstochowie. Potem odbył roczny kurs przygotowawczy (15 X 1946 – 30 VIII 1947) na studia politechniczne w Wojnowicach koło Raciborza. Dn. 1 VI 1946 S. został członkiem Polskiej Partii Robotniczej, gdzie pełnił funkcję propagandysty. Wstąpił do Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej i Kompanii Akademickiej w Warszawie; na przełomie l. 1947 i 1948 odbył kurs wstępny Szkoły Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda.
Od 1 X 1948 S. studiował na Wydz. Lotniczym Szkoły Inżynierskiej. Podczas studiów pełnił rozmaite funkcje w Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej (ZAMP); w r. 1950 był sekretarzem wydziałowej Podstawowej Organizacji Partyjnej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), potem członkiem Wydziałowego Komitetu PZPR. Po połączeniu Szkoły Inżynierskiej z Politechn. Warsz. kontynuował studia na Wydz. Lotniczym, specjalizując się w silnikach lotniczych i 22 II 1952 otrzymał dyplom inżyniera lotniczego. Wcześniej jeszcze, 9 XI 1951 rozpoczął pracę w Dowództwie Wojsk Lotniczych w Służbie Inżynieryjno-Eksploatacyjnej (od 2 XI miał stopień podporucznika), w lipcu 1952 został kierownikiem Laboratorium Kontroli Pomiarów i Badań Osprzętu. Awansował na porucznika (4 X 1952) i kapitana (5 X 1953). W r. 1954 został Szefem Wydz. Zamówień i Odbioru Samolotów i Silników w Dowództwie Wojsk Lotniczych Obrony Powietrznej Kraju. W l. 1952–8 uczestniczył w pracach przy uruchomieniu produkcji samolotów LiM-1,-2,-5, Bies i Jak-12. Już jako major (21 VII 1956) studiował w l. 1956–61 na kursie magisterskim Wojskowej Akademii Technicznej (WAT); uzyskał dyplom magistra inżyniera 4 X 1961.
Dn. 11 XII 1958 S. objął kierownictwo Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych (ITWL) w Warszawie jako p.o. komendant, a od 27 VII 1960 komendant (po awansie 30 VI 1959 na stopień podpułkownika). Zainicjował wydawanie kwartalnika naukowo-technicznego „Informator ITWL” (od r. 1960). W r. 1960 był przewodniczącym Komisji Prób Państwowych samolotu szkolno-treningowego TS-11 Iskra. W r. 1962 dzięki staraniom S-ego rozpoczęto w ITWL szkolenie pilotów doświadczalnych, utworzono interdyscyplinarne zespoły problemowe oraz uruchomiono produkcję tensometrów. W r. n. S. zorganizował w ITWL pierwszą konferencję naukowo-techniczną, a od r. 1964 systematyczne seminaria naukowe. Dn. 26 IX 1965 otrzymał stopień pułkownika. Jako samodzielny pracownik naukowo-badawczy (od r. 1966), później docent, kierował zakładem naukowym ITWL. Sam zajmował się problemami efektywności eksploatacji, niezawodności systemów oraz nowymi rodzajami uzbrojenia lotniczego – m.in. bombami zapalającymi. Wprowadził stosowanie metod izotopowych w diagnostyce technicznej sprzętu lotniczego. Po studiach doktoranckich na Wydz. Cybernetyki WAT uzyskał 24 X 1975 stopień doktora nauk technicznych za pracę dotyczącą systemów eksploatacji statków powietrznych. Dn. 17 X 1974 S. został zastępcą szefa Badań i Rozwoju Techniki Wojskowej Min. Obrony Narodowej (MON), następnie 29 X 1977 szefem Techniki Lotniczej MON i zastępcą Głównego Inspektora Techniki WP, pełniąc nadal funkcję kierownika zakładu naukowego ITWL. W r. 1978 kształcił się na Kursie Oficerów Sztabu w Akademii Sztabu Generalnego ZSRR i uzyskał dyplom jej ukończenia 26 XII 1978. Dn. 5 X t.r. S. został mianowany generałem brygady.
S. był inicjatorem i twórcą programu rozwoju wojskowej techniki lotniczej oraz metodyki prognozowania i metod oceny oraz wyboru sprzętu lotniczego. Opracował teorię wyznaczenia optymalnych zestawów eksploatacyjnych i podstawy teorii efektywności techniki lotniczej. Pod jego kierunkiem dokonano analiz i wybrano dla lotnictwa wojskowego samoloty bojowe Su-22 i MIG-29 oraz ustalono program budowy prototypów i produkcji samolotów treningowych «Orlik» i «Iryda» oraz warunki, jakie winien spełniać samolot wsparcia pola walki (szturmowy). Zainicjował prace nad uzbrojoną wersją śmigłowca «Sokół». Kierował pracami naukowymi z zakresu logistyki technicznych działań lotniczych oraz zajmował się systemami kierowania lotnictwem. Uczestniczył w ekspertyzach technicznych dla lotnictwa cywilnego. Dn. 16 X 1986 otrzymał tytuł profesora nadzwycz. nauk wojskowych. Był autorem kilkudziesięciu referatów, 16 artykułów naukowych (opublikowanych w l. 1966–87 w materiałach z sympozjum i konferencji) oraz współautorem trzech książek w tym: wspólnie z Eugeniuszem Olearczukiem i Henrykiem Tomaszkiem Eksploatacja samolotów. Elementy teorii (W. 1978) oraz 20 artykułów naukowych opracowanych ze swymi współpracownikami: Józefem Jaźwińskim, H. Tomaszkiem i Włodzimierzem Wieremiejczykiem i in. Był nagrodzony wyróżnieniem wraz z zespołem w konkursie Mistrz Techniki (1968), nagrodą zespołową Polskiego Tow. Elektroniki Teoretycznej i Stosowanej (1968), nagrodą redakcji „Żołnierza Wolności” (1971).
S. był członkiem wielu Rad Naukowych, m.in.: ITWL, Instytutu Lotnictwa i WAT, Rady Naukowo-Technicznej MON, Rady Programowej miesięcznika „Technika Lotnicza i Astronautyczna”, członkiem komitetów naukowych Sekcji Podstaw Eksploatacji Komitetu Budowy Maszyn PAN i Podkomitetu ds. Eksploatacji Sprzętu – Wojskowego Komitetu Naukowo-Technicznego Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT), Komisji Badań Wypadków Lotniczych MON, ponadto członkiem zarządu Sekcji Lotniczej Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP). S. zmarł 23 II 1991 w Popowie koło Serocka, pochowany został na cmentarzu Komunalnym na Powązkach w Warszawie (kwat. BII–III–1). Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Sztandarem Pracy II kl., Medalami «Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny» (Brązowym, Srebrnym i Złotym), Medalami: «Za Zasługi dla Obronności Kraju», «Zasłużony dla Lotnictwa», «Za Zasługi dla Wojsk Obrony Powietrznej Kraju», a także złotymi odznakami NOT i SIMP.
W małżeństwie z Janiną z Piechowskich miał S. synów: Zbigniewa (ur. 1953) i Bogdana (ur. 1954) oraz córkę Beatę (ur. 1968).
40 lat ITWL, Informator ITWL, nr okolicznościowy, W. 1993 s. 14, 15, 268, 302–9, 319, 363; Kaznowski B., Uskrzydlanie. Z życia ITWL, W. 1988 s. 5–11, 66, 112–13, 199, 207, 209, 231–5 (fot. między s. 32 a 33); Wierność służbie – oddanie pracy. Gen. bryg. Prof. dr inż. Mieczysław Sikorski – życie, służba i praca. ITWL, W. 1996; „Życie Warszawy” 1991 nr 50, 58, 59 (nekrologi); – CAW: Akta nr 1895/95–67 (fot.); Politechn. Warsz.: Akta stud. nr alb. 33863; – Informacje Jerzego Lewitowicza z W.
Andrzej Glass