Edeling Mikołaj (Nicolaus Edlingi, a więc właściwie: Edlingicz) syn Piotra E-a, kupiec krakowski. Wcześnie osierocony przez ojca, znalazł się wraz z matką i braćmi pod opieką brata (przyrodniego?) Jana czyli Hanka E-a. W r. 1338 małoletni jeszcze bracia wraz z matką odebrali z rąk opiekuna znaczny majątek ojcowski (kilka domów i kramów), a w r. 1344 i 1345 dokonywali już jako dorośli wspólnych transakcji z matką i siostrami. W następnych latach (1358–72) widać oznaki bogacenia się Mikołaja E-a. Źródłem jego dochodów był handel zagraniczny, głównie suknem, zapewne także miedzią i innymi towarami. Są ślady w źródłach, wskazujące, że stosunki handlowe Mikołaja E-a sięgały do Brugii i Wenecji. W r. 1350 został wybrany ławnikiem, a w ll. 1356–73 był rajcą krakowskim. W tym charakterze reprezentował (wraz z innymi) miasto, zobowiązujące się szanować przywileje zakładanego przez Kazimierza W. Uniwersytetu (1368), i brał udział w przekazywaniu sum należnych tytułem świętopietrza z Polski do kamery papieskiej przez krakowskich kupców w Brugii i Wenecji (1373). W r. 1368 ufundował kaplicę św. Mikołaja przy kościele Dominikanów (późniejsza Zbawiciela, cechu piekarzy, zwana też Orlikowską lub Przeździeckich). Często bywał Mikołaj E. sędzią polubownym, występował przed sądem ławniczym jako prawny opiekun mieszczek i ich dzieci. Żoną jego była prawdopodobnie jedna z trzech córek Peszka Wierzynka (Małgorzata?). Zmarł zapewne niedługo po r. 1374. W źródłach trudno jest go nieraz odróżnić od żyjącego w tym samym czasie także Mikołaja E-a (brata stryjecznego?), syna Jana E-a.
Najst. księgi i rachunki miasta Krakowa, Kr. 1878, nr 1268, 1534, 1535, 1541, 1690, 1692, 1705 oraz s. 181, 192, 195; Księgi ławnicze krakowskie, Kr. 1904, nr 28, 100, 136, 162, 166, 177, 228, 277, 299, 315, 328, 404, 589, 619, 663, 735, 788, 947, 965; Kod. m. Krak. nr 44, 242, 386 i s. 759; Kod. Mp I, nr 247; Krzyżanowski S., Poselstwo Kazimierza W. do Awinionu i pierwsze uniwersyteckie przywileje, Rocz. Krak. IV, 1900, s. 43, 67, 96; Tomkowicz S., Kaplice kościoła oo. Dominikanów, Rocz. Krak. XX, 1926, s. 78.
Józef Mitkowski