Sulewski Mikołaj (1859–1943), generał brygady Wojska Polskiego.
Ur. 10 IX w majątku Grandzicze koło Grodna, w rodzinie ziemiańskiej.
Od sierpnia 1878 służył S. w armii rosyjskiej; ukończył dwuletnią Szkołę Artylerii w Petersburgu i 8 VIII 1880 uzyskał pierwszą nominację oficerską. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej (1904–5) dowodził baterią. W r. 1910 był dowódcą dywizjonu w Wilnie. W r. 1914 awansował na stopień pułkownika. Podczas pierwszej wojny światowej dowodził Brygadą Artylerii w ramach II Armii i walczył w Prusach Wschodnich m.in. pod Dannenbergiem (Stębarkiem, 26–30 VIII 1914). Następnie pełnił funkcję szefa sztabu dywizji piechoty na froncie niemieckim; w r. 1917 został mianowany generałem. Dn. 1 I 1918 zakończył służbę wojskową w armii rosyjskiej. Działał w Związku Wojskowych Polaków w Piotrogrodzie i z jego rekomendacji został mianowany inspektorem artylerii w II Korpusie Polskim na Ukrainie. Z powodu klęski Korpusu pod Kaniowem 12 V t.r., funkcji tej nie zdążył objąć.
W listopadzie 1918 stanął S. na czele Rady Wojennej Ziemi Grodzieńskiej, utworzonej 12 XI t.r. przez oficerów byłego I Korpusu Polskiego w okupowanym przez armię niemiecką Grodnie. W grudniu przebywał w Warszawie, gdzie dla swych poczynań uzyskał pełną aprobatę Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego; 12 XII został przez niego przyjęty do WP i mianowany dowódcą Samoobrony Ziemi Grodzieńskiej. Po powrocie S-ego do Grodna odbyła się 18 XII w tamtejszym kościele farnym uroczysta przysięga wojskowa sztabu Samoobrony na wierność Rzpltej. Grodzieńskiej Samoobronie podporządkowały się polskie komendantury wojskowe, utworzone w piętnastu gminach pow. grodzieńskiego i sokolskiego; rozpoczęto też tworzenie Grodzieńskiego Pułku Strzelców, którego dowództwo S. przekazał mjr. Janowi Jackiewiczowi (w myśl porozumienia zawartego wówczas z Niemcami, Samoobrona kontrolowała pow. grodzieński, a jej sztab mieścił się w Grodnie, którym zarządzali Niemcy do końca kwietnia 1919). Po rozwiązaniu 29 XII 1918 Samoobrony Litwy i Białorusi oraz wcieleniu jej żołnierzy do WP Niemcy zaniepokoili się nadmierną koncentracją polskich oddziałów i w nocy z 15 na 16 I 1919 rozbroili je; S-ego wraz ze sztabem aresztowano w Grodnie i wywieziono do Łap. Odzyskawszy wolność, S. przybył w lutym t.r. do Warszawy. Służył następnie do 30 XI w dowództwie twierdzy Grodno. Dn. 1 VI 1920 przeniesiono go w stan spoczynku. Został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z 1 VI 1919. W okresie międzywojennym mieszkał S. w Grodnie. Zmarł tamże w r. 1943; jego pogrzeb stał się manifestacją patriotyczną, której niemieckie władze okupacyjne nie przeciwdziałały.
Kosk H. P., Generalicja Polska, Pruszków 2001 II; Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie; Stawecki, Słown. gen.; – Brochocki A., Dzieje Samoobrony w Szczuczynie nowogrodzkim (1918–19), Wil. 1936 s. 20; Dąbrowski J., Zarys historii wojennej 81-go Pułku Strzelców Grodzieńskich, W. 1928 s. 5, 7; Dziczkaniec J., Samoobrona ziemi lidzkiej, Lida 1938 s. 51, 143; Iwanowski K., Stanisław Iwanowski. Organizator Grodzieńskiej Obrony Obywatelskiej 1918–1919, Gd. 2002; Karassek F. W., Zarys historii wojennej 23-go Pułku Ułanów Grodzieńskich, W. 1930 s. 5–7; Łukomski G., Walka Rzeczypospolitej o kresy północno-wschodnie 1918–1920. Polityka i działania militarne, P. 1994; Łukomski G., Polak B., W obronie Wilna, Grodna i Mińska. Front Litewsko-Białoruski wojny polsko-bolszewickiej 1918–1920, Koszalin–W. 1994; Smoliński A., Jazda Rzeczypospolitej Polskiej w okresie od 12 X 1918 do 25 IV 1920, W. 1999; – Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – CAW: sygn. AP. S–19243 (mf. 583).
Jerzy Adam Radomski