Puszkarski Paweł Piotr, w zakonie ojciec Paweł (1895–1977), bazylianin. Ur. 2 III w Krystynopolu (obecnie Czerwonograd) w pow. sokalskim w rodzinie mieszczańskiej, był synem Jana i Tekli z domu Jaremczuk.
W r. 1911 P. wstąpił do zakonu bazylianów w Buczaczu, gdzie kontynuował naukę gimnazjalną. Po ukończeniu nowicjatu w Krechowie studiował nauki humanistyczne w seminarium w Ławrowie. W r. 1914, po wybuchu pierwszej wojny światowej, został zmobilizowany wraz z innymi klerykami bazyliańskimi do służby sanitarnej w wojsku austriackim. Służbę pełnił w Czortkowie, a po jego zajęciu przez wojska rosyjskie, został wywieziony do Saratowa pod Wołgą, gdzie przebywał w seminarium duchownym obrządku łacińskiego. Po zawarciu pokoju brzeskiego w marcu 1918 przez mocarstwa centralne z Rosją Radziecką, P. wrócił do Krechowa i kontynuował studia filozoficzne. Po wybuchu walk polsko-ukraińskich został, wraz z całym personelem klasztoru, internowany przez władze polskie w r. 1919 w Dąbiu pod Krakowem. Po kilku miesiącach zwolniony, wyjechał do Lwowa, ukończył tu studia filozoficzne w grekokatolickim seminarium duchownym i złożył w dn. 7 VII 1920 śluby wieczyste, a po ukończeniu studiów teologicznych otrzymał w dn. 17 IX 1922 święcenia kapłańskie. W l. 1924–6 przebywał w klasztorze w Krechowie, gdzie był zastępcą (bądź asystentem) mistrza nowicjatu i uczył języka łacińskiego i greckiego. Był też tam m. in. bibliotekarzem. W dn. 26 X 1926 został mianowany ikumenem klasztoru w Krasnopuszczy. Od dn. 17 VIII 1931 aż do wybuchu drugiej wojny światowej był przełożonym rezydencji bazylianów w Warszawie przy ul. Miodowej. Równocześnie był rektorem cerkwi przyklasztornej oraz, od r. 1938, proboszczem reaktywowanej wówczas w Warszawie parafii grekokatolickiej pod wezw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
Okres okupacji niemieckiej przeżył P. w Warszawie. Wybuch powstania warszawskiego 1944 r. zastał go w Otwocku, gdzie przebywał do końca powstania. W maju 1945 powrócił do Warszawy i w t. r. rozpoczął odbudowę zniszczonego klasztoru i cerkwi. Klasztor został odrestaurowany w r. 1949. W l. 1946–57 był P. przełożonym Delegatury Protoarchimandryty z wszystkimi uprawnieniami prowincjała. W dn. 15 XII 1952 został uwięziony wraz z czterema innymi bazylianami pod zarzutem działalności antypaństwowej i skazany na dziesięć lat więzienia. Po dwu i półrocznym pobycie w więzieniu został zwolniony, a w r. 1957 zrehabilitowany. Po uruchomieniu w klasztorze warszawskim nowicjatu bazylianów w r. 1959 objął urząd mistrza nowicjatu i sprawował go przez kilka lat.
P. znany był w Warszawie i poza nią jako ceniony rekolekcjonista i opiekun duchowny klasztorów żeńskich, a przede wszystkim jako spowiednik. Zmarł 9 VIII 1977. Pochowany został w grobowcu bazyliańskim w Warszawie na Bródnie. Pozostawił wspomnienia przechowywane w archiwum przy Kurii Generalnej oo. Bazylianów w Rzymie.
Catalogus provinciae SS. Salvatoris Ordinis Basiliani Sancti Josaphati 1914, Žovkva 1914; toż za l. 1924–38 (roczniki powojenne drukowane w Rzymie); – „Słowo Powsz.” 1977 nr 224 s. 7; „Tyg. Powsz.” 1977 nr 41; „Życie Warszawy” 1977 nr 188; – Akta Kurii Metropolitalnej Warszawskiej: Zakon OO. Bazylianów św. Jozafata od 30 IX 1944; Arch. Bazylianów w W.: Teczka personalna P-ego; – Informacje Jana Bałyka, bazylianina, przekazane przez Tadeusza Śliwę z Przemyśla.
Zygmunt Zieliński