Szotarewicz (Szotarevius, Szotarzewic, Szotarzewicz) Paweł, w zakonie Bartłomiej (1647–1713), paulin.
Ur. w Bolesławcu koło Wielunia w rodzinie mieszczańskiej, był synem Wawrzyńca i Katarzyny.
S. uczył się w kolegium jezuitów w Kaliszu, gdzie ukończył kurs filozofii. Dn. 26 IX 1667 wstąpił do zakonu paulinów; po nowicjacie w klasztorze św. Barbary w Częstochowie złożył 27 IX 1668 profesję zakonną na ręce ks. Augustyna Kordeckiego, ówczesnego wikariusza prowincji i przeora jasnogórskiego. Studiował następnie teologię na Uniw. Krak. W katedrze krakowskiej otrzymał 22 XII 1668 niższe święcenia z rąk bp. Mikołaja Oborskiego, a 31 V 1670 subdiakonat z rąk bp. Andrzeja Trzebickiego. Od r. 1674 zapewne do r. 1680 wykładał najpierw retorykę, a następnie filozofię i teologię w paulińskim studium w Krakowie na Skałce. W l. 1677 i 1680 brał udział w obradach kapituły prow. polskiej. Przed r. 1680 uzyskał stopień doktora teologii.
W l. 1680–94 pełnił S. urząd przeora w Wieluniu. Wydał wtedy żywot św. Stanisława Byssus et purpura seu vita et martirium d. Stanislai episcopi Cracoviensis… (Clari Montis 1693, przekł. polski pt. Życiorys św. Stanisława Biskupa i Męczennika, Oprac. J. Wojtczak-Szyszkowski, Częstochowa 2011). Dzieło to oparł w znacznej mierze na tekstach Jana Długosza i Mikołaja z Wilkowiecka; zawarty tam opis cudów i łask uzyskanych za pośrednictwem świętego zaczerpnął m.in. z akt klasztoru skałecznego i danych z tablic wotywnych. Zamieścił w nim także kilka własnych utworów poetyckich. W r. 1694 opublikował rozważania na temat życia zakonnego Schema regulare seu sermones claustrales… (Clari Montis 1694, wyd. 2, Sermones claustrales…, Czestochoviae 1781). W l. 1680–6 i ponownie od r. 1694 do śmierci należał do zarządu prow. polskiej paulinów jako jeden z definitorów (członek rady prowincjała). W l. 1686–7 oraz od r. 1691 do (prawdopodobnie) r. 1699 był wikariuszem prowincji, czyli bezpośrednim zastępcą prowincjała. Po wyborze prowincjała Rafała Michalskiego na generała zakonu S. jako wikariusz prowincji zarządzał od 16 V do 4 IX 1687 prow. polską zakonu. W l. 1694–1703 sprawował funkcję przeora w klasztorze św. Barbary w Częstochowie. W r. 1696 był delegatem paulinów polskich na kapit. generalnej zakonu. Kolejny raz piastował urząd przeora w Wieluniu (1703–6), a następnie w klasztorze św. Barbary (1706–10). Wydał przeredagowaną przez siebie pracę ascetyczną paulina Chryzostoma Adamowicza „Pabulum animae christianae seu meditationes triplici perfectionis viae servientes…” (Clari Montis 1706). W rękopisie pozostawił komentarze biblijne, traktaty teologiczne i prawnicze, a także łacińską poezję religijną. Był mecenasem sztuki; dzięki jego staraniom wybudowano nowy klasztor w Wieluniu oraz kontynuowano prace budowlane przy sadzawce św. Stanisława na krakowskiej Skałce. Zmarł 5 VIII 1713 w klasztorze w Częstochowie na Jasnej Górze.
Bibliografia zakonu paulinów za lata 1500–1990, W. 2008 I; Estreicher; Słown. Pol. Teologów Katol., IV; – Kracik J., Paulini XVI–XVIII wieku w krakowskich i częstochowskich wykazach święceń, „Studia Claromontana” T. 5: 1984 s. 327; Nadratowski M. P., Życie konwentu paulinów z krakowskiej Skałki w świetle rachunków z lat 1644–1688, tamże T. 17: 1997 s. 514, 953–4; – Roczniki Zakonu Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika (Roczniki paulińskie), Częstochowa 2008 I ks. 2; – Arch. Klasztoru Paulinów w Częstochowie na Jasnej Górze: sygn. 77 s. 59, 546–7, sygn. 535 s. 57, 100, 106, 108, 128, 143, 188, 213, 215, 231–2, 270, 284, 301, 329, 343, 345, 421, 467, 470, 491, 526, 556, 571, 623, 654, 656, 675, 715, 748, 754, 768, 822, sygn. 536 s. 39, 138, 146, 193, 300, 319, sygn. 761 k. 36, 78, 83, 86, 90, 95, 97, 99–100, sygn. 744 s. 472, 598, 602, 613, 650, sygn. 2258 s. 56, sygn. I 95, I 103, I 105, I 117, I 135 s. 1–213, sygn. II 67, II 82; Arch. Klasztoru Paulinów w Kr. na Skałce: sygn. 1 s. 124, 140, 153, 158, 186, 191, sygn. 11 s. 213–18, sygn. 72 s. 303, sygn. 102 s. 26–7.
Grzegorz Prus