Ostrowski Piotr (Peter, Pedro), (1902–1964), malarz i podróżnik. Ur. 14 V w Zulehen koło Weidhofen w Dolnej Austrii, był synem Gustawa (1860–1923) i jego drugiej żony Eugenii von Haugwitz, bratankiem Juliusza (zob.). Ojciec, związany interesami z towarzystwem ubezpieczeniowym Lloyda, stale podróżował, dzięki czemu O. już w najwcześniejszej młodości poznał wiele krajów Europy. Uczył się kolejno w Wielkiej Brytanii, Belgii, Austrii i Niemczech; maturę zdał w r. 1920 w Monachium. W l. 1920–2 studiował ekonomię na uniwersytecie w Monachium, skąd został usunięty za wyłożone w pracy dyplomowej tezy o negatywnej roli państwa, przerzucającego na obywateli ciężary inflacji i kryzysów ekonomicznych. W l. 1922–3 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium pod kierunkiem C. I. Becker-Gundahla. W l. 1923–4 przebywał przez pewien czas w Warszawie, przyjaźniąc się m. in. z malarzem Stefanem Norblinem. Lata 1924–32 poświęcił na praktyczne studia w zakładach przemysłowych («Austro-Tatra», «Steyer», «Damisch») oraz na podróże po Europie i Afryce północnej (przebył dwukrotnie Saharę). W r. 1932 wrócił do Akademii w Monachium i poświęcił się całkowicie malarstwu. Wystawiał tamże po raz pierwszy w r. 1934 w Kunstverein. W r. 1938 miał indywidualną wystawę swych prac w Monachium. W ostatnich latach przed wojną poważnie myślał o opuszczeniu Niemiec, w r. 1939 został jednak jako obywatel niemiecki zmobilizowany. Wykorzystując czasowe zwolnienie z powodu kontuzji, wkrótce zdezerterował i ukrywał się do końca wojny. W r. 1945 brał udział w odtworzeniu Związku Artystów (Kunstverein) w Monachium i został jego sekretarzem.
W r. 1948 wyemigrował wraz z żoną do Peru, gdzie osiedlił się w Chaclacayo koło Limy. W Peru O. poświęcił się twórczości artystycznej oraz pionierskim podróżom w głąb tropikalnego interioru. Rychło zyskał opinię wybitnego znawcy dziewiczych terenów oraz mieszkających tam plemion indiańskich. O. wystawiał w Limie w l. 1949, 1951, 1952, 1955, 1958 i 1964 i w Kingston (Jamajka) w r. 1963. W Peru uważany był za wybitnego i narodowego artystę: w r. 1957 otrzymał Nagrodę Prezydenta Republiki. Ponadto brał udział w wystawach zbiorowych w Berlinie, Monachium, Stuttgarcie i Paryżu (1934–64). O. w początkowym okresie swej twórczości nawiązywał do kierunków postimpresjonistycznych, później w latach pięćdziesiątych osiągnął własny indywidualny styl. W okresie peruwiańskim przeważnie malował folklor indiański, krajobrazy z «selvy» architekturę, portrety. Początkowa, związana z pobytem na południu, fascynacja kolorem ustąpiła z czasem jednolitej niemal tonacji brunatno-zielonego wnętrza dżungli. Dekoracyjno-ekspresyjne układy kompozycyjne z ostatnich lat życia malarza cechuje niezwykła dyscyplina, ograniczona do linii poziomych i pionowych. Pasją O-ego były eksperymenty w dziedzinie technik artystycznych. Zaznaczył się również na polu sztuki stosowanej (wyroby z drewna) i architektury (dom własny w Chaclacayo). Zmarł 24 X 1964 w Chaclacayo, pochowany został w Limie.
O. był żonaty dwukrotnie: z Karoliną Toupalik (od r. 1926, rozwiedziony w r. 1932) i po raz drugi z Marianną Wilke, malarką (od r. 1938, w Monachium); z obu małżeństw nie pozostawił potomstwa. W r. 1966 odbyła się wystawa pośmiertna prac O-ego w Limie, zorganizowana przez Centralny Instytut Sztuki w Peru, w r. 1976 wystawa «Szkice peruwiańskie» w Krakowie (w Stowarzyszeniu Historyków Sztuki). Obrazy O-ego znajdują się w galeriach państwowej i miejskiej w Monachium oraz w Muzeum Narodowym w Krakowie (dar żony artysty), ponadto w zbiorach prywatnych w różnych krajach.
Piotr Ostrowski, 1902–1964, Szkice peruwiańskie, Stowarzyszenie Historyków Sztuki, Kr. 1976 (katalog wystawy z obszerną notą biogr. i fot.); – Materiały biograficzne w posiadaniu rodziny w Krakowie.
Jan K. Ostrowski