Sosiński Rajmund Andrzej, pseud. literacki: Andrzej Soraj (1907–1980), inżynier elektryk, redaktor naczelny „Horyzontów Techniki”. Ur. 7 II w Lublinie, był synem Adama, maszynisty kolejowego, i Genowefy z Cichowskich.
W l. 1915–25 uczył się S. w Lublinie, najpierw w Szkole Handlowej (do r. 1921), następnie w Państwowym Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym im. J. Zamoyskiego, gdzie zdał maturę. Równocześnie uczył się gry na skrzypcach, która stała się jego pasją życiową. Od r. 1925 studiował na Wydz. Elektrotechnicznym Politechn. Warsz. W czasie studiów dorabiał, grywając w orkiestrze studenckiej. W r. 1932 został, na krótko, aresztowany za udział w wiecu młodzieży lewicowej. W październiku t.r. otrzymał tytuł inżyniera elektryka na podstawie pracy Badanie silników dwuklatkowych, napisanej pod kierunkiem Kazimierza Żórawskiego. W l. 1932–3 pracował jako monter przy zakładaniu telefonów w Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów (DOPiT) w Piotrkowie Trybunalskim; w l. 1933–9 był kolejno referendarzem, inspektorem technicznym i kierownikiem Oddziału Budowy i Konserwacji Wydz. Technicznego DOPiT w Warszawie. Równocześnie w r. szk. 1938/9 wykładał w Zawodowej Szkole Teletechnicznej w Warszawie.
W początku września 1939, jako specjalista w dziedzinie łączności, został S. przydzielony do sztabu Armii «Modlin». Początkowo organizował łączność z Grupą Operacyjną «Wyszków», następnie przeszedł wraz ze sztabem szlak bojowy do Krasnobrodu na Lubelszczyźnie. Po kapitulacji wrócił do Warszawy i jesienią 1939 założył wraz z Bohdanem Łysakiewiczem przy ul. Grochowskiej 172 warsztat elektrotechniczny «Iskra», w którym produkowano kieszonkowe bateryjki elektryczne. W r. 1942 władze niemieckie zamknęły wytwórnię, ale S. nadal prowadził na niewielką skalę nielegalną produkcję. Równocześnie w l. 1942–4 wykładał elektrotechnikę w jednej z warszawskich szkół zawodowych. W czasie powstania warszawskiego przebywał w Zalesiu pod Warszawą. Podjęte po wyparciu Niemców próby uruchomienia produkcji bateryjek elektrycznych, z uwagi na zniszczenia wojenne wytwórni, nie powiodły się.
Od maja 1945 do czerwca 1946 wykładał S. przedmioty elektrotechniczne w Gimnazjum i Liceum Teletechnicznym w Warszawie. Opublikował podręczniki: Podstawy elektrotechniki dla liceów zawodowych, (W. 1946 cz. 1–2) oraz Przyrządy i układy pomiarowe w elektrotechnice. Podręcznik dla elektryków (W. 1949). W l. 1946–8 pracował w Zjednoczonych Zakładach Przemysłu Muzycznego podległych Min. Kultury i Sztuki. Brał udział w uruchamianiu m.in. fabryki fortepianów w Legnicy i fabryki nagrań płytowych na warszawskiej Pradze. W kwietniu 1948 na propozycję prezesa Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT) Bolesława Rumińskiego objął stanowisko naczelnego redaktora nowo utworzonego miesięcznika popularyzującego wiedzę techniczną „Horyzonty Techniki”. S. zorganizował redakcję i wydawał pismo od września t.r. do września 1973. Dobrał zespół doskonałych współpracowników i współautorów, nadał pismu atrakcyjną szatę graficzną, wprowadził interesujące materiały i rubryki stałe; m.in. na łamach pisma pojawiła się fantastyka naukowa, której głównym autorem był Stanisław Lem. W czasie kierowania przez S-ego redakcją pisma jego nakład wzrósł ponad dziesięciokrotnie. S. zamieszczał również własne artykuły, podpisując je swoim nazwiskiem, lub pseud. Andrzej Soraj. Drukował też liczne artykuły w pismach technicznych, a także dziennikach i periodykach, m.in.: „Gromada”, „Rolnik Polski”, „Trybuna Ludu”, „Życie Warszawy”. Opublikował również kilkanaście książek popularyzujących technikę, m.in.: Historia roweru (W. 1951), Energia elektryczna w służbie człowieka (W. 1955), Silnik pomaga człowiekowi (W. 1956), O starej i nowej technice (W. 1957), Z techniką na ty. Elektrotechnika, motoryzacja, radiotechnika (W. 1961), Rozmowy o technice (W. 1963), Z dziejów energetyki (W. 1964), Fizyka wokół nas (W. 1965, 1968), Obrazki ze świata fizyki i techniki (W. 1967, 1971, 1975, toż w jęz. bułgarskim, Sofia 1972, 1979), Poczet wielkich techników i wynalazców (W. 1970), Fizyka i my (W. 1976, Kat. 1987). Był członkiem Rady Naukowej Muz. Techniki w Warszawie, Komisji Bibliotecznej NOT-u, Komisji ds. literatury popularnej przy Dep. Wydawniczym Min. Kultury i Sztuki, a także współpracował stale z Tow. Wiedzy Powszechnej (był m.in. wiceprzewodniczącym Komisji Wydawniczej); przez dwie kadencje był członkiem zarządu Związku Zawodowego Pracowników Instytucji Społecznych.
Po przejściu na emeryturę w końcu r. 1973 pracował S. nadał w redakcji „Horyzontów Techniki” do r. 1976 w niepełnym wymiarze godzin. Grywał dla przyjemności na skrzypcach, solo lub w duecie z żoną, pisał też pamiętniki. Zmarł w Warszawie 17 XI 1980 i pochowany został na Północnym Cmentarzu Komunalnym. Odznaczony był m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Kawalerskim Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski oraz złotą Odznaką NOT-u.
W małżeństwie z Jadwigą z Waśniewskich (ur. 26 VI 1909), muzykiem, miał S. dwoje dzieci: córkę Martę (ur. 4 X 1939), pianistkę, laureatkę III nagrody w Konkursie Chopinowskim w Warszawie w r. 1965, zamężną Janczewską i zamieszkałą w Würzburgu, oraz syna Pawła (ur. 26 IV 1946), również mieszkającego poza Polską.
Pol. Bibliogr. Liter. za r. 1971; – Marks A., Parę słów o Rajmundzie Sosińskim, „Życie Warszawy” dod. „Życie i Nowoczesność” 1981 nr 18; Redaktor Rajmund Sosiński nie żyje, „Horyzonty Techn.” 1980 nr 12 (fot.); Tymowski S. J., Wspomnienie o Rajmundzie Sosińskim, redaktorze naczelnym „Horyzontów Techniki” w l. 1948–1973, „Prasa Techn.” 1981 nr 4 s. 39–40 (fot.); – „Życie Warszawy” 1962 nr 56 (dot. córki S-ego, Marty), 1980 nr 273, 278; – Politechn. Warsz.: Teczka akt studenckich S-ego, nr 9597; Stow. Dziennikarzy Pol. w W.: Teczka osobowa S-ego; Wydz. Spraw Pracowniczych SIGMA-NOT w W.: Teczka akt personalnych S-ego, nr 2138.
Stanisław Konarski