Reyman Robert Kazimierz (1875–1944), oficer armii austro-węgierskiej, generał brygady WP. Ur. 5 XI w Winnikach w pow. lwowskim, był synem Edwarda i Marii z Lankotków.

Po ukończeniu czterech klas gimnazjalnych w Krakowie i Szkoły Kadetów w Łobzowie pod Krakowem R. wstąpił 18 VIII 1894 do armii austro-węgierskiej i początkowo pełnił służbę oficerską jako kadet-aspirant w kompanii 99 p. piechoty w Klosterbrucku, a następnie w Sarajewie w 1 Bośniacko-Hercegowińskim P. Piechoty jako oficer prowiantowy, od 1 XI 1895 w stopniu podporucznika. Dn. 1 I 1897 został oficerem kompanijnym, a 1 V 1900 otrzymał stopień porucznika i od 1 XII t. r. był dowódcą kompanii 1 Bośniacko-Hercegowińskiego P. Piechoty w Wiedniu. Od 1 III 1902 służył najpierw jako oficer kompanijny, później jako oficer prowiantowy w Bośniacko-Hercegowińskim Batalionie w Wiedniu, i ponownie jako oficer kompanijny. Latem 1906 przebywał w Szkole Strzeleckiej w Brucku, od 6 VIII t. r. pełnił kolejno obowiązki oficera kompanijnego, oficera patrolowego batalionu, komendanta magazynu intendentury. Po ukończeniu dwuletniego (10 IX 1907 – 15 VII 1909) Kursu Intendentury w Wiedniu objął 1 VIII 1909 funkcję referenta do spraw zaopatrzenia w intendenturze V korpusu w Bratysławie. Dn. 1 V 1910 otrzymał stopień kapitana, a 1 V 1911 stopień wojskowego podintendenta. Dn. 1 XI 1912 objął stanowisko referenta mundurowego w intendenturze XIII korpusu w Zagrzebiu, a od 1 V 1913 do 3 VIII 1914 był referentem mundurowym w intendenturze V korpusu w Bratysławie. Podczas przedwojennej służby w armii austro-węgierskiej ukończył ponadto pięciomiesięczny kurs jazdy konnej, kurs dla oficerów prowiantowych i kurs Korpuśnej Szkoły Oficerskiej w Wiedniu (daty uczęszczania do wymienionych szkół nie są znane).

Od 4 VIII 1914 do 12 XII 1915 R. był szefem intendentury w dowództwie taborów V korpusu, potem do 10 XI 1916 zastępcą szefa intendentury w dowództwie V korpusu. Dn. 11 XI 1916 objął stanowisko szefa intendentury w 17 dyw. piechoty, 1 XI 1917 awansował do stopnia wojskowego intendenta, co odpowiadało randze podpułkownika i swoje funkcje pełnił do 16 XII 1917. Później był oficerem intendentury w dowództwie austro-węgierskiej grupy operacyjnej w Albanii. Dn. 13 I 1919 zgłosił się do WP, uzyskał zatwierdzenie stopnia wojskowego intendenta i otrzymał przydział do Sekcji Umundurowania w Departamencie Gospodarczym Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.). W dn. 20 V t. r. objął stanowisko kierownika Sekcji Zaopatrzenia w Dep. Gospodarczym MSWojsk., a od 30 VII 1920 był szefem Sekcji Zaopatrzenia Rodzin Wojskowych i Emerytów w tymże departamencie. W dn. 20 IX 1920 awansował do stopnia pułkownika intendentury ze starszeństwem od 1 IV t. r. Z dn. 30 XII 1920 został przeniesiony do oddziału Naczelnej Kontroli w MSWojsk., a 1 VIII 1921 był mianowany szefem II Wydziału w Oddziale Kontroli Administracji MSWojsk. W dn. 16 VIII 1921 został mianowany pułkownikiem Korpusu Kontrolerów Wojskowych, a w r. 1923 szefem V Grupy Korpusu Kontrolerów (KK). Następnie był szefem III Grupy KK. W dn. 17 XII 1924 otrzymał stopień generała brygady ze starszeństwem od 15 VIII 1924. W r. 1928 odszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Warszawie.

R. miał opinię człowieka inteligentnego, bardzo pracowitego i systematycznego, a jednocześnie dysponującego gruntowną wiedzą w dziedzinie gospodarki wojskowej (opinia gen. Kazimierza Sosnkowskiego). Brak informacji o losach R-a po przejściu na emeryturę (wymieniony jest jeszcze w „Roczniku Oficerskim” z r. 1934), zginął podczas powstania warszawskiego 24 IX 1944 na Żoliborzu. Po wojnie szczątki jego po ekshumacji zostały złożone w grobie rodzinnym na cmentarzu Komunalnym Powązki, dawnym Wojskowym. Był odznaczony Kawalerskim Krzyżem Orderu Franciszka Józefa, Orderem Signum Laudis, Złotym Krzyżem Zasługi i Orderem Polonia Restituta.

W małżeństwie z Marią Kretschman miał R. troje dzieci: córkę Marię (ur. 1916), oraz synów: Roberta (ur. 1917) i Antoniego (ur. 1919)

Kryska-Karski I., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976 (jako Rejman); Dziennik Personalny MSWojsk., W. 1924 nr 131, 1925 nr 45; Rocznik Oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1934; – Woszczyński B., Ministerstwo Spraw Wojskowych 1918–1921, W. 1972 (jako Rejman); – CAW: Teczki akt osobowych gen. Reymana, Wnioski o odznaczenie orderem „Odrodzenia Polski” nr 2 – 834 i P. 6002; – Informacje Zdzisława Nicmana z W. (na podstawie relacji syna R-a, Roberta).

Mieczysław Wrzosek