Staniszewski Robert (1925–1988), cybernetyk, profesor Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, pułkownik Wojska Polskiego. Ur. 15 XI w Nietulisku Dużym (pow. opatowski) na Kielecczyźnie w rodzinie rolniczej, był synem Stanisława i Julii z Korzeniowskich.
Od r. 1941, podczas okupacji niemieckiej, S. przyuczał się do zawodu tokarskiego w zakładach metalurgicznych w Starachowicach. Po wojnie, w czerwcu 1945, rozpoczął służbę wojskową i wkrótce został skierowany w charakterze technika konstruktora do pracy w Zakładach Naprawczych Lotniczych w Dęblinie (do r. 1949). Uzyskał wówczas kolejno stopnie podporucznika (1947) i porucznika (1949). W l. 1949–56 pracował na stanowiskach technicznych w jednostkach należących do Inst. Techniki Lotniczej, zaś od r. 1952 studiował równocześnie na Wydz. Lotniczym Politechn. Warsz.; w r.n. awansował na kapitana. W r. 1956 uzyskał dyplom inżyniera mechanika w zakresie eksploatacji samolotów. T.r. został asystentem, a po otrzymaniu stopnia magisterskiego i awansu na majora w r. 1958 – starszym asystentem w Wojskowej Akad. Technicznej (WAT) w Warszawie. W l. 1959–62 kierował tam laboratorium pomiarów i automatyki. Dn. 25 X 1962 doktoryzował się w zakresie nauk technicznych na podstawie dysertacji O zagadnieniu wyznaczenia optymalnych i krytycznych parametrów pracy nieizobarycznego silnika rakietowego na paliwo ciekłe z dyszą rozwartą, napisanej pod kierunkiem Ryszarda Szymanika. T.r. został mianowany docentem na Wydz. Mechanicznym WAT i otrzymał stopień podpułkownika. W r. 1968 wraz z awansem na pułkownika objął funkcję zastępcy kierownika Inst. Techniki Lotniczej i Rakietowej. Potem, w l. 1970–7 kierował Zakł. Automatyki i Dynamiki Układów. W tym okresie wykładał też poza macierzystą uczelnią: automatykę i dynamikę obiektów pływających w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni (1968–73), automatykę w Wyższej Szkole Lotniczej w Dęblinie (1970–2) i metodologię projektowania na Politechn. Warsz. (1970–5). Dn. 17 V 1973 habilitował się na podstawie rozprawy Synteza pewnego dynamicznego modelu optymalizacji złożonych układów cieplnych („Biul. Wojsk. Akad. Techn. im. Jarosława Dąbrowskiego” R. 21: 1972, dod. do nr 10). W r. 1977 objął kierownictwo Katedry Układów Sterowania. Po otrzymaniu w r. 1979 profesury nadzwycz. dodatkowo kierował w l. 1979–80 Inst. Techniki Rakietowej WAT. W r. 1985 mianowany został profesorem zwycz.
S. specjalizował się w badaniach dotyczących teorii sterowania, cybernetyki technicznej i metodologii projektowania. W szczególności interesował się powiązaniami automatyki i teorii sterowania systemów z ich konstrukcją w aspekcie eksploatacji, starzenia i rozwoju. Zainicjował badania nad nową klasą systemów sterowania zintegrowanego i był autorem modeli dynamiki projektowania rozwojowego. Opublikował ponad 200 prac naukowych i popularnonaukowych, w tym 20 podręczników i skryptów, m.in. Cybernetyka systemów projektowania (Wr. 1980), Sterowanie zespołów napędowych: projektowanie, konstrukcja i eksploatacja (W. 1980), Rozwój systemów projektowania (W. 1981), Cybernetyczna teoria projektowania (Wr. 1986) i Teoria systemów (Wr. 1988). W r. 1985 zorganizował w Warszawie międzynarodową konferencję «Cybernetics–85», a w r.n. pierwsze konwersatorium poświęcone sztucznej inteligencji, czym zainicjował w Polsce rozwój tej dziedziny dla potrzeb robotyki i metodologii projektowania. Był redaktorem naczelnym kwartalnika „Postępy Cybernetyki” i serii wydawniczej „Cybernetyka”, a także stałym recenzentem amerykańskiego czasopisma „Mathematical Review”. Działał w Komitecie Informatyki PAN i Komitecie Automatyki i Robotyki PAN, przewodniczył Radzie Naukowej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Zakładów Metalowych w Skarżysku Kamiennej oraz był członkiem dziewięciu rad naukowych instytutów i uczelni technicznych. Jako autorytet w swojej dziedzinie pełnił funkcje konsultanta biur projektowych i konstrukcyjnych. Należał od r. 1962 do Stow. Inżynierów i Mechaników Polskich (SIMP), w którym był członkiem zarządu oddziału warszawskiego w l. 1966–72. Od r. 1970 działał w Polskim Tow. Cybernetycznym (PTC) jako sekretarz naukowy, członek zarządu głównego i jego prezes (od r. 1984). Był członkiem PZPR. Zmarł nagle 7 III 1988 w Szczecinie, pochowany został na cmentarzu Komunalnym na Powązkach w Warszawie. Odznaczony był m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, oraz złotymi i srebrnymi odznakami SIMP i PTC.
Pośmiertnie ukazała się jeszcze jedna praca S-ego pt. Sterowanie procesem eksploatacji (W. 1990), przygotowana do druku przez Jerzego Tchórzewskiego przy udziale Jana Figurskiego.
W małżeństwie z Wacława z Wnuków (ur. 1928), pracownikiem Min. Handlu Zagranicznego, miał S. dwóch synów: Krzysztofa (ur. 1952), informatyka, projektanta generalnego w Rządowym Centrum Informatycznym PESEL (1977–85), pełnomocnika prezydenta Warszawy ds. informatyki (1985–90), potem przedsiębiorcę w dziedzinie finansowego programowania inwestycyjnego, i Marka (ur. 1959), pracownika cywilnego WP (do r. 1990), potem przedsiębiorcę (wdrażanie systemów informatycznych).
Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1962, W.–P. 1963 s. 166; toż 1974, W.–P. 1976 s. 816; Kto jest kim w Polsce, W. 1989, 1993; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Głos Wpol.” 1988 nr 59, „Postępy Cybernetyki” R. 12: 1989 z. 4 s. 5–7, „Prakseologia” 1989 nr 4 s. 227–9 (P. Sienkiewicz), „Życie Warszawy” 1958 nr 59, 61; – Informacje syna, Krzysztofa Staniszewskiego z W.
Stanisław Tadeusz Sroka