INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Robert Szajer  

 
 
Biogram został opublikowany w XLVI tomie Polskiego Słownika Biograficznego w latach 2009-2010.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Szajer Robert (1897–1983), inżynier dróg i mostów, docent Politechniki Warszawskiej.

Ur. 30 V w Warszawie, był synem Wojciecha, drukarza zecera, i Klementyny z Miazgów.

W l. 1905–10 uczył się S. w Szkole Realnej K. Nawrockiego w Warszawie, a następnie w tamtejszym ośmioklasowym Gimnazjum Filologicznym Z. Korzeniewskiego, gdzie w r. 1914 zdał maturę. Po rocznym udzielaniu korepetycji podjął w r. 1915 studia na Wydz. Inżynierii Budowlanej i Inżynierii Rolnej (od r. 1916 Wydz. Inżynierii Budowlanej, od r. 1920 Wydz. Inżynierii Lądowej) nowo otwartej Politechn. Warsz. Od listopada 1918 do listopada 1920 służył w WP; w stopniu plutonowego brał udział w wojnie polsko-sowieckiej w 1. Baonie Saperów, m.in. w walkach pod Rawą Ruską. Dn. 19 VII 1921 ukończył studia, otrzymując dyplom inżyniera dróg i mostów, po czym 27 VII t.r. podjął pracę w PKP jako projektant i kierownik działu stacji w podległym bezpośrednio Min. Komunikacji Biurze Projektów i Studiów. W l. 1924–33 był równocześnie starszym asystentem u Witolda Wierzbickiego w Katedrze Inżynierii Leśnej SGGW (wykładał tam kosztorysowanie robót inżynierskich) oraz nauczycielem i kierownikiem Szkoły Zawodowo-Dokształcającej w Warszawie przy ul. Ząbkowskiej. W r. 1935 Koło Leśników Studentów SGGW opublikowało jego wykłady pt. Kosztorysowanie. Rok. akad. 1935/36 (W.). Pracując nadal w PKP, był S. od maja 1933 kontrolerem drogowym w Lublinie, a od r. 1936 naczelnikiem Oddziału Drogowego w Skarżysku Kamiennej. Projektował stacje na nowo budowanych liniach kolejowych, m.in. Kutno–Płock i Nasielsk–Sierpc oraz uczestniczył w opracowaniu projektu przebudowy węzła warszawskiego i stacji przy porcie w Gdyni.

Podczas okupacji niemieckiej przebywał S. w Warszawie. Pracując od 1 II 1940 do 15 I 1945 w Tow. Przemysłu Metalowego «Rudzki K. i S-ka», odtworzył wraz z Franciszkiem Szelągowskim i Aleksandrem Witkowskim projekt zniszczonego mostu drogowo-kolejowego przez Narew w Modlinie oraz kierował budową mostu przez Drzewiczkę w Radzicach Dużych na trasie kolejowej Tomaszów– Radom. Po zakończeniu okupacji niemieckiej pracował od 7 III t.r. w Min. Komunikacji na różnych stanowiskach kierowniczych, m.in. od 1 III 1946 w Biurze Planowania jako naczelnik, a od 1 IV 1947 w Dep. Budowy i Utrzymania Kolei. Od r. 1945 był równocześnie zatrudniony na Politechn. Warsz. jako starszy asystent w Katedrze Dróg Żelaznych na Wydz. Inżynierii (od r. 1949 na Wydz. Komunikacji). Dn. 27 II 1948 doktoryzował się na podstawie napisanej pod kierunkiem Stanisława Skawińskiego rozprawy Urządzenia kolejowe na tle miast i osiedli. Prowadził badania naukowe w zakresie kosztorysowania, mechanizacji oraz planowania i organizacji robót kolejowych. Opublikował m.in. skrypty Stacje kolejowe (W. 1947), Kolejowe roboty drogowe. Według wykładów na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej (W. 1948) i Przewodnik metodyczny do przedmiotu „koleje” (W. 1952, 1954), a ponadto rozdziały Budowa i utrzymanie toru w „Podręczniku inżynierskim” (W. 1949) i pracy zbiorowej „Koleje” (W. 1952).

Od 1 I 1950 był S. w Min. Komunikacji naczelnym inżynierem i zastępcą dyrektora w Biurze Projektów i Studiów Komunikacyjnych, a od 1 II 1955 pełnił te funkcje w Zarządzie Biur Projektowych Centralnego Biura Studiów i Projektów Kolejowych, przeorganizowanym 1 IV 1961 w Centralne Biuro Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Kolejowego. Uczestniczył w opracowaniu rozwiązań projektowych wielkich obiektów, m.in. węzła warszawskiego (wprowadzenie łącznicy Warszawa Zachodnia–Warszawa Gdańska i zachowanie stacji rozrządowej w rejonie Rembertów–Wesoła, zamiast przebudowy dla tych celów stacji Warszawa Praga), węzła krakowskiego (liczne zmiany związane z powstaniem Huty im. Lenina i budowa obsługującej ją nowej stacji), węzła katowickiego (całokształt zagadnień przewozowych w połączeniu z pracą węzłów częstochowskiego i krakowskiego), węzła kieleckiego (oddzielenie ruchu towarowego od pasażerskiego i koncepcja budowy linii Kielce–Ostrowiec Świętokrzyski), węzła oświęcimskiego (opracowanie naukowo-techniczne jego przebudowy i elektryfikacja linii) oraz granicznych stacji przeładunkowych: Małaszewicze i Hurko-Medyka (rozwiązano tu po raz pierwszy zagadnienia technologii pracy przy przeładunku rudy, jej odmrażania i ważenia). Miał też wpływ na ostateczny kształt wielu projektów, m.in. elektryfikacji linii Katowice–Kraków, Warszawa–Katowice i Warszawa–Kutno–Poznań; opracował rozwiązania projektowe ich układów stacyjnych w Koluszkach, Piotrkowie Trybunalskim, Częstochowie, Ząbkowicach, Szopienicach, Mysłowicach, Trzebini, Łowiczu, Kutnie, Koninie i Poznaniu. Opublikował podręczniki dla technikum kolejowego: Linie kolejowe (W. 1953, 1955) oraz Stacje i węzły kolejowe (W. 1954, 1956). W r. 1955 został zastępcą profesora, a w r. 1957 docentem etatowym. Pełnił funkcję prodziekana ds. bytowych studentów (1956–60), będąc jednocześnie opiekunem domów studenckich (1957–61) oraz wchodził w skład Wydz. Komisji Weryfikacyjnej ds. Stypendium (1958). Dn. 1 X 1962 objął kierownictwo Katedry Budowy Kolei na Wydz. Komunikacji. Ogłosił następny podręcznik dla technikum kolejowego Drogi kolejowe (W. 1962, 1965, 1971, 1977), a także publikował artykuły o kolejnictwie w „Przeglądzie Komunikacyjnym”, „Przeglądzie Kolejowym”, „Politechnice” oraz „Biuletynie Stow. Inżynierów i Techników Komunikacji”. Brał udział w pracach Komisji Głównej Transportu Komitetu Nauki i Techniki (jako zastępca przewodniczącego w Zespole Problemowym Transportu Kolejowego) oraz Rady TechnicznoEkonomicznej przy ministrze komunikacji (jako zastępca przewodniczącego Sekcji Drogowej), Komisji Planu Perspektywicznego w Min. Komunikacji (jako przewodniczący Zespołu Drogowego); wchodził też w skład Zespołu Węzła Kolejowego Warszawskiego i Zespołu Kolejowego Okręgu Katowickiego. Dn. 30 VI 1963 zrezygnował z pracy w Min. Komunikacji, utrzymał natomiast zajęcia na Politechn. Warsz.

W r. 1967 przeszedł S. na emeryturę, ale nadal był czynny naukowo i prowadził wykłady. Przewodniczył w l. 1967–72 Kolegium Redakcyjnemu „Komunikatów Informacyjnych”, wydawanych przez Centralne Biuro Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Kolejowego. W r. 1968 otrzymał zespołową Nagrodę Państw. I st. w zakresie komunikacji i łączności za zrealizowany projekt linii średnicowej kolejowego węzła warszawskiego. Opublikował m.in. dwuczęściową książkę Drogi żelazne (W. 1969, 1970), a wspólnie z Jerzym Makowskim pracę Beton w nawierzchniach szynowych. Beton w obiektach i urządzeniach komunikacyjnych, kolejowych. Budynki do obsługi transportu kolejowego („Budownictwo betonowe”, W. 1970 XV). Ogółem ogłosił ok. 30 skryptów, podręczników i artykułów naukowych. Działał w stowarzyszeniach branżowych, m.in. w Związku Polskich Inżynierów Kolejowych, Związku Zawodowym Kolejarzy oraz Stow. Inżynierów i Techników Komunikacji; był sekretarzem jego Głównej Komisji Rewizyjnej i w r. 1961 otrzymał godność jego członka honorowego. Zmarł 25 XI 1983 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kw. 192). Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955), Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955), Złotą Odznaką NOT oraz tytułem honorowym «Zasłużony Kolejarz PRL» (1960).

W małżeństwie z Jadwigą z Assburych miał S. córkę Zofię (ur. 1924), absolwentkę Wydz. Ogrodniczego SGGW.

 

Bibliogr. Warszawy, II; Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1944–1974, W. 1978 III; Jankowerny W., Jasińska M., Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1972; Nagrody państwowe w latach 1948–1980. Informator, Oprac. J. Adamowiczowa, Wr. 1983; Słown. techników, z. 8; – Księga pamiątkowa SGGW (1937); Księga pamiątkowa SGGW (1958), I; 50 lat Wydziałów Inżynierii Budowlanej, Inżynierii Sanitarnej i Wodnej, Komunikacji, Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej 1915–1965, Red. B. Kalabiński, W. 1965 s. 18, 231, 233–5 (częściowa bibliogr.); Politechn. Warsz. 1915–65, s. 400; – Nekrologi: „Drogi Kolejowe” 1984 nr 1 s. 32, „Życie Warszawy” 1983 nr 296; – Arch. Politechn. Warsz.: sygn. 2584 (akta osobowe); Politechn. Warsz., Sekretariat Szkoły: sygn.1903.

Józef Piłatowicz

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Zbigniew Eugeniusz Religa

1938-12-16 - 2009-03-08
kardiochirurg
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Rafał Radziwiłłowicz

1860-12-20 - 1929-10-28
lekarz
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.