Hinze Roman Gustaw (1880–1946), lekarz, chirurg. Pochodził z rodziny z dawna osiadłej w Cieszynie, która pierwotnie nosiła nazwisko Hinczów. H. ur. we Lwowie 3 XI, był synem Alfreda, sędziego, i Augusty Sopuch. Po zdaniu matury w Stryju w r. 1898 rozpoczął studia medyczne na Uniw. Lwow. i zakończył je dyplomem doktora wszech nauk lekarskich (1904). Odtąd, po odbyciu służby wojskowej, pracował kolejno w szpitalach powszechnych: we Lwowie, Stryju (1905), Zaleszczykach (1909), wreszcie od r. 1913 w Rzeszowie. Równocześnie od r. 1905 pracował naukowo, najpierw jako demonstrator przy katedrze anatomii patologicznej na Uniw. Lwow., następnie w Wiedniu w zakresie chirurgii, jako asystent prof. Konrada Büdingera, a w dziedzinie ginekologii u prof. Schanty (1906). W czasie urlopów naukowych studiował wielką chirurgię w Heidelbergu oraz urologię u prof. Poziego w Paryżu. W r. 1913 został mianowany przez Wydział Krajowy we Lwowie prymariuszem i dyrektorem szpitala w Rzeszowie, z głównym zadaniem zbudowania nowoczesnego, obszernego szpitala dla obsłużenia środkowej Małopolski. H. rozwinął w Rzeszowie bardzo żywą działalność. Przebudował oraz zmodernizował stary i zaniedbany szpital, a nadto wyposażył go w najnowsze instrumenty i aparat Rentgena. W czasie pierwszej wojny światowej był szefem chirurgii w wojskowych szpitalach: w Rzeszowie, Tarnowie, Wadowicach i w Morawskiej Ostrawie. W r. 1918 już 6 XI wrócił na stanowisko dyrektora szpitala w Rzeszowie; przejął wówczas materiały sanitarne i pieniądze publiczne z rąk austriackich intendentów Rzeszowa. Zdobywał dla szpitala w Rzeszowie amerykańskie lekarstwa i materiały lecznicze oraz otwarł dla biednej ludności bezpłatne ambulatorium dla dzieci i matek, które było czynne przez kilka lat. W tym też czasie zorganizował Oddział Tow. Lekarskiego oraz od r. 1925 Tow. Koła Walki z Gruźlicą w Rzeszowie; łączył wiedzę teoretyczną z demonstrowaniem ciekawych zabiegów operacyjnych. H. ogłosił też szereg własnych prac lekarskich i komunikatów na łamach: „Polskiego Czasopisma Lekarskiego”, Zastosowanie trójgrańca Fleuranta na podstawie 60 spostrzeżeń (1921), w „Pol. Gazecie Lekarskiej”, m. in. Szew przy zwichnięciu lub też złamaniu obojczyka (1922), Własny sposób plastyki przy powiece opadniętej (1922), Niedrożność jelitowa w przebiegu zapalenia wyrostka robaczkowego lub też przez wyrostek wywołana (1923), Radykalna operacja przepukliny w okresie uwięzgnięcia (1928), Trzy przypadki pęknięcia macicy ciężarnej leczone operacyjnie (1931), Rozrost sutka męskiego (gynaecomastia) do wagi 125 g (1932), Plastyczna operacja przepukliny pachwinowej z powięzi szerokiej uda (1936), oraz w „Zentralblatt für Chirurgie”, m. in.: Knochennaht bei Bruch und Luxation der Clavicula (1922), Beitrag zur Behandlung pyogener Prozesse im Gesicht mit Eigenblut (1926), Ein weiterer Beitrag zur Behandlung pyogener Prozesse im Gesicht mit Eigenblut (1927). H. przeprowadził w r. 1919 jako jeden z pierwszych operację na żywym sercu, o czym zamieścił komunikat w „Przeglądzie Lekarskim”, pt. Rana kłuta serca, zeszyta za życia. Z prac H-go wydanych osobno we Lwowie w r. 1920 należy wymienić: Trzy wypadki zgorzeli nóg u chorych na grypę hiszpańską i Objaw paradoksalny przy wszczepianiu obu moczowodów do odbytnicy. Od r. 1927 często wyjeżdżał do znanych ośrodków naukowych, jak np. na klinikę prof. Biera w Berlinie lub prof. Traska w Pradze. W r. 1938 wybudował i urządził nowy szpital, po czym przeszedł na emeryturę. Jednakże z chwilą wybuchu drugiej wojny światowej w r. 1939 H., powołany ponownie na dyrektora tegoż szpitala w Rzeszowie, pełnił tę służbę aż do aresztowania go przez Niemców za częste ucieczki rannych polskich jeńców ze szpitala. Zwolniony po krótkim czasie, obronił szpital przed zakusami władz okupacyjnych i utrzymał go dla polskiej ludności. Nie załamały go prześladowania spowodowane mocnym podkreślaniem swej polskości, mimo niemieckiego brzmienia nazwiska. Usunięty w r. 1941 ze szpitala, potem z własnego ambulatorium, leczył nadal prywatnie w suterenie swego domu aż do powrotu władz polskich. H. zmarł w Rzeszowie 14 VI 1946 r. Był odznaczony w r. 1939 Złotym Krzyżem Zasługi.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; – Dokumenty osobiste przechowywane przez żonę, Helenę z Ottmanów Hinzową, w Rzeszowie; – Informacje żony.
Adam Przyboś