Muklewicz Romuald, pseud. Mars (1890–1938), działacz ruchu robotniczego, radziecki dowódca wojskowy. Ur. 7 XII w Supraślu w pow. białostockim, był synem Adama, włókniarza, i Marianny Kalenda. Po ukończeniu szkoły ludowej w r. 1904 pracował do r. 1909 w Białymstoku w fabryce włókienniczej. W czerwcu 1906 wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Litwy, w l. 1907–9 był sekretarzem jej Komitetu Białostockiego oraz sekretarzem związku włókniarzy. W r. 1907 więziony w Białymstoku za udział w organizowaniu strajku, został następnie oddany pod nadzór policyjny. W r. 1909 przeniósł się do Łodzi, gdzie pracował w fabrykach włókienniczych Artura Meistera oraz Karola Steinerta. W Łodzi działał w Polskiej Partii Socjalistycznej – Lewicy (PPS-Lewicy). W grudniu 1911 został sekretarzem Okręgowego Komitetu Robotniczego tej partii. Przy jego kierowniczym udziale organizacja łódzka przeprowadziła kampanię solidarnościową z represjonowanymi w kwietniu 1912 robotnikami kopalń złota nad Leną, a także uczestniczyła w akcji wyborczej podczas wyborów do IV Dumy Państwowej. M. zamieszczał w tym czasie – wg jego relacji – korespondencje o ruchu robotniczym w Łodzi, w legalnych dziennikach bolszewickich „Zvezda” i „Pravda”. Powołany w październiku 1912 do wojska, służył w wojskach ochrony pogranicza nad Morzem Czarnym, latem 1914 został przeniesiony do Piotrogrodu. Tu po okresie służby na okręcie Korszun skierowano go do szkoły motorzystów okrętowych, którą ukończył w r. 1917 jako podoficer I stopnia. Podczas pobytu w Piotrogrodzie nawiązał łączność z miejscowymi grupami Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL) oraz PPS-Lewicy, a za ich pośrednictwem z organizacją partyjną bolszewików dzielnicy Wyborska. W końcu 1915 r. skierowany został do zakładów zbrojeniowych Parwajnena w Piotrogrodzie, gdzie pracując do początku 1916 r. jako tokarz, był współorganizatorem strajku 22 I 1916 (w rocznicę Krwawej Niedzieli 1905 r.).

Po rewolucji lutowej 1917 r., w której brał aktywny udział, został wybrany przewodniczącym komitetu żołnierskiego szkoły motorzystów, następnie jej komendantem z wyboru. Od maja 1917 do marca 1918 był członkiem Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich (I i II kadencji). Jednocześnie działał w szeregach partii bolszewickiej (staż partyjny przyznano mu od r. 1906) oraz w piotrogrodzkiej sekcji PPS-Lewicy, należąc do jej rewolucyjnego skrzydła. Na I Zjeździe Związku Wojskowych Polaków w Piotrogrodzie wystąpił 7 VI 1917 jako przedstawiciel PPS-Lewicy, a następnie, obok innych delegatów lewicy, opuścił Zjazd. Wraz z marynarzami Floty Bałtyckiej uczestniczył 7 XI w szturmie na Pałac Zimowy, brał też udział w stłumieniu powstania junkrów w Piotrogrodzie 11 XI 1917. Od 1 XII 1917 do marca 1918 był sekretarzem Wydziału Demobilizacyjnego Komisariatu Polskiego przy Komisariacie Ludowym do spraw Narodowości. W lutym 1918 w składzie 41 Oddziału Partyzanckiego walczył przeciw Niemcom w rejonie Narwa-Rewel. W marcu t. r. organizował kursy instruktorskie (dowódcze) polskich rewolucyjnych formacji wojskowych. Od sierpnia 1918 pełnił funkcję komisarza specjalnego oddziału granicznego w Toroszyno w gub. pskowskiej. Dn. 16 I 1919 mianowano go kierownikiem Wydziału Werbunkowego Wojskowej Rady Rewolucyjnej Zachodniej (polskiej) Dywizji Strzelców. Od 29 I 1919 do września t. r. był zastępcą członka Centralnego Komitetu Wykonawczego (CKW) grup Komunistycznej Partii Robotniczej Polski w Rosji i współpracował z jego pismem „Młot”. Od 21 II t. r. przebywał w Wilnie, kierując wspomnianym Wydziałem Werbunkowym, w lutym – kwietniu 1919 był członkiem Komitetu Wileńskiego Komunistycznej Partii Litwy i Białorusi. Następnie był kolejno szefem sztabu Święciańskiej Grupy Armii Zachodniej, mińskim gubernialnym komisarzem wojskowym (lipiec–październik 1919) oraz komisarzem sztabu 16 Armii. Brał udział w VII (5–9 XII 1919), VIII (22–29 XII 1920) oraz IX (23–28 XII 1921) Ogólnorosyjskim Zjeździe Rad, w l. 1921–2 był członkiem Ogólnorosyjskiego CKW Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (RFSRR).

M. należał do sygnatariuszy oświadczenia komunistów polskich w RFSRR, wyjaśniającego ich stosunek do wojny polsko-radzieckiej (2 II 1920). Najprawdopodobniej w kwietniu 1920 został komisarzem sztabu Frontu Zachodniego, zaś od 14 VII do 27 VIII t. r. był przewodniczącym Wileńskiego Komitetu Rewolucyjnego. Najprawdopodobniej w końcu 1920 r. był członkiem Smoleńskiego Komitetu Gubernialnego Komunistycznej Partii (bolszewików) Rosji (RKP). Na początku 1921 r. został zastępcą członka Komitetu Centralnego (KC) i członkiem Biura Zagranicznego Komunistycznej Partii Litwy. Z jej ramienia uczestniczył w III Kongresie Międzynarodówki Komunistycznej (MK) w Moskwie (22 VI – 12 VII 1921). Od 12 IX 1921 do r. 1922 (wg niektórych danych do 9 IV 1924) był członkiem Wojskowej Rady Rewolucyjnej Frontu Zachodniego. Podczas IV Kongresu MK (Moskwa, 5 XI – 5 XII 1922) brał udział w wielu naradach delegacji polskiej na Kongres. Uczestniczył też jako delegat w XI (27 III – 2 IV 1922), XV (2–19 XII 1927), XVI (26 VI – 13 VII 1930) i XVII (26 I – 10 II 1934) Zjeździe RKP(b) oraz w XVI (23–29 IV 1929) Konferencji Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików). W l. 1925–32 wchodził do CKW Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). Kontynuując służbę w Armii Czerwonej, był w l. 1922–5 komisarzem, następnie zastępcą komendanta Akademii Sztabu Generalnego, w l. 1925–6 zastępcą dowódcy lotnictwa wojskowego (jednocześnie zastępcą przewodniczącego Rady Lotnictwa Cywilnego). W jubileuszowym wydawnictwie Akademii „Voennaja Akademija za 5 let” (Moskva 1923) ogłosił 2 artykuły o pracy tej uczelni. Od 23 VIII 1926 do 24 V 1931 sprawował funkcję dowódcy Marynarki Wojennej ZSRR, przyczyniając się poważnie do jej rozwoju. Ponieważ Wszechzwiązkowy Leninowski Komunistyczny Związek Młodzieży (Komsomoł) objął patronat nad Marynarką Wojenną, M-a wybrano w r. 1928 do KC Komsomołu. T. r. za udział w wojnie domowej został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Od września 1931 był inspektorem Marynarki Wojennej. Jednocześnie od 23 VIII 1926 do 31 XII 1933 należał do Wojskowej Rady Rewolucyjnej ZSRR. W styczniu – kwietniu 1932 przebywał na Dalekim Wschodzie, zajmując się sprawami umocnienia granicy morskiej ZSRR. W końcu 1933 r. został mianowany szefem Głównego Zarządu Budowy Okrętów Komisariatu Ludowego Przemysłu Ciężkiego ZSRR. Funkcję tę pełnił do r. 1937. Jednocześnie od 8 XII 1936 był zastępcą komisarza ludowego przemysłu obronnego ZSRR. Aresztowany na podstawie bezzasadnych oskarżeń, został skazany 8 II 1938; zginął w tymże roku. W dn. 26 V 1956 został pośmiertnie zrehabilitowany.