Romicki Romuald, pierwotne nazwisko Rękawek (1901–1979), inżynier mechanik, dyrektor Głównego Instytutu Lotnictwa. Ur. 3 II w Warszawie w rodzinie robotniczej, był synem Kacpra Rękawka i Wiktorii z Ziemińskich; miał brata Mieczysława Romickiego (Rękawka), porucznika kontroli wojskowej Lubelskiej Wytwórni Samolotów (LWS), który zginął podczas bombardowania lotniska 1 IX 1939 i brata przyrodniego Władysława Melanowskiego (zob.).

 

R. w l. 1910–15 uczęszczał do państwowego gimnazjum rosyjskiego nr 2, a w l. 1915–19 do gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. W dn. 11 XI 1918 brał udział w wyzwalaniu lotniska mokotowskiego od Niemców, następnie przez kilka tygodni służył w kompanii lotniskowej. W r. 1919 ukończył Szkołę Mechaników Lotniczych przy 1 Batalionie Uzupełnień w Warszawie, do grudnia 1920 służył w lotnictwie wojskowym jako mechanik płatowcowy w szkołach lotniczych i eskadrach, m. in. w Krakowie. W r. 1921 rozpoczął studia na Wydz. Mechanicznym Politechn. Warsz. Brał udział w III powstaniu śląskim w Dywizjonie Pociągów Pancernych. W r. 1925 ukończył kurs teoretyczny I Szkoły Pilotów Cywilnych Tow. Lotniczego w Warszawie. W czerwcu 1931 uzyskał R. dyplom inżyniera mechanika na Wydz. Mechanicznym Politechn. Warsz. w grupie lotniczej. W r. 1931 rozpoczął pracę w Dep. Aeronautyki Min. Spraw Wojskowych jako referent płatowcowy w Wydz. Technicznym. Od r. 1933 pracował w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa (IBTL) w Warszawie jako konstruktor, sprawdzając obliczenia aerodynamiczne i wytrzymałościowe samolotów oraz opracowując programy prób statycznych. Publikował artykuły w czasopismach: „Techniczne Nowości Lotnicze”, „Przegląd Lotniczy”, „Technika Lotnicza” i „Skrzydlata Polska”. W l. 1932–3 przeszedł szkolenie szybowcowe: w Polichnie – początkowe, w Bezmiechowej – wyczynowe, w r. 1934 ukończył kurs lotów holowanych za samolotem. Był członkiem Aeroklubu Warszawskiego. W r. 1934 był członkiem komisji technicznej Międzynarodowych Zawodów Samolotów Turystycznych Challenge 1934 na punkcie etapowym w Paryżu. W l. 1935–6 pracował w biurze prototypowym Państwowych Zakładów Lotniczych – Wytwórnia Płatowców Nr 1 w Warszawie-Paluchu, jako konstruktor, m. in. wykonując obliczenia wytrzymałościowe samolotów bombowych PZL-30 Żubr i PZL-37 Łoś. W r. 1936 rozpoczął pracę w Lubelskiej Wytwórni Samolotów (LWS) jako zastępca kierownika biura konstrukcyjnego i prowadzący grupę konstrukcyjną projektującą samolot LWS-3 Mewa. W r. 1937 pełnił funkcję kierownika Działu Odbioru (fabrycznej kontroli technicznej) i prokurenta LWS. Powrócił do Instytutu Technicznego Lotnictwa (poprzednio IBTL) w Warszawie, gdzie w l. 1938–9 opracował nowy projekt przepisów budowy samolotów.

 

Podczas kampanii wrześniowej 1939 był R. w eskadrze zapasowej 1 p. lotniczego. Okupację niemiecką spędził w kraju. Od r. 1940 był pracownikiem fizycznym, potem został nauczycielem matematyki w szkole zawodowej, ponadto wykładowcą od r. 1942 w Państwowej Szkole Elektrycznej oraz Państwowej Szkole Budowy Maszyn (dawna szkoła im. Wawelberga). Brał udział w lotniczej pracy konspiracyjnej pełniąc od r. 1941 do r. 1944 funkcję kierownika konspiracyjnego Instytutu Technicznego Lotnictwa (krypt. Dural), podlegającego Armii Krajowej (AK), a stanowiącego grupę inżynierów lotniczych wykonujących prace na potrzeby Wydz. Lotniczego i Wydz. Przemysłu Lotniczego Komendy Głównej AK. Wybuch powstania warszawskiego 1944 r. zaskoczył R-ego poza Warszawą.

 

W r. 1945 R. rozpoczął pracę na Wydz. Lotniczym Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga jako wykładowca mechaniki lotu. Podjął również pracę w Dep. Lotnictwa Cywilnego Min. Komunikacji jako kierownik referatu płatowcowego, inicjując 1 konkurs na motoszybowiec w r. 1946 i opracowując warunki tego konkursu. W okresie od lutego 1946 do marca 1947 brał udział w sprowadzeniu samolotów Piper, Dakota i Languedoc dla Polski. W r. 1947 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, stając się po zjednoczeniu członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W r. 1948 przeszedł do Głównego Instytutu Lotnictwa, początkowo pełniąc funkcję kierownika Działu Badań w Locie. Od 1 XII 1948 do 30 VI 1952 zajmował stanowisko dyrektora Głównego Instytutu Lotnictwa. Na I Kongresie Nauki Polskiej wygłosił referat programowy podsekcji komunikacji. Za zatajenie przynależności do AK został odsunięty od pracy w lotnictwie. Od r. 1952 pracował w Państwowym Wydawnictwie Naukowym, początkowo jako redaktor, od r. 1955 jako kierownik Wydawnictw Technicznych. W l. 1954–67 prowadził wykłady z mechaniki ogólnej na Wydz. Lotniczym Politechn. Warsz. W r. 1956 brał udział w utworzeniu Lotniczej Komisji Historycznej Aeroklubu PRL. W r. 1958 był pracownikiem naukowym Inst. Technicznego Wojsk Lotniczych, gdzie opracował zagadnienie najmniejszej bezpiecznej wysokości wyrwania samolotu odrzutowego z lotu nurkowego przy strzelaniu z broni pokładowej do celów naziemnych. W l. 1959–65 był samodzielnym pracownikiem naukowo-badawczym w Inst. Lotnictwa pełniąc funkcję kierownika pracowni w Zakładzie Wytrzymałości. Prowadził obliczenia flatterowe (flatteru o dwóch i trzech stopniach swobody) skrzydła samolotu odrzutowego «Iskra», modelowe badania flatteru w tunelu aerodynamicznym oraz badania rezonansowe. W l. 1965–9 pracował ponownie w Państwowym Wydawnictwie Naukowym. Dzięki dobrej znajomości języków: rosyjskiego, angielskiego, niemieckiego, francuskiego i włoskiego był tłumaczem kilkunastu książek technicznych na język polski. Zmarł 8 VII 1979 w Warszawie, został tam pochowany na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim.

 

R. był ożeniony z Janiną Szurig, miał dwóch synów: Macieja, magistra inżyniera lotniczego, i Stefana, doktora elektroniki.

 

 

 

Glass A., Romuald Romicki, „Techn. Lotnicza i Astronautyczna” 1980 nr 1 s. 16–17; – „Tyg. Powsz.” 1979 nr 44; „Życie Warszawy” 1979 nr 160; – Politechn. Warsz.: Akta studenckie nr alb. 5677; – Informacje syna, Macieja Romickiego oraz dokumenty osobiste R-ego (w zbiorach rodzinnych).