Schillak Ryszard Bernard (1909–1982), chemik, docent Instytutu Fizjologii i Żywienia Zwierząt PAN. Ur. 4 II w Trzemesznie, był synem Piotra (1878–1943), przedsiębiorcy budowlanego, i Marii z Tichmannów (1887–1919), bratem Aleksandra (zob.).
Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu matury w r. 1927 w Trzemesznie, S. studiował w l. 1927–33 chemię na Uniw. Pozn., specjalizując się u Jerzego Suszki z technologii żywności i biochemii. Tytuł magistra filozofii w zakresie chemii uzyskał na podstawie pracy Przegrupowania pinakolinowe i retro-pinakolinowe w grupie fenantrenu („Roczniki Chemii” T. 14: 1934). Po studiach, w l. 1934–6, był asystentem w katedrze technologii rolnej, a następnie aż do wybuchu wojny w laboratorium przemysłu żywnościowego Związku Izb Przemysłowo-Handlowych w Warszawie. W tym okresie wyspecjalizował się w zakresie chemii spożywczej; opublikował kilka artykułów, m.in. o przetworach pomidorowych („Roczniki Nauk Rolniczych i Leśnych” T. 39: 1937), przydatności spożywczych olejów krajowych (tamże T. 44: 1938) oraz środkach konserwujących („Przemysł Chem.” T. 11: 1937). Podczas okupacji niemieckiej pracował w l. 1939–44 w Zakładach Przetwórstwa Spożywczego «Wanda» Braci Pakulskich w Warszawie. Od września 1944 do maja 1945 był więziony w obozach koncentracyjnych Flossenburg, Heersbrück i Dachau. Z tego okresu pozostawił nie opublikowane wspomnienia zatytułowane Rok poniewierki (w posiadaniu syna).
Po wojnie S. zamieszkał w Bydgoszczy i w l. 1945–9 kontynuował badania w dziedzinie technologii spożywczej w tamtejszym oddziale Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego (PINGW). Ich wynikiem była m.in. praca Półprzetwory owocowe utrwalone dwutlenkiem siarki (W. 1951, po niemiecku Leipzig 1954), nagrodzona dyplomem Państwowych Wydawnictw Technicznych. W r. 1949 S. uzyskał doktorat na Uniw. Pozn. na podstawie nie opublikowanej rozprawy Studia nad przemianami dwutlenku siarki i ich wpływem na własności surowych pomidorów, napisanej pod kierunkiem J. Suszki. Po reorganizacji PINGW był zatrudniony w r. 1950 jako adiunkt w Dziale Żywienia Roślin i Nawożenia (od r. 1956 Zakładzie Nawożenia) Instytutu Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa (IUNG) w Bydgoszczy. Dn. 1 III 1965 został powołany na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego, habilitował się 17 V 1966 na uniwersytecie w Poznaniu na podstawie rozprawy Krzywe wzorcowe w fotometrii płomieniowej i ich zależność od dysocjacji termicznej w płomieniu („Chemia Analityczna” T. 11: 1966). W tym okresie zajmował się metodami analitycznymi oraz kwasowością gleb i opublikował w „Rocznikach Nauk Roln.” w l. 1966–9 cykl artykułów pod wspólnym tytułem Oznaczanie składników mineralnych w materiałach roślinnych. W r. 1968 wspólnie z Marianem Kramerem otrzymał I nagrodę za pracę Ujednolicona metoda oznaczania azotu w nawozach azotowych („Chemia Analityczna” T. 31: 1986) w konkursie ogłoszonym przez Zjednoczenie Przemysłu Azotowego w Krakowie. W r. 1966 po kolejnej reorganizacji IUNG objął docenturę w Zakładzie Mięsoznawstwa Instytutu Fizjologii i Żywienia Zwierząt PAN w Bydgoszczy, gdzie podjął badania nad własnościami mięsa i jego składem mineralnym. Na skutek pobytu w obozach koncentracyjnych stopniowo tracił wzrok i od lat siedemdziesiątych był prawie niewidomy. Mimo to pracował naukowo, posługując się mocnym szkłem powiększającym i magnetofonem aż do przejścia na emeryturę 1 I 1980.
Ogółem opublikował S. ok. 40 prac w wymienionych już czasopismach, a także w „Acta Alimentaria Polonica”, „Acta Physiologica Polonica”, „Wiadomościach Chemicznych”, „Rocznikach Gleboznawczych” i „Postępach Wiedzy Rolniczej”. S. interesował się ponadto kosmologią, a zwłaszcza powstawaniem atmosfer planetarnych, budową wnętrza Ziemi oraz powstawaniem życia i publikował artykuły na te tematy we „Wszechświecie”, „Problemach” i „Astronautyce”.
S. był członkiem Polskiego Tow. Chemicznego (od r. 1947 prezesem Oddziału Pomorskiego), Polskiego Tow. Przyrodników im. Kopernika i wieloletnim prezesem jego Oddziału Bydgoskiego, a także od r. 1954 Polskiego Tow. Gleboznawczego (w l. 1963–5 wiceprzewodniczącym Oddziału Bydgoskiego) oraz od r. 1959 Bydgoskiego Tow. Naukowego. O Działalności towarzystw naukowych na terenie instytutów rolniczych w Bydgoszczy S. pisał w publikacji zbiorowej „Prace i osiągnięcia Naukowych Instytutów Rolniczych w Bydgoszczy 1945–1966” (Bydgoszcz 1967). S. zmarł 6 VII 1982 w Śremie i pochowany został na cmentarzu Rzymskokatolickim przy ul. Stepowej na Bielawkach w Bydgoszczy. Odznaczony był m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
S. był dwukrotnie żonaty: z Ireną z Ciesielskich (zm. 1945) i z Irminą z Molskich (zm. 1978), technikiem mikrobiologii; w drugim małżeństwie miał syna Stanisława, fizyka, pracownika Centrum Badań Kosmicznych PAN.
Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1967, W. 1968; – Batolin M., Boguszewicz W., Wyszyńska K., Zarys historii powstania i działalności Zakładu Nawożenia IUNG w latach 1950–1964, w: Pamiętnik Puławski. Z. jubileuszowy: „Puławy 1862–1962”, Puławy 1965 (częściowa bibliogr.); – „Bydgostiana” 1963 nr 1 (1959–61) s. 54, 60, 1968 nr 3 (1964–6) s. 89, 1970 nr 5 (1959–69) s. 133; „Ilustr. Kur. Pol.” 1982 nr 122 (nekrologi); „Roczniki Gleboznawcze” T. 34: 1983 s. 275; – Arch. PAN: Zespół Minerwa; – Informacje syna Stanisława.
Stanisław Sroka