Siemiński Ryszard, pseud. Świeca (1912–1990), inżynier mechanik, profesor Politechniki Gdańskiej. Ur. 18 V w Łaziskach w pow. zamojskim, był synem Jana, młynarza, i Anieli z Szymańskich.
Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum Humanistycznego im. Jana Zamoyskiego w Zamościu S. studiował na Wydz. Mechanicznym Politechn. Lwow., w grupie konstrukcyjno-lotniczej i otrzymał dyplom inżyniera mechanika w czerwcu 1939. Po studiach rozpoczął pracę jako konstruktor w Podlaskiej Wytwórni Samolotów w Białej Podlaskiej. Zmobilizowany we wrześniu 1939, został przydzielony do Państwowych Zakładów Lotniczych w Mielcu, gdzie kierował baterią przeciwlotniczą do czasu ewakuacji zakładów. Okupację niemiecką spędził S. w Zwierzyńcu nad Wieprzem (pow. zamojski), kierując firmą drzewną. Od października 1939 do zakończenia działań wojennych brał udział w tajnym nauczaniu młodzieży gimnazjalnej; był organizatorem i dyrektorem tajnego liceum w Zwierzyńcu i uczył matematyki i fizyki. Działał również pod pseud. Świeca w Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej. Oficjalne zatrudnienie wykorzystywał do organizowania transportu i kwater dla oddziału Stanisława Prusa (pseud. Adam); pełnił też funkcję jego łącznika z Krakowem.
Po wojnie S. kierował młynami handlowymi w Zamościu, później Państwowym Tartakiem w Świerczowie koło Niechlowa w woj. wrocławskim. W r. 1948 został adiunktem na Wydz. Komunikacji Akad. Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Zajął się głównie badaniami właściwości mechanicznych drewna. Pracę doktorską Badania techniczne wąskosłoistej twardzieli sosny pospolitej Pinus silvestris L. (nie opublikowana), napisaną pod kierunkiem Franciszka Krzysika, obronił 21 VI 1951 w SGGW w Warszawie i uzyskał stopień doktora nauk leśnych. W t.r. został powołany na zastępcę profesora w Katedrze Maszynoznawstwa Ogólnego na Wydz. Technologii Drewna SGGW, prowadził tam zajęcia z zagadnień techniki cieplnej. Równocześnie organizował Katedrę Budowy Obrabiarek do Drewna na Wydz. Mechanicznym Politechniki Gdańskiej, gdzie przeniósł się w r. 1952. Kierował Katedrą do r. 1969, a następnie Zakładem Maszyn i Urządzeń do Drewna do przejścia na emeryturę w r. 1982. Był w l. 1962–6 prodziekanem i w l. 1966–9 dziekanem Wydz. Mechanicznego-Technologicznego, a w l. 1969–73 dyrektorem Instytutu Technologii Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej. W r. 1962 otrzymał tytuł profesora nadzwycz., a w r. 1974 – zwycz.
W pracy naukowej S. wiązał badania teoretyczne z praktyką przemysłową. Pod jego kierunkiem opracowano liczne unikatowe konstrukcje maszyn i urządzeń, zwłaszcza obrabiarek i narzędzi do drewna (m.in. giętarki, kleparki, walcarki do pił trakowych, wiertarki wielowrzecionowe dla przemysłu zapałczanego, frezarko-żłobiarki do ołówków), a także obrabiarek do produkcji mebli giętych, jak: frezarko-kopiarki, giętarki i polerki do ram siedzeniowych, szlifierki taśmowe do nóg krzesłowych. Ponadto zajmował się metodami badań struktury geometrycznej drewna i meblarskich powłok lakierniczych. Kierował też budową przyrządów do pomiaru chropowatości i falistości powierzchni drewna obrobionego mechanicznie.
S. opublikował w kraju i za granicą ponad 80 prac (monografie, studia, rozprawy i artykuły). Był autorem pierwszego w Polsce dwuczęściowego podręcznika Obrabiarki do drewna (W. 1955–8) oraz monografii pod tym samym tytułem dla studentów akademii rolniczych, która została wydana pośmiertnie w r. 1991 (W.). Wyniki prac badawczych ogłaszał głównie po niemiecku w miesięcznikach „Holz als Roh- und Werkstoff” i „Die Holzbearbeitung”.
S. był opiekunem blisko 400 prac dyplomowych i promotorem w 14 przewodach doktorskich. W r. 1956 reprezentował w Brnie naukę polską na konferencji poświęconej rozwojowi obrabiarek drewna i w r. 1966 w Brunszwiku na międzynarodowym kolokwium na podobny temat. Był wieloletnim członkiem Komitetu Technologii Drewna oraz Komitetu Podstaw Konstrukcji i Technologii Maszyn PAN, brał udział w pracach Polskiego Komitetu Normalizacyjnego jako członek Komisji Układu Tolerancji Prasowej w Drewnie, a także zasiadał w radach naukowo-technicznych instytutów branżowych przemysłu drzewnego, meblarskiego i leśnictwa. Dwukrotnie otrzymał nagrody indywidualne ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki. Zmarł 16 II 1990 w Krakowie i tu został pochowany na cmentarzu Salwatorskim. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medalem KEN, tytułem honorowym Zasłużonego Nauczyciela.
S. rodziny nie założył.
Księga Pamiątkowa SGGW (1958), I–II; Newlaczyl M. A., Ci co odeszli, „Kron. Zamojska” 1991 nr 2; Politechnika Gdańska 1945–1955. Księga pamiątkowa, W. 1958 s. 256, 259, 283; Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga pamiątkowa, Gd. 1970; – Światecki W., Wspomnienie o Ryszardzie Siemińskim, „Tyg. Zamojski” 1991 nr 34 s. 6; – „Dzien. Bałtycki” 1990 nr 39; „Tyg. Powsz.” 1990 nr 12; – Autobiografia S-ego (mszp. w posiadaniu siostry Heleny Siemińskiej z Kr.).
Jerzy Issajewicz