Majewski Samuel Ludwik (1736–1801), pastor kalwiński w Gdańsku i Petersburgu, autor pism religijnych i mów okolicznościowych. Ur. 21 V w Lesznie, był synem Jerzego Ernesta, polskiego kaznodziei i prorektora gimnazjum w Lesznie. Do gimnazjum uczęszczał w rodzinnym mieście, a w l. 1754–5 uczył się w Warszawie. W dn. 12 IX 1755 zapisał się na uniwersytet w Królewcu (zapisany jako Polonus) i do r. 1761 studiował tam teologię. Po ukończeniu studiów, jako kandydat teologii przebywał w Gdańsku w l. 1761–3. Stąd udał się w r. 1763 w podróż naukową za granicę. Odwiedził Holandię, gdzie przez rok studiował w Utrechcie (1763/4), następnie rok przebywał w Anglii, potem krótko we Francji i Szwajcarii. Pod koniec 1765 r. powrócił do Gdańska i rozpoczął aktywną działajność polityczną w kręgach polskich dysydentów. Nawiązał wówczas M. kontakty z generał-majorem Augustem Stanisławem Goltzem i poprzez niego wszedł w orbitę działalności rosyjskiej, popierającej polityczne żądania różnowierców polskich. Gdy sejm w r. 1766 nie uchwalił praw politycznych dla dysydentów, udał się M. wraz z Goltzem do Rosji, aby tam szukać poparcia dla postulatów politycznych różnowierców polskich.
Pobyt M-ego w Rosji trwał 9 lat, od r. 1766 do 1775. W tym czasie przebywał on w Moskwie i Petersburgu, gdzie wygłaszał kazania dla tamtejszych ewangelików. Przez ponad rok pełnił M. obowiązki pastora ewangelickiej gminy reformowanej niemieckiej i francuskiej w Petersburgu. Gdy dysydenci polscy uzyskali w r. 1775 pełne prawa polityczne, M. powrócił do Polski i osiadł na stałe w Gdańsku. W r. 1776 wybrany został drugim diakonem kościoła Św. Piotra i Pawła i udał się do Leszna dla otrzymania ordynacji na pastora. W r. 1779 został pierwszym diakonem, a w r. 1781 otrzymał w Gdańsku stanowisko pastora. Był człowiekiem gruntownie wykształconym, znał języki orientalne, władał biegle językami: polskim, francuskim, angielskim i niemieckim.
M. był autorem kilku prac drukowanych treści religijnej i okolicznościowej. Pierwszą publikację ogłosił w Utrechcie w r. 1764 pt. Animadversionum ad varia loca Novi Testamenti, decas I. W l. 1773–4 wydał w Petersburgu trzy mowy okolicznościowe w języku niemieckim: na pogrzeb Katarzyny Euler, żony wybitnego matematyka i fizyka szwajcarskiego Leonharda Eulera; na rocznicę koronacji Katarzyny II; na zawarcie pokoju między Rosją i Turcją. W Gdańsku opublikował trzy prace: mowę przy ślubie Gibsona (1779), wolny przekład Psalmów dostosowany do melodii francuskich (1783) oraz nowy kancjonał dla miejscowej gminy kalwińskiej, pt. Psalmen und Lieder zum Gebrauch der Evangelischreformirten Gemeine in Danzig (1785). Zbiór jego mów opublikował w Lipsku w r. 1775 Karol Beniamin Lengnich. M. zmarł w Gdańsku 26 X 1801. Brak informacji o stosunkach rodzinnych.
Estreicher; Goldbeck J. F., Litterarische Nachrichten von Preussen, Berlin 1781 s. 84–5; Allg. Dt. Biogr.; Altpreuss. Biogr.; Rhesa L., Kurzgefasste Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreussen angestellten Predigern, Königsberg 1834 s. 81; Rotermund H. W., Fortsetzung und Ergänzungen zu Jöchers Allgemeinem Gelehrten-Lexico, Hildesheim 1961 IV 400–1; – Gemälde von Danzig nebst Bemerkungen auf einer Reise von Danzig nach Königsberg, Berlin 1809 s. 69–70; Wotschke T., Lissaer Studenten bis 1800, „Deutsche Wissenschaftliche Zeitschr. für Polen” (Posen) H. 19: 1930 s. 138; – Matrikel d. Albertus Univ. zu Königsberg, II 459; WAP w Gd.: sygn. 300 R/Pp 47a, s. 405–7.
Zbigniew Nowak