Siekanowic (Seconius, Siekanowski) Sebastian (zm. 1656), prawnik, profesor i rektor Akademii Zamojskiej. Ur. w Częstochowie, był synem tamtejszego mieszczanina Grzegorza.
Po studiach na Uniw. Krak. (zakończonych w r. 1604 magisterium sztuk wyzwolonych), S. wyjechał do Włoch. W r. 1611 został słuchaczem uniwersytetu w Bolonii, skąd wkrótce przeniósł się do Rzymu. Tam 11 IV 1612 uzyskał doktorat obojga praw. Z tytułem tym wpisał się w r. 1612 do metryki nacji polskiej uniwersytetu w Padwie. Po powrocie do kraju związał się z zamojskim środowiskiem akademickim. Do Zamościa przybył 23 V 1616, być może za namową pracującego już tutaj Kaspra Scholza, z którym zetknął się wcześniej w Padwie, i objął w Akad. Zamojskiej wykłady z prawa cywilnego. Dn. 22 X uczestniczył w zwołanej przez rektora konwokacji, na której podjęto uchwałę o założeniu księgi wieczystej Akademii, zalążku akt rektorskich. Był dwukrotnie powoływany na dziekana Akademii (1619/20, 1624/25), przez dwie kadencje (1620/21, 1621/22) pełnił też urząd jej rektora. Jako rektor skoncentrował się głównie na uporządkowaniu finansów Akademii, rozporządzając dokonywanymi na jej rzecz legatami. S. nie zaniedbywał obowiązków dydaktycznych. Organizował publiczne dysputy swoich uczniów, niektóre z bronionych wówczas przez nich tez były potem publikowane drukiem. Brał udział w coraz częstszych w Zamościu promocjach doktorskich i notariuszy publicznych. W r. 1630 przekazał bibliotece akademickiej będący w jego rękach księgozbiór zmarłego parę lat wcześniej Wojciecha Bodzęckiego.
Skromne uposażenie na katedrze skłoniło zapewne S-a do wybrania także kariery duchownej, co umożliwiało objęcie kanonii w kapitule zamojskiej. Dn. 26 III 1622 w kościele katedralnym w Krasnymstawie z rąk bpa chełmskiego Macieja Łubieńskiego S. otrzymał święcenia kapłańskie; wkrótce potem został kanonikiem. Od r. 1638 był kustoszem kapituły, co oznaczało zarządzanie uposażeniem i majątkiem kolegiaty. S. zyskał dochody z przypisanej do tej prałatury wsi Branewka. Ok. r. 1644 otrzymał nadto plebanię w Wilkołazie niedaleko Kraśnika, parafii liczącej przeszło 1 200 dusz i uposażonej 3 łanami ziemi z poddanymi chłopami. Podjął tam prace zmierzające do wybudowania w miejsce dotychczasowej świątyni drewnianej kościoła z cegły. S. zmarł w Wilkołazie, najprawdopodobniej w sierpniu 1656 (17 VIII kustodię zamojską otrzymał po nim B. Żelechowski). Przed śmiercią dokonał na rzecz kolegiaty zapisu 4 tys. złp., które stały się potem podstawą uposażenia wicekustosza.
Hist. Nauki Pol., VI; PSB (Scholz Kasper); – Berhson M., Studenci Polacy na Uniwersytecie Bolońskim w XVI i XVII w., Kr. 1894 II 28; Kochanowski J. K., Dzieje Akademii Zamojskiej (1594–1784), Kr. 1899–1900; Stopniak F., Dzieje kapituły zamojskiej, L. 1962 s. 194; Wadowski J. A., Wiadomość o profesorach Akademii Zamojskiej, W. 1899–1900; – Album studentów Akademii Zamojskiej, Wyd. H. Gmiterek, W. 1994; Arch. nacji pol. w uniw. padewskim, I; Statuta nec non liber promotionum, s. 260; – AP w L.: Kolegiata Zamojska sygn. 413 s. 43, 156; Arch. Archidiec. w L.: Arch. Konsystorza Chełmskiego sygn. 97 k. 57v.–58, sygn. 108 k. 35, 39, 41; B. Narod.: BOZ sygn. 1547 s. 7, sygn. 1604 s. 25, 35–49 (autograf), 104, 135, 177,
Henryk Gmiterek