Kurzepa Stanisław Józef, pseud. Orlicz (1922–1968), farmaceuta, docent farmakologii. Ur. 4 VII w Warszawie, syn Jana, robotnika, i Heleny ze Starengów. Uczył się w Warszawie; w czasie drugiej wojny światowej w l. 1940–2 uczęszczał do Liceum Metaloznawczo-Odlewniczego, w r. 1944 zdał maturę na tajnych kompletach. Był żołnierzem Armii Krajowej od r. 1940, służył w stopniu podporucznika, pod pseud. Orlicz, w oddziale partyzanckim «Lancy» w Lasach Kabackich. W l. 1945–8 studiował na Wydz. Farmaceutycznym Uniw. Warsz. i uzyskał dyplom magistra farmacji. W l. 1948–51 pracował jako asystent kolejno: w Zakładzie Technologii Chemicznej Środków Leczniczych Wydziału Farmaceutycznego UJ w Krakowie, w Pracowni Biologicznej Naczelnej Izby Aptekarskiej oraz w Zakładzie Farmakologii Doświadczalnej Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej (AM) w Warszawie. W l. 1951–7 pełnił w stopniu kapitana służbę w Wojsku Polskim w Łodzi i w Warszawie. Od r. 1954 jednocześnie był adiunktem w Zakładzie Farmakologii Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Dn. 1 X 1961 r. awansował na p. o. kierownika, a 1 I 1963 r. na kierownika tego zakładu. Po uzupełniających studiach w AM w Warszawie uzyskał 17 IV 1959 doktorat farmacji na podstawie pracy Zmiana właściwości farmakologicznych 10-|N dwumetyloaminopropylo fenotiazyny w zależności od podstawionego w pozycji 3 chlorowca (F, Cl, Br). Habilitował się 14 VI 1965 r. na podstawie pracy Badania nad niektórymi reakcjami na leki, działające na układ nerwowy u zwierząt w różnych okresach rozwoju ontogenetycznego, w której wykazał zmienność reaktywności farmakodynamicznej w zależności od wieku i brak zależności pomiędzy efektami działania leków w różnych okresach rozwoju osobniczego zwierząt a dawkami przeliczanymi przy pomocy stosowanych wzorów mających za podstawę wagę, wiek i powierzchnię ciała.
K. brał czynny udział w zjazdach krajowych i zagranicznych, w r. 1962 był na 7-miesięcznym stypendium w Oxfordzie, w l. 1966–7 był na rocznym stypendium w National Heart Institute w Bethesda, USA. Specjalnie interesował się zagadnieniem odrębności reaktywności farmakodynamicznej i biochemicznej ustroju dziecięcego na leki. Jako wybitny specjalista brał udział w pracach Komisji Leków. Był autorem ponad 60 prac ogłaszanych w polskich i obcych czasopismach chemicznych, farmaceutycznych i lekarskich. Prawie wyłącznie były to prace zespołowe wykonane z farmakologami i klinicystami. Dotyczyły one biologicznej standaryzacji leków nasercowych, syntezy związków chemicznych, własności farmakologicznych i farmakodynamicznych różnych leków, aktywności enzymatycznej i biochemicznej organizmów, farmakologii i biochemii rozwojowej, zawartości neurohormonów w młodym organizmie. Z prac indywidualnych należy wymienić rozdział: Dawkowanie leków u dzieci w wydawnictwie „Stosowanie leków w pediatrii” (W. 1967) i w książce „Podręcznik diagnostyki i terapii małego dziecka” (W. 1967). Prace K-y są pionierskie w piśmiennictwie krajowym. K. był od r. 1963 członkiem kolegium redakcyjnego „Prac i Materiałów Naukowych Instytutu Matki i Dziecka”. Był m. in. członkiem Komitetu Leków w Min. Zdrowia, założycielem i członkiem Polskiego Tow. Farmakologicznego, członkiem Europejskiego Tow. Biochemicznego. Zmarł 23 I 1968 r. w Warszawie na zawał serca. Pochowany na Powązkach. Pozostawił żonę, lekarza stomatologa, Zofię Anielę z Wróblewskich, i syna Pawła (ur. 23 XII 1960).
World Who is Who in Science, Chicago 1968; Woźniewski Z., Polski Almanach Medyczny, W. 1957; – Prace i Materiały Naukowe Instytutu Matki i Dziecka, W. 1969 XII (spis prac, fot); – Nekrologi z r. 1968: „Służba Zdrowia” nr 6, „Tyg. Powsz.” nr 30, „Życie Warsz.” nr 22, 25; – Inst. Matki i Dziecka: Akta personalne; – Informacje Zofii Kurzepy i Jadwigi Bojankowej.
Teresa Ostrowska