Lubliner Stanisław Leopold (1863–1937), lekarz, laryngolog, ftyzjatra, ordynator w Szpitalu Starozakonnych w Warszawie. Ur. 11 VII, VIII lub XI w Warszawie, syn Dawida i Justyny z Dicksteinów. Wykształcenie średnie ukończył w V gimnazjum w Warszawie w r. 1882, a studia lekarskie na Uniw. Warsz. w r. 1887. Pracował na oddziale A. Elsenberga w Szpitalu Starozakonnych (1887–9), na oddziale T. Herynga w Szpitalu Św. Rocha (1889–95). W tym czasie był też w Berlinie w klinikach F. Krausego i W. Kocha i w Wiedniu w klinikach K. Störcka, J. Schnitzlera, O. Chiariego i A. Politzera. Następnie pracował na oddziale ocznym w Szpitalu Starozakonnych (1896–8) i jednocześnie prowadził ambulatorium laryngologiczne. W r. 1898 został wybrany z konkursu ordynatorem nowo utworzonego oddziału chorób gardła, nosa i uszu w Szpitalu Starozakonnych, pierwszego samoistnego oddziału otolaryngologicznego w kraju. Później został kierownikiem oddziału płucnego. Wprowadził liczne innowacje, jak w r. 1901 leżalnie dla chorych, w 1904 inhalatorium systemu Heyera, a następnie, po pobycie u C. Spenglera w Davos i u L. Brauera w Hamburgu, pierwszy wprowadził w Warszawie w szpitalu stosowanie sztucznej odmy. W r. 1933 przeszedł na emeryturę. Był konsultantem honorowym Szpitala Starozakonnych. Na oddziałach swych wykształcił wielu lekarzy.
L. był autorem ponad 30 prac. Specjalnie zajmował się gruźlicą krtani. Ogłaszał prace również z zakresu gruźlicy płuc, zapobiegania gruźlicy, stosowania odmy sztucznej, ropni mózgu, krwotoków usznych i in. Do ważniejszych jego prac należą: Leczenie chirurgiczne wewnątrzkrtaniowe gruźlicy krtani („Medycyna” 1900), Alkohol i suchoty („Zdrowie” 1909), Wpływ ciąży na przebieg gruźlicy płuc i krtani („Pam. Tow. Lek. Warsz. 1909), O leczeniu gruźlicy płuc i krtani za pomocą wprowadzania tlenu pod skórę („Medycyna i Kron. Lek.” 1912), Krwawienia i krwotoki uszne (tamże 1917), O ropniach mózgu pochodzenia usznego („Pol. Przegl. Chirurgiczny” 1925). Prowadził dział sprawozdań z otorinolaryngologii w „Przeglądzie Piśmiennictwa Lekarskiego Polskiego” w l. 1918–28. Był współwłaścicielem i współwydawcą „Medycyny”. Położył duże zasługi przy założeniu Szkoły Pielęgniarstwa w Warszawie, był lekarzem i prelegentem Szkoły. Był członkiem wielu towarzystw, prezesem Tow. Miłośników Śródborowa, prezesem honorowym Tow. Miłosierdzia, wieloletnim prezesem i członkiem honorowym Polskiego Tow. Otolaryngologicznego, członkiem stałego komitetu międzynarodowych kongresów laryngologicznych, członkiem Akademii Collegium Otolaryngologicum Amicitiae Sacrum, członkiem Tow. Kultury Polskiej. Odznaczony był Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 29 XI 1937 w Warszawie, pochowany na Cmentarzu Żydowskim. Żonaty był z Eugenią z Cohnów (ur. 25 XII 1869, zm. 1940), kierowniczką zakładów pedagogicznych dla dzieci, lektorką nauki o dzieciach Wolnej Wszechnicy Polskiej, członkiem wielu organizacji społecznych, autorką wielu prac z zakresu rozwoju dziecka i opieki nad dzieckiem. Miał kilkoro dzieci, m. in. syna Stefana (ur. 1890), dziennikarza i publicystę, oraz córkę Karolinę Lubliner-Mianowską, botaniczkę (zob.).
Łoza, Czy wiesz, kto to jest?, (fot. L-ego i żony); – Czarnecki J., Bł. p. Dr med. S. L. L., „Pol. Przegl. Oto-laryngologiczny” T. 14: 1938 nr 1–2 s. V–IX (fot., spis prac); Demel M., Mogiły lekarskie na cmentarzach warszawskich, „Arch. Hist. Med.” T. 29: 1966 nr 4 s. 461; Hertz M., Kierownikowi oddziału otolaryngologicznego i płucnego L-owi L-owi w 40-tą rocznicę pracy szpitalnej, „Kwart. Kliniczny Szpitala Starozakonnych” T. 6: 1927 nr 2 s. 81–4 (fot.), 1937 nr 1–2 s. 1–2 (fot.); – „Dzien. Urzęd. Izb Lek.” 1938 nr 1 s. 19, nr 6 s. 264; Kalendarz Lekarza Polaka, 1897 s. IV; „Kur. Warsz.” 1937 nr 329 s. 5, 7, nr 330 s. 6; „Medycyna” 1937 nr 24 s. 875; „Roczn. Lek. Rzpltej Pol.” na 1936 r., W. 1936 s. 1305; toż na r. 1938, W. 1938 s. 931.
Teresa Ostrowska