Piekarski Stanisław (1868–1943), prawnik i urzędnik, dyrektor departamentu Min. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, religioznawca. Ur. we Lwowie, był synem Augusta, urzędnika Tow. Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie. Brak jest jakichkolwiek danych dotyczących młodości i lat szkolnych P-ego. W r. 1886 rozpoczął studia prawne na UJ i ukończył je w r. 1891 ze stopniem doktora. W r. 1891 podjął pracę w Namiestnictwie we Lwowie jako praktykant konceptowy. W r. 1892 delegowany został do służby w starostwie w Borszczowie, a w r. 1893 w starostwie w Krośnie. Od r. 1894–8 pracował w charakterze praktykanta konceptowego, a od r. 1899–1901 koncepisty w Namiestnictwie. W l. 1896–8 był sekretarzem Krajowego Stowarzyszenia Czerwonego Krzyża dla Galicji. W r. 1901 został przydzielony do Min. Wyznań i Oświaty w Wiedniu. Pracował jako radca początkowo w departamencie prawnym, następnie w departamencie spraw żydowskich oraz w departamencie szkolnictwa ludowego i seminariów nauczycielskich. W r. 1905 został przeniesiony do departamentu galicyjskiego, gdzie zajmował się sprawami szkolnictwa i wyznań na terytorium Galicji, a następnie objął kierownictwo tego departamentu i pozostawał na tym stanowisku do listopada 1918. Występował kilkadziesiąt razy jako reprezentant rządu w Trybunale Administracyjnym i Trybunale Państwa z interpelacjami w sprawach wyznaniowych i szkolnych. W ministerstwie na początku pracował w jednej komórce z dramaturgiem Tadeuszem Rittnerem; przyjaźń ta przetrwała aż do śmierci Rittnera w r. 1921.
W listopadzie 1918 P. przeniósł się do Warszawy i 20 XI t.r. objął stanowisko naczelnika wydziału w Departamencie Wyznań Min. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (Min. WR i OP), a od lutego 1921 był dyrektorem Departamentu Wyznań. W l. 1922–6 był także zastępcą przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej dla urzędników i niższych funkcjonariuszy państwowych Min. WR i OP. Z inicjatywy P-ego odbywały się konferencje międzyministerialne w sprawie konkordatu z Watykanem. W sierpniu 1926 został przeniesiony na emeryturę. W t.r. na zaproszenie Polskiego Instytutu Administracyjnego Stowarzyszenia Urzędników Państwowych wygłosił cykl odczytów o administracji wyznań. Rozwinięciem tych wykładów była opublikowana przez P-ego praca Wyznania religijne w Polsce (W. 1927). Ponadto wydał Prawdy i herezje. Encyklopedia wierzeń wszystkich ludów i czasów (W. 1930). Brak jest danych o dalszym życiu P-ego. Zmarł 21 I 1943 w Krakowie. Odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżami Komandorskimi papieskich Orderów Św. Grzegorza Wielkiego i Św. Sylwestra.
P. był żonaty z Weroniką o nieznanym nazwisku panieńskim.
Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Peretiatkowicz–Sobeski, Współcz. kultura pol.; Zagórowski, Spis nauczycieli; – Dzien. Urzędowy Min. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, 1918 nr 7 s. 279, 1921 nr 4 s. 122, 1922 nr 30 s. 544, 1925 nr 18 s. 341, 1926 nr 13 s. 378; Hof- und Staatshandbuch der österreichisch-ungarischen Monarchie, Wien 1901–14; Szematyzmy Król. Galicji, 1892–1901; – Arch. UJ: sygn. W. P. II 218, S. II 519; B. Narod.: rkp. 5404; B. Ossol.: rkp. 13146/III.
Stanisław Konarski