Sielecki Stanisław (1898–1952), pułkownik dyplomowany WP. Ur. 7 XI w Stepaniu w pow. rówieńskim na Wołyniu, był synem Albina i Stefanii z Pelikszów.
S. uczęszczał do gimnazjum humanistycznego Macierzy Polskiej w Kijowie, gdzie zdał w r. 1919 maturę. Należał do polskiego harcerstwa. Od 11 XI 1918 do 1 IX 1919 był czynny w Polskiej Organizacji Wojskowej jako komendant Harcerskiego Oddziału Wywiadowczego w Kijowie, którego działalność obejmowała teren całej Ukrainy. Jesienią 1919 S. przedarł się do kraju, gdzie przydzielony został do 9. kompanii III baonu 35. pp. Od 1 II do 1 VII 1920 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Piechoty, po czym dowodził plutonem I baonu 7. pp. Po wojnie został adiutantem baonu. Awansowany na porucznika jesienią 1921, został przydzielony do Oddziału III Dowództwa Okręgu Korpusu VI we Lwowie jako oficer instrukcyjny na m. Lwów. W tym czasie podjął studia na Wydz. Chemicznym Politechn. Lwow.; po trzech latach je przerwał. Od r. 1926 do listopada 1929 był kolejno oficerem przysposobienia wojskowego 19. pp, dowódcą plutonu i kompanii Szkoły Podoficerskiej tegoż pułku. Awansował na kapitana w r. 1929. Od listopada t.r. do października 1931 był komendantem klasy Baonu Unitarnego Szkoły Podoficerów Piechoty w Różanie, a następnie do listopada 1932 dowódcą kompanii 22. pp. W tym czasie odbył XIX kurs unifikacyjny w Centrum Wyszkolenia Piechoty. Od listopada 1932 do października 1934 kształcił się w Wyższej Szkole Wojennej (WSW) w Warszawie, po czym do października 1936 był I oficerem sztabu 11. Dyw. Piechoty w Stanisławowie. Majorem dyplomowanym został w r. 1936. Do wybuchu wojny wykładał operacyjną służbę sztabów w WSW.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 S. był kwatermistrzem Grupy Operacyjnej gen. Jana Kruszewskiego w Armii Odwodowej «Prusy». Do niewoli niemieckiej trafił 27 IX t. r. w rejonie Terespol-Krasnystaw. Uciekł z obozu jenieckiego w Krakowie. W styczniu 1940 próbował bezskutecznie przejść przez granicę na Węgry. Udało mu się to dopiero w kilka tygodni później. Wskutek odmrożenia stóp amputowano mu wówczas wszystkie palce u nóg. Po wyleczeniu był internowany w obozie w Rakoscabie, skąd uciekł w lutym 1941. Przedostał się przez Jugosławię, Grecję i Turcję do Palestyny. Od 3 VI do 17 VIII 1941 był referentem wyszkolenia w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Od 17 VIII 1941 do końca października 1943 był szefem Oddziału III Dowództwa Armii Polskiej na Wschodzie (APW). Na podpułkownika dyplomowanego awansował 26 XII 1942. Wyróżnił się szczególnie jako organizator w szkolnictwie APW. Od 1 XI 1943 do r. 1946 był szefem Oddziału Operacyjnego dowództwa 2. Korpusu przez całą kampanię włoską. Podczas bitwy pod Monte Cassino – jak napisano we wniosku o odznaczenie go Orderem Virtuti Militari – «wykazał wybitny talent operacyjny, wyróżniającą się umiejętność kierowania oddz. operacyjnym Sztabu Korpusu w boju». Szczegóły bitew pod Monte Cassino, Anconą i Bolonią zostały opracowane przez S-ego i jego oddział. W okresie od 9 X 1944 – 10 I 1945 był p. o. szefem sztabu 2. Korpusu. Na pułkownika dyplomowanego awansował 7 IX 1944. Od r. 1947 do r. 1949 był w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia szefem Wydz. II Komisji Historycznej Sztabu Głównego. Pod jego opieką wyszło w l. 1945–7 dziesięć zeszytów pisma „Wiadomości Wojskowe II Korpusu”.
Po demobilizacji S. osiadł w Londynie. Otworzył tam z żoną mały pensjonat, w którym sam obsługiwał gości i sprzątał. Był przewodniczącym Rady Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP) na Wschodzie od r. 1942, a następnie przewodniczącym ZHP na Obczyźnie, oraz członkiem: Komitetu Redakcyjnego „Bellony”, Sekcji Historyczno-Wojskowej Instytutu Historycznego im. gen. Sikorskiego, Polskiego Instytutu Historycznego, Kół Oddziałowych 2. Korpusu i Koła Stow. Polskich Kombatantów nr 120. Zmarł 7 IX 1952 w Londynie i został pochowany na cmentarzu Old Brompton. S. był odznaczony Orderem Virtuti Militari 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Złotym Krzyżem Zasługi, Orderem Imperium Brytyjskiego, włoskim krzyżem kawalerskim Orderu św. Maurycego i Łazarza, amerykańskim Legion of Merit.
Od 7 VI 1947 S. był żonaty z Henryką z Winiarskich, 1.v. Masztelarzową; małżeństwo było bezdzietne.

Portret olejny z ok. l. 1945–7 w Inst. Pol. i Muz. im. gen. Sikorskiego w Londynie; – Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; Suchcitz A., „Non omnis moriar…”. Polacy na londyńskim cmentarzu Brompton, W. 1992; – Działania 2 korpusu we Włoszech, Red. S. Biegański, Londyn 1963 I; Literatura polska na obczyźnie, Londyn 1964 I; Michniewicz W., Pułkownik Sielecki, „Wiadomości” (Londyn) 1963 nr 37 s. 3; Spławska W., Harcerki w ZHP. Początki, osiągnięcia w Kraju oraz lata 1939–1949 poza Krajem, Londyn 1993; Ś.p. płk. dypl. Stanisław Sielecki, „Bellona” (Londyn) 1952 z. 4 s. 51 (fot.); W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Pod red. W. Chocianowicza, Londyn 1969; Wojstomski S., Naprzód Skauci! Harcerze w bojach w 1914–1921, Londyn 1968 s. 44–5; – Arch. Inst. Pol. i Muz. im. gen. Sikorskiego w Londynie: Akta osobowe S-ego, Akta odznaczeniowe.

Andrzej Suchcitz