Skibiński Stanisław (1928–1973), działacz komunistyczny, nauczyciel akademicki. Ur. 27 X w Drocourt w dep. Pas-de-Calais w rodzinie robotniczej, był synem Stanisława i Ewy z domu Stąpor. Ojciec od r. 1923 pracował w kopalniach francuskich jako górnik rębacz.
S. uczył się początkowo w szkole powszechnej w Leforest (płn. Francja), gdzie ojciec S-ego otrzymał pracę i mieszkanie, ale w r. 1938 ojciec wyjechał z Francji. Po zajęciu Francji przez wojska niemieckie w r. 1940 S. przeniósł się razem z matką do Carvin w tym samym departamencie, gdzie najmował się do pracy u okolicznych gospodarzy. Ukończywszy 14 lat został pomocnikiem górnika w kopalni węgla kamiennego nr 4 Ostricourt w Carvin, w której pracował pod ziemią od stycznia do października 1943. W t. r. rozpoczął naukę w szkole ślusarsko-mechanicznej w Oignies (w pobliżu Lille). Ukończył ją we wrześniu 1945 z dyplomem ślusarza mechanika. Następnie wrócił do pracy w kopalni nr 4; pracował tam na dole najpierw jako ślusarz, a następnie jako rębacz do czerwca 1947. W listopadzie 1945 S. został członkiem, a następnie sekretarzem Związku Młodzieży Polskiej (ZMP) «Grunwald» w Carvin. W kwietniu 1946 skierowano go na kurs zorganizowany przez Zarząd Główny ZMP «Grunwald» w Fontainebleau. Po powrocie z kursu w maju 1946 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR), a w październiku t. r. został sekretarzem Zarządu Okręgu ZMP «Grunwald» w Sallaumines (dep. Pas de Calais). W r. 1947 zorganizował okręg ZMP «Grunwald» w pobliskim Courrières, i został jego przewodniczącym. W skupiskach polonijnych S. prowadził agitację na rzecz powrotu do kraju.
W marcu 1947 S. przyjechał wraz z matką do Polski w ramach akcji repatriacyjnej i osiedlił się w Bytomiu, gdzie podjął pracę w kopalni «Bobrek» jako młodszy rębacz. Równocześnie od września 1947 uczęszczał do gimnazjum przemysłowego. Na terenie szkoły był współorganizatorem szkolnego koła Związku Walki Młodych. W grudniu 1947 został skierowany przez organizację partyjną PPR kopalni «Bobrek» do szkoły dla wytypowanych robotników w Wojnowicach, która przygotowywała do studiów wyższych. Po zdaniu małej matury kształcił się od r. 1948 na Studium Wstępnym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Po jego ukończeniu studiował na Wydz. Mechanicznym; w r. 1953 uzyskał dyplom inżyniera, a w czerwcu 1955 magisterium z zakresu mechanizacji górnictwa. W czasie studiów pierwszego stopnia, w marcu 1952 został zastępcą asystenta, w rok później asystentem, a następnie starszym asystentem Katedry Mechanizacji Kopalni na Wydz. Górniczym Politechn. Śląskiej. Zarazem S. pełnił różne funkcje w uczelnianych strukturach Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej, w ZMP oraz w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W październiku 1955 oddelegowany został do pracy w Komitecie Wojewódzkim (KW) PZPR w Katowicach, gdzie był instruktorem do czerwca 1959. Następnie był dyrektorem Ośrodka Szkolenia Zawodowego Min. Górnictwa i Energetyki w Zabrzu. Został mianowany przez ministra górnictwa i energetyki inżynierem górniczym I stopnia, a wkrótce generalnym dyrektorem III stopnia. Latem 1960 powrócił do pracy w KW PZPR w Katowicach na stanowiska: zastępcy kierownika Wydz. Nauki i Oświaty (15 VI 1960 – 15 III 1962), kierownika tegoż Wydziału (do stycznia 1965), sekretarza KW PZPR w Katowicach (9 II 1967 – 21 V 1973).
Równolegle z pracą partyjną prowadził S. działalność naukową: miał wykłady na Wydz. Górniczym Politechn. Śląskiej; a w czerwcu 1969 uzyskał stopień doktora nauk technicznych na podstawie dysertacji (promotor Tadeusz Laskowski) Badania nad wytrącaniem pyłu węgla kamiennego za pomocą koksowego filtru nasypowego. Opublikował książkę pt. Szkolnictwo wyższe i placówki naukowo-badawcze województwa katowickiego w Polsce Ludowej (pod red. H. Rechowicza, Wyd. 2 popr. i uzup., Kat. 1967) oraz wspólnie z Jerzym Siemianowiczem pracę pt. Problemy nowoczesności i jakości produkcji (Wyd. 2 poszerzone, Kat. 1969). S. zmarł nagle 21 V 1973 w Katowicach i tam został pochowany na cmentarzu przy ul. Francuskiej. Był odznaczony m.in. Krzyżami Kawalerskim (1964) i Oficerskim (1969) Orderu Odrodzenia Polski.
S. był żonaty (od r. 1956) z Anną z domu Sobel. 1. v. Szubert, z którą miał córki: Ewę (ur. 1956) i Aleksandrę (ur. 1958).
Śląski Słown. Biogr., II (Z. Ujejski); Topol S., Stanisław Skibiński, w: Ludzie trzydziestolecia. Sylwetki zasłużonych dla województwa katowickiego, Pod. red. H. Rechowicza, Kat. 1974 s. 456–60 (fot.); Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1969, W.–P. 1970; – Ujejski Z., Stanisław Skibiński (27 X 1928 – 21 V 1973), w: Studia i materiały z dziejów województwa katowickiego w Polsce Ludowej, T. 9, Pod red. H. Rechowicza, Kat. 1975 s. 217–28 (fot.); – „Tryb. Robotn.” 1973 nr 122 s. 1 (fot.) –2, nr 123 s. 2, nr 124 s. 2; – Politechn. Śląska w Gliwicach: Akta osobowe S-ego.
Jan Kantyka