Szczypiorski Stanisław (1910–1976), ekonomista, profesor Szkoły Głównej Planowania i Statystyki.
Ur. 22 XII w Swojatyczach (pow. nowogrodzki) w rodzinie urzędniczej, był synem Wacława i Wandy z Turkowskich.
W r. 1918 przeniósł się S. z rodziną do Warszawy i w r. 1929 zdał tam maturę w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza. T.r. podjął studia w Wyższej Szkole Handlowej (od r. 1933 Szkoła Główna Handlowa). Utrzymywał się z pracy dorywczej; od r. 1935 był zatrudniony w biurze Izby Skarbowej Grodzkiej oraz sekretariacie Aeroklubu Warszawskiego, a od stycznia 1937 w Dziale Sprzedaży Państ. Zakładów Tele- i Radiotechnicznych. W czerwcu 1939 na podstawie pracy Znaczenie gospodarcze i polityczne Renu uzyskał stopień magistra nauk ekonomiczno-handlowych.
W okresie okupacji niemieckiej S. pracował nadal w zarządzanych przez Niemców Zakładach. Po wybuchu powstania warszawskiego 1944 r. wydostał się z miasta i przebywał we wsi Żółkwin pod Warszawą. Po wkroczeniu Armii Czerwonej zamieszkał w Łodzi, gdzie w lutym 1945 został dyrektorem administracyjno-handlowym Państw. Fabryki Aparatów Elektrycznych. We wrześniu 1946 przeniósł się do Zjednoczenia Przemysłu Aparatów Elektrycznych na takie samo stanowisko. Równocześnie od października 1945, przez dwa lata, był asystentem w Katedrze Antropogeografii na Wydz. Prawno-Ekonomicznym Uniw. Łódz. W maju 1947 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a od r. 1948 był członkiem PZPR. W grudniu 1947 wrócił S. do Warszawy i objął funkcję dyrektora naczelnego Polskiego Tow. Handlu Zagranicznego dla Elektrotechniki «Elektrim». Od września 1950 przez trzy lata pracował jako nauczyciel w Liceum i Technikum Handlu Zagranicznego. W r. 1951 został członkiem ZNP. Opublikował książkę Organizacja handlu zagranicznego (W. 1951, wyd. 2, W. 1955). W sierpniu 1951 odszedł z «Elektrimu» i został wykładowcą na stanowisku zastępcy profesora w Szkole Głównej Służby Zagranicznej. Od kwietnia 1952 był tam dziekanem Wydz. Handlu Zagranicznego, a od września t.r. kierował Zakł. Organizacji i Techniki Handlu Zagranicznego. Dwukrotnie był wyróżniony nagrodą Min. Szkolnictwa Wyższego (1953, 1954).
Po przeniesieniu we wrześniu 1954 Wydz. Handlu Zagranicznego do Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (SGPiS) pełnił S. nadal funkcję dziekana, a ponadto, jako zastępca profesora, objął kierownictwo Katedry Organizacji i Techniki Handlu Zagranicznego. Odwołany w październiku 1954 z funkcji dziekana, został w grudniu t.r. prorektorem ds. nauczania SGPiS i na tym stanowisku pozostał do września 1955. Wraz z Antonim Kossobudzkim ogłosił książki Technika transakcji w imporcie maszyn i urządzeń (W. 1955) oraz Organizacija vnešnej torgovli Pol’skoj Narodnoj Respubliki (Moskva 1957). Samodzielnie opublikował artykuły, m.in. Energia termojądrowa a ubezpieczenia morskie („Wiad. Ubezpieczeniowe” 1957 z. 7–8) oraz Socjalistyczny monopol handlu zagranicznego w teorii i praktyce ekonomicznej („Zesz. Nauk. SGPiS” 1957 z. 5). W l. 1957–9 współredagował warszawski kwartalnik „Polski Handel Zagraniczny”. Równocześnie w kwietniu 1957 wrócił na stanowisko dyrektora naczelnego «Elektrimu». W grudniu t.r. otrzymał etat docenta i w l. 1958–62 ponownie pełnił funkcję dziekana Wydz. Handlu Zagranicznego SGPiS. Od października 1958 pracował równocześnie w Zakł. Badań Ekonomicznych Min. Handlu Zagranicznego.
W r. 1960 uzyskał S. na Wydz. Handlu Zagranicznego SGPiS stopień doktora na podstawie pracy Organizacja prawna przedsiębiorstw handlu zagranicznego w Polsce, napisanej pod kierunkiem Jerzego Wiszniewskiego. Od listopada t.r. działał w Tow. Naukowym Organizacji i Kierownictwa, kierując w nim Komisją Handlu Zagranicznego. Opublikował kolejne książki: Zasady organizacji i techniki handlu zagranicznego (W. 1961, wyd. 2, W. 1963, wspólnie z Janem Zieleniewskim), Przedsiębiorstwo handlu zagranicznego w Polsce (W. 1961), Wykorzystanie ofert importowych (W. 1963) oraz Organizowanie działalności handlowej na rynkach zagranicznych (W. 1964). Ogłosił też artykuł Przedsiębiorstwo handlu zagranicznego i problem jego samodzielności w gospodarce socjalistycznej („Zesz. Nauk. SGPiS” 1961 z. 23). W r. 1962 wszedł do Kolegium Arbitrów przy Polskiej Izbie Handlu Zagranicznego oraz redakcji jej czasopism: miesięcznika „Handel Zagraniczny” oraz ukazujących się co dwa dni „Rynków Zagranicznych”. W l. 1962–4 współredagował serię wydawniczą „Zeszyty Techniki Handlu Zagranicznego”. Od czerwca 1962 przewodniczył Sekcji Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych Polskiego Tow. Ekonomicznego. Po przekształceniu w r. 1963 Zakł. Badań Ekonomicznych Min. Handlu Zagranicznego w Zakł. Badań Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego (od r. 1969 Instytut) wszedł do jego Komitetu Naukowego.
W październiku 1964 wyjechał S. do Szwajcarii, gdzie został radcą handlowym przy ambasadzie PRL w Bernie. Wobec nieobecności w kraju w marcu 1969 został odwołany z funkcji kierownika Katedry Organizacji i Techniki Handlu Zagranicznego SGPiS. W październiku t.r. wrócił do Polski i objął stanowisko wicedyrektora Dep. Prawno-Organizacyjnego Min. Handlu Zagranicznego; funkcję tę pełnił do końca r. 1971. W r. 1970 został kuratorem Zakł. Prawnych i Ekonomicznych Zagadnień Turystyki SGPiS (od r. 1972 Zakł. Społeczno-Gospodarczych Zagadnień Turystyki); współredagował wydawany odtąd przez Zakład kwartalnik „Ruch Turystyczny”. W l. 1970–1 prowadził wykłady zlecone i seminarium magisterskie na Wydz. Ekonomiczno-Socjologicznym Uniw. Łódz. Następnie kierował Podyplomowym Studium Analizy Rynków i Marketingu przy Wydz. Handlu Zagranicznego SGPiS (do r. 1974). W lipcu 1972 otrzymał tytuł profesora nadzwycz. i ponownie objął kierownictwo Katedry Organizacji i Techniki Handlu Zagranicznego SGPiS. W tym okresie opublikował książki: Organizacja i technika handlu zagranicznego (W. 1972, wyd. 3, W. 1980), Polska, Szwajcaria. Gospodarka, stosunki ekonomiczne (W. 1973) oraz Nowe formy i metody wymiany międzynarodowej (W. 1976, wyd. 2, W. 1980). W czerwcu 1976 przeszedł na emeryturę. Był promotorem trzech doktoratów i ponad stu prac magisterskich. Zmarł 23 VIII 1976 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony m.in. Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Złotym Krzyżem Zasługi (1956) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W zawartym 7 IV 1942 małżeństwie z Krystyną Łuszczewską (ur. 1915) miał S. synów Macieja (ur. 1944) i Jacka (ur. 1947).
Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1959–1961, W. 1962; „Przegl. Bibliogr. Piśmiennictwa Ekon.” R. 9–19: 1955–65, R. 29–30: 1975–6; „Przegl. Bibliogr. Wydawnictw Gosp.” R. 6–7: 1952–3; – Białecki K., Stanisław Szczypiorski: dziekan w latach 1952–1954 i 1958–1962, w: Od Wydziału Handlu Zagranicznego do Kolegium Gospodarki Światowej Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie: sześćdziesięciolecie 1949–2009, Red. M. Szostak, W. 2010 s. 259–63 (fot.); Historia Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie 1906–2006, Red. W. Morawski, W. 2006; Sołdaczuk J., Polska nauka o handlu zagranicznym (z doświadczeń SGH), W. 1994 s. 44–5; – „Życie Warszawy” 1976 nr 202–204 (nekrologi); – Arch. Szkoły Głównej Handl. w W.: sygn. S–426/k (akta osobowe S-ego).
Tomasz Latos