Mrokowski Stefan Feliks (1903–1968), inżynier mechanik i radioelektryk, doradca techniczny rządu Republiki Gwinei. Ur. 18 V w Sosnowcu, był synem technika budowlanego, pierwszego burmistrza m. Sosnowca w r. 1918 Stefana Jana i Jadwigi z Tomaszewskich. Uczęszczał do szkół średnich w Sosnowcu i Częstochowie, był w Korpusie Kadetów w Modlinie i Lwowie, wziął udział w III powstaniu śląskim (1921), po czym wyjechał na studia do Francji, gdzie ukończył instytut elektrotechniczny w Tuluzie z dyplomem inżyniera mechanika (1927) oraz wyższą szkołę elektrotechniki w Paryżu z dyplomem inżyniera radioelektryka (1929). Podczas tych studiów pracował jako kierownik techniczny w firmie Bancal-Radio w Tuluzie. Po powrocie do kraju prowadził własny warsztat radiowy w Sosnowcu (do r. 1932), był starszym konstruktorem w dziale studiów wydziału radiotechnicznego Państwowych Zakładów Tele- i Radiotechnicznych (PZT) w Warszawie (do r. 1935), kierownikiem wydziału radioodbiorników Polskich Zakładów Philipsa S. A. w Warszawie (do końca 1938 r.) i dyrektorem technicznym Zakładów Radiotechnicznych IKA w Łodzi (do września 1939). W czasie drugiej wojny światowej został na początku 1940 r. wysiedlony z Łodzi do Warszawy, gdzie pracował jako szef produkcji w PZT, a po powstaniu warszawskim przedostał się do Kielc.
Po wyzwoleniu kraju w r. 1945 M. otrzymał nominację na dyrektora Łódzkich Zakładów Radiowych. W lipcu 1946 wyjechał do Szczecina, gdzie był dyrektorem technicznym Zbiornicy i Warsztatów Remontowych Przedmiotów Użytkowych «Remo». Od r. 1949 mieszkał w Warszawie, gdzie pracował kolejno jako szef produkcji Państwowego Przedsiębiorstwa Radiofonizacji Kraju, jako kierownik oddziału projektów konstrukcyjnych i następnie generalny projektant w Oddziale Warszawskim Przedsiębiorstwa Projektowania i Budowy Zakładów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego «Prozamet” (1950–5), jako generalny projektant w Biurze Projektów i Studiów Budownictwa Specjalnego «Bepes». W okresie 1956–7 był starszym radcą w Departamencie Techniki Min. Łączności, następnie dyrektorem Zakładów Transformatorów Radiowych w Skierniewicach (do r. 1959) i ponownie w «Prozamecie» rzeczoznawcą rady technicznej w dyrekcji warszawskiej. W końcu 1960 r. został zaangażowany za pośrednictwem Centrali Handlu Zagranicznego Obiektów Przemysłowych «Cekop-Polservice» do niedawno powstałej Republiki Gwinei w Afryce Zachodniej, gdzie został dyrektorem nowo utworzonego dzięki jego zabiegom Min. Poczty i Telekomunikacji w Konakri jako doradca techniczny ministra i opracowywał plany rozwojowe telekomunikacji całej republiki. W końcu 1961 r. został doradcą technicznym w Dyrekcji Generalnej Przemysłu, Górnictwa i Geologii podległej Min. Rozwoju Ekonomicznego Republiki Gwinei i do marca 1966 zajmował się nadzorem prac związanych z realizacją przedsięwzięć przemysłowych planu 7-letniego Gwinei. Po powrocie do kraju pełnił poprzednią funkcję rzeczoznawcy rady technicznej w dyrekcji warszawskiej «Prozametu” (włączonego później do Zjednoczonego Przedsiębiorstwa Projektowania i Wyposażania Zakładów Przemysłu Elektro-Maszynowego «Prozamet-Bepes»). Zmarł nagle na zawał serca 9 V 1968 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w grobie rodziny Wojtkowskich.
M. był trzykrotnie żonaty: z Honoratą Antoszewiczówną, z Barbarą Kałuża-Edeltraut i z Elwirą z Wojtkowskich, 1.v. Bystydzieńską (zm. 1976). Z drugiego małżeństwa miał troje dzieci: Stefana Józefa (ur. 1933), Barbarę Marię Fijałkowską (ur. 1936), Ewę Jadwigę Ostrowską (ur. 1943).
École Supérieure d’Électricité. Annuaire 1965, Paris s. 168, 237, 282; Informator o władzach i organach Stowarzyszenia Elektryków Polskich, W. 1939 s. 50, 83; Księga Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich. Pół wieku działalności mechaników polskich w przemyśle, W. 1963 s. 493; Zamek Królewski w Warszawie, W. 1972; – „Przegl. Elektrotechn.” 1935 s. 524, 587; „Przegl. Techn.” 1913 s. 166, 255, 462, 546; „Trybuna Ludu” 1968 nr 131 s. 5 (nekrolog); „Życie Warsz.” 1968 nr 115 (nekrolog); – Informacje i dokumenty żony Elwiry Mrokowskiej z Wojtkowskich i córki Barbary Fijałkowskiej.
Jerzy Kubiatowski