Kubicki Stefan (1916–1968), lekarz, profesor gastrologii. Ur. 25 VI w Stęszewie w pow. poznańskim, był jednym z 8 dzieci Stanisława, mistrza piekarskiego, i Łucji Bolińskiej. W r. 1935 ukończył z odznaczeniem Gimnazjum Humanistyczne im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu i rozpoczął studia lekarskie na Uniw. Pozn. W r. 1938/9 był wolontariuszem w Zakładzie Mikrobiologii Lekarskiej u prof. L. Padlewskiego. Dyplom lekarza otrzymał w Warszawie 11 V 1942 r. w ramach Tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich (zweryfikowany 20 IV 1945 w Poznaniu). Pracował w Szpitalu Powiatowym w Skierniewicach jako stażysta i młodszy asystent oddziału wewnętrznego (1 III 1942 – 31 IX 1943), w Szpitalu Wolskim w Warszawie jako asystent oddziału wewnętrznego u doc. J. Roguskiego (1 X 1943 – 31 VII 1944), w Szpitalu Polowym przy ul. Mokotowskiej podczas powstania warszawskiego, w Szpitalu Powiatowym w Skierniewicach jako p. o. ordynatora oddziału wewnętrznego i chorób zakaźnych (1 XI 1944 – 30 IV 1945). Po ukończeniu działań wojennych powrócił do Poznania. Był lekarzem w Powiatowym Urzędzie Repatriacyjnym (1945–7), starszym asystentem w Zakładzie Anatomii Patologicznej Uniw. Pozn. u prof. L. Skubiszewskiego (1 V 1945 – 1 III 1946), a następnie gdy prof. J. Roguski objął II klinikę wewnętrzną Uniw. Pozn., K. uzyskał u niego etat kolejno starszego asystenta, adiunkta, docenta etatowego (1 III 1946 – 31 VIII 1954). Doktorat uzyskał 1 VII 1947 r. na podstawie pracy z anatomii patologicznej O pierwotnym raku wyrostka robaczkowego („Pol. Tyg. Lek.” 1948), habilitację 13 XII 1951 r. na podstawie pracy Patologia wątroby w świetle badań bioptycznych (P. 1951). Jednocześnie był ordynatorem oddziału wewnętrznego w Szpitalu Wojewódzkim Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu (1948–54) i specjalistą wojewódzkim w zakresie interny na terenie woj. zielonogórskiego (1 IV 1953 – 31 VIII 1954). Służbowo przeniesiony do Warszawy na stanowisko ordynatora oddziału wewnętrznego Centralnego Szpitala Klinicznego Min. Spraw Wewnętrznych (1 IX 1954 – 30 IX 1966). Tytuł profesora nadzwycz. otrzymał 12 XI 1954. Od 1 X 1966 był kierownikiem katedry i kliniki gastrologii Studium Doskonalenia Lekarzy (SDL) w Akademii Medycznej w Warszawie. Był też ordynatorem oddziału wewnętrznego Lecznicy Min. Zdrowia (1955–64, 1967–8).
K. łączył pracę naukową z działalnością organizacyjną. Był sekretarzem Koła Poznańskiego Tow. Internistów Polskich (1952–4), przewodniczącym Oddziału Poznańskiego Polskiego Tow. Lekarskiego (1953–4), przewodniczącym Warszawskiego Oddziału Tow. Internistów Polskich (1958–60), przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego „Problemów Lekarskich” (1957–8), członkiem Rady Programowej „Kolejowej Służby Zdrowia” (1963–4), a później „Medycyny Komunikacyjnej” (1965–8), krajowym konsultantem z zakresu interny od r. 1956 oraz od 1963 przewodniczącym Kolegium Naukowego Służby Zdrowia Polskich Kolei Państwowych, przekształconego później w Radę Naukową Centralnego Ośrodka Badawczego (COB) Kolejowej Służby Zdrowia. Był członkiem Komisji Medycyny Doświadczalnej Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk od 1954, wiceprzewodniczącym od r. 1961 i przewodniczącym od 1967 Sekcji Gastroenterologii i Przemiany Materii Tow. Internistów Polskich, członkiem Międzynarodowego Tow. Medycyny Wewnętrznej, Światowej Organizacji Gastroenterologów OMGE od r. 1966, Komisji Żywienia Człowieka Chorego przy Wydziale VI PAN od r. 1966, Prezydium Zarządu Głównego Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia od r. 1967 i in. Otrzymał m. in. odznakę Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia w r. 1954, Złoty Krzyż Zasługi w 1959, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski w 1964. Brał udział w wielu zjazdach naukowych w kraju i za granicą.
K. był wybitnym praktykiem, naukowcem i pedagogiem. Był autorem 165 prac doświadczalnych, klinicznych, kazuistycznych, poglądowych popularyzatorskich i in., monografii i rozdziałów w wydawnictwach zbiorowych. Zajmował się głównie chorobami przewodu pokarmowego, ich etiologią, patologią, histopatologią, diagnostyką i terapią. Popularyzował nowoczesne metody diagnostyczne: gastroskopię, laparoskopię, rektoskopię, biopsję wątroby i żołądka, zastosowanie ultradźwięków. Pierwszy w Polsce zaczął wykonywać nakłucia diagnostyczne wątroby. Zajmował się biochemią wątroby, jej jatrogennymi schorzeniami, farmakoterapią, balneoterapią i leczeniem dietetycznym chorób wątroby. Pozostawił również prace z zakresu kardiologii, pulmonologii, nefrologii, endokrynologii, chorób przemiany materii, hematologii, reumatologii i onkologii. Do ważniejszych jego prac poza wymienionymi należą: Leczenie kamicy żółciowej, stanów zapalnych pęcherzyka i dróg żółciowych (W. 1956), wspólnie z J. Roguskim Choroby układu pokarmowego (w: „Choroby wewnętrzne”, Pod red. M. Semerau-Siemianowskiego, T. 1, W. 1959), Choroby wątroby i dróg żółciowych (W. 1966) i Żółtaczki (W. 1968). Zmarł nagle w czasie Sesji Rady Naukowej SDL 8 XI 1968 r. w Warszawie. Pochowany został na Powązkach. Pozostawił żonę, lekarza stomatologii, Halinę Barbarę ze Stęborowskich (ur. 27 II 1921) i córki: Małgorzatę (ur. 1949) i Katarzynę (ur. 1952).
Białkowska J., Młodzki M., Wspomnienie o prof. dr. med. S. K-m, „Pol. Arch. Med. Wewn.” 1969 nr 4 (fot., życiorys, spis prac); Kronika Akademii Medycznej w Poznaniu, P. 1959 I–II (życiorys, spis prac); Kronika Uniwersytetu Poznańskiego za lata akademickie 1945–1954/5, P. 1958 (spis prac); Woźniewski, Polski Almanach Medyczny na rok 1956, W. 1957; – „Biul. Akad. Med. w W.” 1969 nr 1 s. 101–2 (fot.); „Pol. Tyg. Lek.” nr 2 s. 78; „Służba Zdrowia” 1968 nr 49 (fot., życiorys); „Życie Warsz.” 1968 nr 280 (życiorys); – Nekrologi z r. 1968: „Gaz. Pozn.” nr 269, „Głos Pracy” nr 271, „Medycyna Komunikacyjna” s. 281–2 (fot.), „Służba Zdrowia” nr 46, „Stolica” nr 47, „Trybuna Ludu” nr 310, 313, „Życie Warsz.” nr 270, 271, 272, 273, 274, 280, 283; – Akta personalne SDL Akad. Med. w W.; – Dokumenty w posiadaniu żony Haliny Kubickiej i jej informacje.
Teresa Ostrowska