Rozmaryn (Rosmarin, Rozmaryn-Kwieciński) Stefan (1908–1969), profesor Uniw. Warsz., dyrektor generalny w Urzędzie Rady Ministrów. Ur. 23 X we Lwowie, był synem Adolfa Rosmarina, adwokata, i Matyldy z Sokalów.
Ukończył R. Gimnazjum im. Stefana Batorego we Lwowie w r. 1926. Studiował następnie na Wydz. Prawa i Umiejętności Politycznych Uniw. Lwow. i uzyskał w r. 1930 magisterium, a w r. 1932 doktorat. W l. 1930–5 był aplikantem adwokackim, a od r. 1935 – adwokatem we Lwowie. Zajmował się równocześnie pracą naukową. Pierwszą publikacją R-a była jego rozprawa doktorska pt. Zbiorowe układy pracy (Lw. 1933); z kolei ukazały się: Sukcesja w uprawnienia przemysłowe (Lw. 1934), Znaczenie orzecznictwa podatkowego N. T. A. dla prawa pracy (W. 1939), Prawo podatkowe a prawo prywatne w świetle wykładni prawa (Lw. 1939).
W r. 1939 nie został R. powołany do wojska. Od grudnia 1939 do czerwca 1941 był docentem i prodziekanem Wydz. Prawa na Uniw. Lwow., czynnym jako ukraiński uniwersytet im I. Franki. Ogłosił m. in. pracę w języku ukraińskim o trustach i kartelach w prawie podatkowym (1941). Brał czynny udział w kampanii wyborczej 1939 r. i 1940 r. do Rady Najwyższej ZSRR. Z ramienia uniwersytetu przebywał na zaproszenie akademika, byłego prokuratora ZSRR A. Wyszyńskiego, z delegacją wydziału w Instytucie Prawa Akademii Nauk ZSRR. Wyższa Komisja Atestacyjna Komitetu dla Spraw Szkolnictwa Wyższego nadała mu w r. 1941 na podstawie dotychczasowego dorobku naukowego radziecki stopień kandydata nauk prawnych i tytuł docenta prawa państwowego. Od czerwca 1941 do sierpnia 1942 służył w Armii Czerwonej. Po zdemobilizowaniu objął w r. 1942 katedrę prawa państwowego w Świerdłowskim Instytucie Prawniczym. Wykładał w Świerdłowsku i również w Kazaniu prawo państwowe, historię doktryn politycznych i teorię państwa i prawa. Był dziekanem, członkiem Rady Naukowej i dwukrotnie przewodniczącym Państwowej Komisji Egzaminacyjnej. Napisał m. in. pracę w języku rosyjskim na temat zagadnień prawa cywilnego w życiu Karola Marksa (1943). W marcu 1943 wstąpił do Związku Patriotów Polskich i działał w nim jako członek Zarządu Obwodowego i przewodniczący Komisji Kulturalno-oświatowej w Świerdłowsku.
Po powrocie do Polski w sierpniu 1946 wstąpił R. do Polskiej Partii Robotniczej i wziął udział w opracowywaniu ordynacji wyborczej i innych aktów ustawodawczych oraz w sprawach związanych z wyborami. We wrześniu 1946 został mianowany sędzią Sądu Apelacyjnego z oddelegowaniem do Min. Sprawiedliwości (Dep. Ustawodawczy). Był członkiem Komitetu Redakcyjnego miesięcznika „Państwo i Prawo” oraz przedstawicielem Min. Sprawiedliwości w Głównej Komisji Ziemskiej. W dn. 6 II 1948 uzyskał orzeczenie Komisji do Spraw Wyjątkowych Uposażeń stwierdzające, że posiada wyjątkowo wysokie kwalifikacje fachowe w zakresie wymiaru sprawiedliwości. W kwietniu 1948 został powołany na stanowisko dyrektora Biura Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów przy Centralnym Urzędzie Planowania, skąd w kwietniu 1949 przeniesiono go na stanowisko dyrektora generalnego IV Zespołu w Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. W r. 1950 (do 31 V t. r.) był stałym delegatem Rządu Rzeczypospolitej przy Europejskim Biurze Organizacji Narodów Zjednoczonych w Genewie. Orzeczeniem Min. Administracji Publicznej z dn. 4 I 1950 uzyskał zmianę nazwiska na: Rozmaryn-Kwieciński (nazwiskiem Kwiecińska posługiwała się żona R-a, ukrywając się w czasie okupacji niemieckiej), ale nadal używał tylko jego pierwszego członu. Dn. 30 V 1950 został powołany przez premiera Józefa Cyrankiewicza na stanowisko generalnego dyrektora I Zespołu (Prezydialnego) w Zarządzie Centralnym Prezydium (od r. 1952 Urzędu) Rady Ministrów. Sprawował również ubocznie funkcję doradcy szefa Kancelarii Cywilnej i Kancelarii Państwa w sprawach prawno-konstytucyjnych. W praktycznej działalności państwowej współdziałał w opracowywaniu i wprowadzaniu w życie wszystkich ważniejszych aktów prawnych, m. in.: ordynacji wyborczej, ustawy o Najwyższej Izbie Kontroli, ustawy o radach narodowych, Konstytucji PRL, ustawy o Sądzie Najwyższym, ustawy o Prokuraturze Generalnej. Od r. 1956 był członkiem Prezydium Komisji Kodyfikacyjnej PRL.
W lutym 1947 został R. mianowany profesorem nadzwycz. prawa skarbowego Uniw. Warsz. W dn. 13 VII 1948 uzyskał tytuł profesora zwycz. prawa państwowego i objął kierownictwo Katedry Prawa Państwowego na tymże uniwersytecie, które sprawował do końca życia. W tym okresie był członkiem Podstawowej Organizacji Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) Uniw. Warsz. Od r. 1952 był członkiem-korespondentem PAN i piastował stanowisko wiceprzewodniczącego (1952–5) lub przewodniczącego (1955–60, 1962–9) Komitetu Nauk Prawnych PAN. W dn. 15 XII 1953 Centralna Komisja Kwalifikacyjna dla Pracowników Nauki przyznała mu stopień naukowy doktora nauk prawnych. W r. 1961 został wybrany na członka rzeczywistego PAN.
Po wojnie opublikował R. ponad 180 prac naukowych. W swoich badaniach kierował się marksistowskimi założeniami metodologicznymi. Zajmował się nie tylko prawem państwowym, ale również m. in. teorią państwa i prawa, doktrynami politycznymi, prawem administracyjnym, prawem finansowym, nie wchodząc jednak w weryfikowanie zgodności teorii z praktyką. Ogłosił m. in. drukiem: U źródeł faszyzmu (W. 1947), Istota państwa (W. 1948), Prawo i państwo (W. 1949), Organizacja szkolnictwa wyższego w ZSRR (W. 1949), Polskie prawo państwowe (W. 1948), Konstytucja jako ustawa zasadnicza Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (W. 1961), Ustawa w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (W. 1964). Prace jego ukazały się również w językach obcych, jak np. Sejm und Volksräte in der Volksrepublik Polen (W. 1958, wyd. także w t. r. m. in. po rosyjsku, angielsku i francusku), Principes généraux de la procédure administrative en Pologne (W. 1961), La Pologne (Paris 1963). Zajmował się również badaniami prawno-porównawczymi. Ogłosił z tej dziedziny pracę pt. Z teorii badań i prac prawno-porównawczych („Państwo i Prawo” 1966 nr 3 i odb.). Napisał m.in. Przedmowę, do przetłumaczonej na język polski książki R. Davida „Prawo francuskie. Podstawowe dane” (W. 1965). Był członkiem rzeczywistym Międzynarodowej Akademii Prawa Porównawczego w Hadze, członkiem Zarządu Międzynarodowego Instytutu Nauk Administracyjnych w Brukseli. Przez wiele lat był wykładowcą uniwersyteckiego Instytutu Studiów Europejskich w Turynie oraz Międzynarodowego Fakultetu Prawa Porównawczego w Strasburgu i zasiadał we władzach tej instytucji. Prowadził wykłady o socjalistycznym prawie państwowym m. in. w Lyonie, Strasburgu, Nancy, Turynie, Padwie, Ferrarze, Sztokholmie, Goeteborgu, Uppsali. Jako profesor Uniw. Warsz. był R. promotorem kilkunastu prac doktorskich i kandydackich. W październiku 1965 nadano mu godność doktora honoris causa Uniw. Pozn. W marcu 1969 został powołany na stanowisko kierownika Zakładu Prawa Państwowego i Instytucji Politycznych w Instytucie Nauk o Państwie i Prawie Uniw. Warsz. Był wieloletnim przewodniczącym Sekcji Prawa Komisji Nauki Komitetu Centralnego PZPR. W r. 1952 otrzymał Państwową Nagrodę Naukową II stopnia i nagrodę I stopnia Min. Szkolnictwa Wyższego. R. zmarł 4 VI 1969 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu komunalnym (dawnym wojskowym) w Warszawie. Był odznaczony m. in. radzieckim medalem «Za bohaterską pracę», Orderem Sztandaru Pracy I i II kl., Orderem Odrodzenia Polski II kl.
Ożeniony od r. 1938 z Zofią z Ziembickich (ur. 1914), miał z nią R. syna Tomasza Grzegorza (ur. 1947).
Enc. Powsz., IV; W. Enc. Powsz. (PWN), X; Biogramy uczonych pol., cz. I z. 3 s. 175–7; Informator o organizacji i składzie osobowym naczelnych organów administracji państwowej w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 22 lipca 1984 r., W. 1984 s. 113, 115, 302; – Burda A., Polskie prawo państwowe, W. 1978 s. 55, 59, 60, 161, 267, 272, 313; Gwiżdż A., Jarosz Z., Sokolewicz W., Stefan Rozmaryn (1908–1969), „Państwo i Prawo” 1969 z. 8–9 s. 409–14 (fot.); – „Państwo i Prawo” 1963 z. 12 s. 952–3, 1965 z. 12 s. 953–4; „Prawo i Życie” 1969 nr 12 s. 2 (fot.); „Ruch Prawn., Ekon. i Socjol.” 1965 z. 4 s. 319–21, 1969 z. 4 s. 337 (fot.) – 8; „Tryb. Ludu” 1969 nr 154; „Życie Warszawy” 1969 nr 133, 134, 135, 137; – Arch. Uniw. Warsz.: Autobiografia z 10 IV 1948; Biuro Spraw Pracowniczych: Teczka 5432 zw; Urząd Rady Ministrów: Teczka personalna 97 (fot.).
Red.