Rychter Stefan, pseud.: Brożyna, Dan, Las, Tumry (1906–1943), oficer WP i Armii Krajowej. Ur. 19 XII w Słupi Nowej w pow. opatowskim, był synem Bolesława, gajowego, i Marianny z Kozłowskich.
R. uczył się w Gimnazjum Państwowym im. Joachima Chreptowicza w Ostrowcu i tam w czerwcu 1925 otrzymał świadectwo dojrzałości, a następnie od listopada t. r. studiował na Wydz. Prawa Uniw. Warsz. Jednakże po ukończeniu z drugą lokatą Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim (lipiec 1927 – lipiec 1928) poświęcił się służbie wojskowej. Ukończył z piątą lokatą Szkołę Podchorążych Inżynierii w Warszawie (wrzesień 1928 – sierpień 1931). Został następnie przydzielony do 4. batalionu saperów, gdzie dowodził plutonem, od listopada 1933 do grudnia t. r. był adiutantem dowódcy batalionu, a potem ponownie dowodził plutonem. W r. 1935 awansował na porucznika. W l. 1937–9 ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie.
W kampanii wrześniowej 1939 r. był R. pomocnikiem oficera operacyjnego 3. Dyw. Piechoty (DP) Legionów Armii «Prusy». Po rozbiciu tej jednostki pełnił od 9 IX funkcję szefa sztabu zgrupowania 3. DP Legionów, dowodzonego przez płk. Stanisława Tatara. Wzięty do niewoli niemieckiej ok. 19 IX, po kilku dniach zbiegł z niej (w Tarnowie) i dostał się do Słupi Nowej.
Czynny w konspiracji od października 1939, był R. do listopada t. r. pełnomocnikiem Dowódcy Głównego Służby Zwycięstwu Polski (SZP), gen. Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego i miał za zadanie scalenie różnych grup i organizacji konspiracyjnych na Kielecczyźnie. Właśnie R. odnalazł w listopadzie t. r. koło Anielina oddział mjr. Henryka Dobrzańskiego «Hubala» i przekazał mu rozkaz podporządkowania się SZP. Od r. 1940 był oficerem Komendy Okręgu Kielce Związku Walki Zbrojnej (ZWZ). Formalnie zatrudniony był wówczas jako przedstawiciel towarzystw ubezpieczeniowych «Piast» i «Riunione Adriatica di Sicurta» w Kielcach. W sierpniu 1941 został mianowany szefem Związku Odwetu (ZO) w Komendzie Okręgu Kraków ZWZ; używał wówczas pseud. Brożyna.
Na przełomie marca i kwietnia 1942 R. został przeniesiony do Warszawy, a po awansie ppłk. Remigiusza Grocholskiego na komendanta był od kwietnia t. r. szefem sztabu «Wachlarza». Rozkazem Dowódcy Armii Krajowej (AK) z 30 IV 1942 został mianowany kapitanem służby stałej. W «Wachlarzu» używał pseud. Dan, Las i Tumry. W grudniu t. r. przekazał w Wilnie odcinek V «Wachlarza» komendantowi tamtejszego Okręgu AK mjr. Aleksandrowi Krzyżanowskiemu. Dn. 19 I 1943 wyjechał z Warszawy do Mińska, by zorganizować uwolnienie z miejscowego więzienia kilkunastu żołnierzy «Wachlarza» aresztowanych w grudniu 1942, m. in. dowódcy odcinka IV, mjr. Tadeusza Sokołowskiego «Tropa». Posługiwał się wtedy dokumentami na nazwisko Stepan Boruszko (lub Szczepan Boruszewski). Zdradzony przez strażnika więziennego, zginął wraz z por. Stefanem Derfertem «Stefanem» w Mińsku 6 II 1943 w walce, podczas której zostało zabitych pięciu Niemców.
R. rodziny nie założył.
Kunert, Słown. konspiracji warsz. II, 164 (fot., bibliogr.); Rocznik Oficerski, W. 1932; – Chlebowski C., Zagłada IV Odcinka, Wyd. 3, W. 1987 (fot.); W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Oprac. W. Chocianowicz, Londyn 1969; – Kryska-Karski T., Materiały do historii Wojska Polskiego, z. 18 Londyn 1986 s. 35 (mylna data śmierci: 1944).
Andrzej Krzysztof Kunert