Sabiniewicz Stefan (1935–1985), inżynier chemik, współorganizator informacji naukowej, technicznej i ekonomicznej. Ur. 26 I w Poznaniu, był synem Stefana (zob.) i Marii z domu Abendt.
W r. 1952 S. ukończył Szkołę Ogólnokształcącą im. K. Świerczewskiego w Gdyni i rozpoczął studia na Wydz. Chemicznym Politechn. Gdańskiej. W r. 1955 przeniósł się na Politechn. Warsz., gdzie w r. 1957 uzyskał dyplom inżyniera chemika ze specjalnością technologii związków alifatycznych i dwa lata później ukończył studia magisterskie ze specjalnością w zakresie lekkiej syntezy organicznej.
W l. 1957–67 S. pracował w Instytucie Farmaceutycznym (IF) w Warszawie. Do r. 1964 prowadził tu badania nad syntezą środków leczniczych; był współautorem 10 opracowań technologicznych, m. in. syntezy teofiliny, benactizinu, benalginy, meprobamatu, cortergenu oraz 16 patentów. Od r. 1965 zainteresował się zagadnieniami informacji naukowej i został kierownikiem sekcji informacji w Branżowym Ośrodku Informacji IF. W r. 1968 przeszedł do Instytutu Antybiotyków, gdzie zainicjował organizowanie branżowego ośrodka informacji przemysłu antybiotyków. W marcu 1969 obronił w Akademii Medycznej we Wrocławiu pracę doktorską pt. Synteza pochodnych 3-amino-2,6 dwukotopiperydyny, napisaną pod kierunkiem Stanisława Rolskiego.
We wrześniu 1971 S. został zastępcą dyrektora generalnego powołanego wówczas do życia Centrum Informacji Naukowej, Technicznej i Ekonomicznej (CINTE) i jednocześnie wicedyrektorem Instytutu Informacji Naukowej, Technicznej i Ekonomicznej (INTE). Jesienią 1972 w kontakcie z władzami francuskimi zorganizował Ośrodek Francuskiej Dokumentacji Naukowo-Technicznej. W r. 1971 reprezentował Polskę w pracach UNESCO nad organizacją Światowego Systemu Informacji Naukowej UNISIST. Od grudnia 1972 był wiceprzewodniczącym komisji ds. opracowania koncepcji i programu realizacji państwowego systemu informatycznego «Światowid». Jako członek Sekcji XVII II Kongresu Nauki Polskiej (1973) S. opracował referat programowy na temat informacji naukowej. W l. 1971–3 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej Uniw. Pozn. Ze względów zdrowotnych objął w maju 1973 mniej absorbujące stanowisko kierownika Zakładu Informacji Naukowo-Technicznej Ośrodka Postępu Technicznego Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT). Zorganizował tu służbę informacyjną i dokształcanie inżynierów w zakresie informacji. Opracował m. in. dwie broszury instruktażowe: Informacja naukowa, techniczna i ekonomiczna w działalności NOT i SNT (W. 1976), Informacja naukowa, techniczna i ekonomiczna w pracy zawodowej inżyniera i technika (W. 1979 – wspólnie z Jerzym Steszenko). Z NOT odszedł w r. 1979, nie mogąc pogodzić się z ograniczeniem działalności informacyjnej stowarzyszenia (wskutek zmniejszenia środków finansowych) i od 15 XI t. r. do śmierci kierował zespołem w Ośrodku Informacji Naukowej PAN; zajmował się tu m. in. przydatnością zautomatyzowanej bazy informacyjnej dla nauk biologicznych. Był od r. 1966 członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej; wystąpił z niej 20 X 1981.
S. był autorem ponad 60 opracowań i artykułów, publikowanych przede wszystkim w „Rocznikach Chemii”, „Chemiku”, „Przemyśle Chemicznym”, „Przeglądzie Organizacji” i „Aktualnych Problemach Informacji i Dokumentacji” (był też członkiem komitetu redakcyjnego tego czasopisma w l. 1972–5). Ponadto S. był członkiem Komitetu Informacji Naukowej przy Prezydium PAN (od r. 1984), wchodził w l. siedemdziesiątych w skład Komitetu Naukowo-Technicznego ds. Informacji Naukowej, Technicznej i Bibliotek NOT oraz Rady Naukowej NOT, Rady Prasy Technicznej NOT oraz przewodniczył Komisji Informacji Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemyślu Chemicznego. Zmarł po długoletniej chorobie nowotworowej 19 III 1985 w Warszawie i pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony in. in. Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Złotą Honorową Odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego.
W małżeństwie, zawartym 22 IX 1962 z Marią z Niewiadomskich, mgr biologii, kierownikiem pracowni radioimmunologicznej Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego na Bródnie, S. miał córkę Annę, absolwentkę zootechniki.
Działalność komitetów naukowo-technicznych i komisji NOT w latach 1945–1982, W. 1988 s. 149–50, 153, 155, 159; Kikta T., Nekropol farmaceutyczny. Cmentarz Powązkowski w Warszawie, W. 1985; Z żałobnej karty. Stefan Sabiniewicz 1935–1985, „Aktualne Problemy Informacji i Dokumentacji” 1985 nr 2 s. 38 (fot.); – „Życie Warszawy” 1985 nr 73, 74, 75, 78, 79 (nekrologi); – Arch. PAN: sygn. 152, teczki 1–22; – Informacje i materiały udostępnione przez żonę Marię Sabiniewicz.
Józef Piłatowicz