Sieniarski Stefan (1920–1986), dziennikarz sportowy. Ur. 5 III w Żyrardowie, był synem Stanisława, robotnika kolejowego, i Wiktorii ze Staniewskich.
Po roku nauki (1934) w żyrardowskim Gimnazjum Miejskim S. uczył się następnie w Państwowej Szkole Średniej Techniczno-Kolejowej w Warszawie do wybuchu drugiej wojny światowej (egzamin końcowy zdał w czasie okupacji niemieckiej w r. 1942). W l. przedwojennych uprawiał biegi (średnie dystanse) i grę w piłkę nożną – z przerwą na skutek kontuzji. Był członkiem Klubu Sportowego «Żyrardowianka» (1935–8), a tuż przed wybuchem wojny – warszawskiego Kolejowego Klubu Sportowego (KKS) «Polonia». Publikował sprawozdania z meczów piłkarskich niższych klas w piśmie „Cześć pracy”, a od r. 1938 już jako wolontariusz («wierszówkowiec») w warszawskim „Kurierze Porannym” i katowickim „Kibicu”. W latach okupacji i przez kilka jeszcze miesięcy po zakończeniu wojny pracował jako kolejarz w warsztatach naprawczych taboru kolejowego w Pruszkowie.
Od r. 1946 S. na stałe związał się z prasą – jeszcze przed ukończeniem kursu dziennikarskiego, na którym kształcił się w l. 1948–9. Pisał kolejno w: „Dzienniku Ludowym” (1946), „Przeglądzie Sportowym” (1946), „Wieczorze Warszawy” (1946–8), „Ekspresie Wieczornym” (1948), po czym wrócił do „Przeglądu Sportowego”, którego był etatowym pracownikiem do 30 IV 1952. W l. 1952–70 współpracował z redakcją katowickiego „Sportu”, gdzie w l. 1956–8 był na etacie. Nadto w r. 1957 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego w redakcji tygodnika „TOTO”. Głównym jednak miejscem jego zatrudnienia była redakcja „Życia Warszawy”. Współpracował z działem sportowym tego dziennika od lipca 1952 (na ryczałcie), a od 1 VI 1958 do przejścia na emeryturę w r. 1980 S. prowadził dział sportowy pisma.
Publicystyka S-ego z l. 1946–86 (dotycząca wszystkich problemów kultury fizycznej, a szczególnie lekkoatletyki) rozsiana jest na łamach kilkudziesięciu czasopism (m.in.: „Polityki”, „Panoramy Polskiej”, „Naszej Ojczyzny”, „Lekkoatletyki”, „Piłki Nożnej”). Opublikował kilka książek, w tym: Sport w Polsce (W. 1972 i 1976, wydana również w 5 wersjach obcojęzycznych), Montreal po polsku (W. 1977), Kolejowy Klub Sportowy Polonia. 70 lat „czarnych koszul” (W. 1984). Ogłosił też m.in. artykuły: Debiut na parkanie („Sport” 1969 nr 154/155), Na arenę wkracza „królowa” (w: „Na olimpijskim szlaku 1972”, W. 1974), Niespodzianki królowej (w: „Na olimpijskim szlaku 1976”, W. 1977), Lekkoatletyka (w: „Iskier przewodnik sportowy”, W. 1976). Był kierownikiem zespołu, który opracował album pt. „Spółdzielczy Klub Sportowy Warszawianka 1921–1971” (P. 1971).
S. należał do zarządu warszawskiego KKS «Polonia» (1956), Rady Seniorów tegoż Klubu (1968), warszawskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej (1946), Polskiego Związku Lekkiej Atletyki (1946–51). Amatorsko trenował lekkoatletów (1957–62). Był laureatem «Złotego Pióra» (1963). Jako jedyny polski dziennikarz został wyróżniony przez Międzynarodowe Stow. Prasy Sportowej z okazji 50-lecia tej organizacji (1974) specjalnym dyplomem za zasługi dla dziennikarstwa sportowego. Za całokształt pracy dziennikarskiej otrzymał też specjalną nagrodę Klubu Dziennikarzy Sportowych Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL (1984). S. zmarł 5 II 1986 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Komunalnym na Powązkach. Był odznaczony m.in. Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Z małżeństwa (ślub 9 IV 1955) z Sabiną z domu Zduj S. dzieci nie miał.
Cergowski L., Sieniarskiego dzieła ołówkiem pisane, „Przegl. Sportowy” 1985 nr 130 s. 3 (wspólna fot.); Dutkowski Z., Bieg z przeszkodami. Majster i starszy cechu, „Tempo” 1986 nr 20 s. 3; Tuszyński B., Debiut na parkanie, w: Sportowe pióra, W. 1994 s. 310–21; Cendrowski A., Żegnaj przyjacielu, „Przegl. Sportowy” 1986 nr 27 s. 2 (fot.); Pożegnaliśmy Stefana Sieniarskiego, „Życie Warszawy” 1986 nr 31; Stefan Sieniarski (1920–1986), „Życie Warszawy” 1986 nr 32 s. 1 (fot.), 6; – „Przegl. Sportowy” 1986 nr 26 s. 1, nr 29 s. 2, nr 30 s. 2, nr 32 s. 2.
Bogdan Tuszyński